vrijdag 27 juli 2018

De expositie van allochtonenleed krijgt ten onrechte veel aandacht in onze kranten



Beste Mahtab Nasrollah,

In de Volkskrant van 26 juli 2018 beweer je dat je één van ons bent tot je een appel steelt. Je verhaal past in een patroon. Deze week hadden we ook al Nadia Bouras die kritiek kreeg van VVD-kamerlid Han ten Broeke en hem meteen racisme verweet. En dat was nog maar alleen deze week. Er valt inmiddels een dik boek samen te stellen met dit soort proza in onze kranten. De gemeenschappelijke factor is: omdat ik allochtoon ben word ik discriminerend of racistisch behandeld. Het zijn vooral vrouwen die dat soort dingen schrijven en daarmee een beroep doen op hun meelevende autochtone omgeving. Het is een patroon aan het worden. Naast dit soort publicitaire uitingen is het een narratief onder allochtonen. Op een enkeling na hebben ze allemaal wel zoiets meegemaakt en vertellen daarover met overtuiging dat het discriminatie of racisme was.

Laat ik je uit de droom helpen. Nagenoeg iedere Nederlander bouwt in de loop van zijn leven een reeks van ervaringen op die hetzelfde zijn. Hij of zij kan zich echter niet beroepen op een andere afkomst om ‘racisme’ te kunnen roepen. In Nederland is er nauwelijks racisme en bewuste discriminatie komt ook veel minder voor dan er wel geroepen wordt. Dat allochtonen dat toch voortdurend roepen is aangeleerd gedrag.

In Nederland wordt om die term maar te gebruiken iedereen gediscrimineerd. Dat begint meestal al op de basisschool. Wijk je af omdat je dik bent, een scheef gebit hebt, je moeder lui is en je kleren niet vaak genoeg wast, je een jampotbril hebt, uit een heel andere buurt komt, autistisch bent, met een zwaar accent spreekt omdat je uit Limburg afkomstig bent, je kleren niet in de mode zijn omdat er thuis weinig geld is, je rood haar hebt of scheel bent: dan hebben de bullies het op je gemunt en dat noemen we pesten. Als het jullie overkomt heet het echter discriminatie en zelfs racisme. Pesten gebeurt zoals we allemaal weten niet alleen binnen het onderwijs, maar ook op het werk.

Je achternaam ‘Nasrollah’ verwijst naar je Perzische afkomst. Waarschijnlijk kwamen je ouders na de regimewisseling aan de verkeerde kant van de streep terecht omdat ze de Sjah steunden of socialist waren. In het Perzië van toen werden dat soort mensen gediscrimineerd en zelfs vervolgd omdat ze niet meer tot het ‘nieuwe wij’ behoorden. Discriminatie is overal. In Nederland bekijkt ieder bedrijf of een sollicitant bij het bedrijf past. Zo niet, dan gaat de sollicitatie de prullenbak in. Een autochtone Nederlander kan dan niet ‘discriminatie of racisme’ roepen. Dat verweer is het voorrecht van de allochtone Nederlander. Discriminatie en racisme zijn in Perzië veel herkenbaarder en directer. De Afghanen die bij de regimewisseling aldaar naar Perzië vluchtten, hebben daar zo’n slecht leven dat ze nu meekwamen in de stroom uit Syrië om hier asiel aan te vragen.

Ik vertel dit niet als een soort ‘ja, maar……’, ik vertel het om je duidelijk te maken dat het gedrag waar je op wijst niet typisch Nederlands of West-Europees is. Het is overal en nog het minst ernstig in Nederland of West-Europa. In Polen, waar ik nu verblijf, bestaat een milde vloek, zo een voor situaties waarin je op je duim slaat of als je ergens over struikelt. In Polen roepen ze dan: ‘Hollènder'. Het stamt uit de tijd dat er veel Hollanders in Polen betrokken waren bij droogmakerijen en als vreemdelingen overal de schuld van kregen. Die schreven geen brieven over discriminatie of racisme, waarschijnlijk hadden ze in hun leven al een dikke huid opgebouwd en namen het voor lief.

Nou die appel van jou. Je beweert dat als jij (of een andere allochtoon) een appel steelt, je er niet meer bij hoort omdat je allochtoon bent. Alleen iemand met weinig levenservaring of iemand die dat soort opinies heeft aangeleerd, kan zulke dingen roepen. Dat wordt, en daar heb je gelijk in nogal eens vergoelijkt. Als je beter oplet zul je zien dat het vooral gebeurt door de ouders. Dat is logisch, want ze willen niet dat het kind of het gezin waartoe hij behoort een slechte naam krijgt. Ze zullen als regel het kind echter wel aanpakken. In de omgeving van dat kind werkt het anders. Als bijvoorbeeld mijn buurjongetje een appel steelt, worden we oplettender als hij bij ons in huis komt. Het vanzelfsprekende vertrouwen dat er eerder bestond, is er niet meer in die mate. Als hij voor de tweede keer een appel steelt wordt hij een probleemgeval en vragen we ons af of zijn ouders het niet teveel vergoelijken. We houden die jongen op een afstand. Als die ouders nu allochtoon zouden zijn geweest, zouden ze ons gedrag als discriminatie of racisme kunnen benoemen. “Ze doen zo omdat….”. En dat is flauwekul. Het is generiek gedrag dat in principe weinig van doen heeft met of je autochtoon of allochtoon bent. Ik ga me nu op glad en moeilijk ijs bewegen. Ik meen dat allochtonen en dat geldt vooral voor vluchtelingen gemiddeld méér krediet krijgen als het eens niet goed gaat.

Je hebt geluk dat je een vluchtelingenkind bent. Als Marokkaanse of Turkse zou je het moeilijker hebben. Het imago van je groep maakt mensen alert op het individu uit de groep. Om in jouw beeldspraak te blijven vraagt men zich af of betrokkene al een of meerdere appels heeft gestolen. Dan hoor je inderdaad niet meer bij dat ongrijpbare ‘wij” van mensen die fatsoen en eerlijkheid als belangrijke prioriteit hebben. Net zo goed als je er in bepaalde kringen niet meer bij hoort als je geen trouwe moslim bent.

Moraal van het verhaal. Je bewering houdt geen stand. Iedere Nederlander allochtoon of autochtoon overkomt het dat hij of zij een paar maal in zijn leven de ervaring heeft dat hij of zij er op school of op het werk niet meer bij hoort. Niet leuk, maar het hoort bij het leven. De autochtoon kan hooguit over pesten beginnen. De allochtoon grijpt snel naar termen als discriminatie en racisme. En dat kun je ook benoemen als pestgedrag in de richting  van autochtonen. Als je er in slaagt om iemand dat etiket op te plakken, hoort diegene er in heel wat kringen niet meer bij.




woensdag 25 juli 2018

Voetballer Özil in de valkuil van bi-nationaliteit

sport of politiek?


De affaire Özil begon toen hij een bezoek bracht aan Erdogan en hem een shirt gaf met een tekst waarin hij zijn respect voor Erdogan betuigde. Later zei hij daarover dat hij de president van het land van zijn ouders wilde eren en dat het hem niet  uitmaakte wie op dat moment president was. Achter zo’n verklaring proef je de pr-consultant die overal een draai aan kan geven.

Waarom Özil daar was weten we niet precies. Daar is geen informatie over te vinden. Dat hij op eigen initiatief bij Erdogan op bezoek is gegaan, lijkt niet voor de hand te liggen. Aannemelijker is dat hij is uitgenodigd en niet kon of wilde weigeren om op die uitnodiging in te gaan. Wilde Erdogan alvast een voorschot nemen op een mogelijke eindoverwinning van Duitsland die tot stand zou zijn gekomen met ‘Turkse’ hulp? We weten het niet, maar onwaarschijnlijk is het niet,

Het bezoek van Özil aan Erdogan viel in Duitsland slecht. Juist in een tijd dat de relatie tussen Turkije en Duitsland gespannen is en dat dit mede te wijten is aan het optreden van Erdogan, rees in Duitsland de vraag: “waar staat die Özil eigenlijk?”. Een terechte vraag. Özil beroept zich op het feit dat hij een vaderland en een moederland heeft. Een standpunt dat tegenwoordig door heel veel migranten wordt verkondigd. In feite zeggen ze daarmee dat ze geen keuze maken en bi-nationaal zijn.

Het zat Die Mannschaft op het WK niet mee en Özil was ook nog een hopeloos uit vorm. De Duitse voetbalbond had zich buiten de discussie over de affaire met Erdogan gehouden en stelde Özil gewoon op. Volgens insiders speelde de affaire echter ook een rol binnen de Duitse selectie en de organisatie daarom heen. Het zou de sfeer verslechterd hebben. Dat geeft brandstof aan al degenen die van mening zijn dat Özil buiten de selectie had moeten worden gelaten en dat de slechte prestatie op het WK te danken is aan de affaire.

Nu Özil zich in niet mis te verstane woorden heeft teruggetrokken uit de selectie, is het Erdogan die nog eens olie op het vuur gooit. Volgens Erdogan heeft Özil daarmee een patriottische daad gesteld die niet genoeg kan worden geprezen. In feite zegt Erdogan: ‘Özil is er echt een van ons, dat heeft hij bewezen. Özil lijkt echter het meest op een kind waarover de gescheiden ouders strijden. Hij is een slachtoffer van de nog steeds toegestane bi-nationaliteit en dat is waar deze affaire eigenlijk over gaat.

De bi-nationaliteit is niet het echte probleem. Het probleem in dit geval wordt veroorzaakt door de standpunten van Turkije (en Marokko). Eens een Turk, altijd een Turk is het standpunt van Erdogan. Je kunt bij wijze van spreken je Turkse paspoort opgeven, maar dan blijf je nog altijd een Turk. Alsof de etniciteit genetisch is en nooit meer tot in het zoveelste geslacht kan worden verwijderd. Erdogan verzet zich ook tegen integratie en beveelt aan dat Turkse kinderen in andere landen tot hun vierde jaar uitsluitend de Turkse taal om zich heen horen. Turkije roept ook Turkse jongeren die in andere landen verblijven op om hun Turkse dienstplicht te vervullen.

Özil wordt gemangeld tussen twee nationaliteiten en kiest na de affaire voor zijn Turkse kant door iedereen en zijn moeder van racisme, gebrek aan respect en gebrek aan steun te beschuldigen. Daarmee maakt hij het alleen nog maar erger en Erdogan is er als de kippen bij om te vertellen dat hij een geweldige patriot is. In de afscheidsbrief van Özil is zijn omgeving te horen. Duitse Turken zien  hem als de toetssteen van hoe Turken in Duitsland worden behandeld. Nog meer olie op het vuur.

Het gemak waarmee Europese landen zich hebben neergelegd bij de weigering van Turkije en Marokko om hun elders verblijvende onderdanen te bevrijden van hun nationaliteit, wreekt zich hier. De Nederlandse regering heeft aangekondigd dat ze in de toekomst geen bi-nationaliteit meer wil accepteren. Iedereen moet kiezen waar hij bij wil horen, Dat werd de hoogste tijd. Een autochtone Nederlander kan wettelijk niet tegelijk twee paspoorten hebben. Wie kiest voor een paspoort van een ander land, verliest automatisch zijn Nederlanderschap. Dat zou internationaal de standaard moeten zijn. In het integratiebeleid is die keuze ook van belang.

Özil is een slachtoffer, maar ook iemand die van twee walletjes wil eten en boos wordt als dat niet wordt geaccepteerd. Met zijn beschuldiging van racisme heeft hij zich om in voetbaltermen te spreken volkomen buiten spel gezet. Het doelpunt dat hij had willen maken met zijn beschuldigingen wordt breed afgekeurd, maar niet door de Turken in Duitsland. Die vinden de 'Scheissrechter' partijdig.

Verwant blog: de migratieval voor Nederturken


dinsdag 24 juli 2018

Slechts zestig BN’ers tekenden de oproep aan politici om toleranter te zijn



Wie de lijst bekijkt van de ondertekenaars van de oproep ziet een mix van bekende veelplegers (usual suspects). Het zijn de belangenbehartigers van de multiculturele diversiteit en hun witte helpers. Onder de laatsten Anja Meulenbelt en Geert Mak die ongezien altijd tekenen als er tegen ‘racisme’ moet worden geprotesteerd.

Het is een mager en miezerig lijstje van ondertekenaars. Het is veel belangrijker om te kijken hoeveel BN’ers hun naam niet hebben verbonden aan deze oproep. Als er echt iets belangrijks aan de hand was zouden gemakkelijk minstens zeshonderd handtekeningen gehaald zijn, zelfs in deze vakantietijd. Toch halen die zestig veelplegers de nodige publiciteit. Het gaat immers om een brandbaar onderwerp en de toekomst van de samenleving. Heel veel mensen hebben niet getekend, waaronder Volkskrantcolumnist Erdal Balci. In reactie op de oproep van de zestig veelplegers plaatste hij zijn column honderd jaar later, in 2118. In het kleine groepje dat dan clandestien les krijgt, wordt gewaarschuwd voor de religie- en cultuurpolitie en voor obscurantisme. Bij het einde van de les doet een meisje haar hoofddoek weer op omdat het buiten zo hoort. Nee Erdal Balci zou de oproep nooit ondertekend hebben. Even heb ik getwijfeld omdat hij de suggestie leek te wekken dat populisme tot obscurantisme leidt. Maar aan het einde wordt alles duidelijk. Hij is een aanhanger van de Verlichting (en waarschijnlijk van Averroës) en vindt dat de emancipatie van het individu de belangrijkste opgave van een cultuur is. Hij waarschuwt dat als we niet oppassen de islam over honderd jaar dominant is.

Het is de taak van een cultuur om mensen te emanciperen, vrijheid te geven en welvaart te spreiden. Waar in een samenleving dat niet in voldoende mate gebeurt, is er kritiek nodig. Aanhoudende kritiek kan mensen bewegen om te gaan nadenken. Toen er veel kritiek kwam op de katholieke kerk en haar paternalisme, kwam de kerk in Nederland met een eigen pastoraal concilie en sloeg een andere weg in. Ook toen kwam er een obscurante reactie die veel mensen dwong de kerk te verlaten. De zestig ondertekenaars van de oproep aan politici zijn tegen kritiek omdat het zou inspelen op xenofobie en racisme. Daar ligt hun grote vergissing, al zullen ze niet in staat zijn omdat zelf in te zien. Ze zijn in feite al van de cultuur- en religiepolitie die Erdal Balci voorziet.

Kritiek moet, zonder kritiek geen verandering. Die kritiek leeft volop in de samenleving. Die kritiek wegzetten als xenofobie, discriminatie, racisme en islamofobie zijn niet meer dan verdedigingslinies tegen verandering van duisternis naar het licht, zou Erdal Balci gezegd kunnen hebben. De oproep zal ongetwijfeld honderden imams en moslimactivisten aanzetten om schoolbesturen, burgemeesters, politiecommandanten, politici en postmoderne wetenschappers duidelijk te maken dat ze grote zorgen hebben en dat er beleid nodig is om hun zorgen weg te nemen.

Stel je eens voor dat je burgemeester in Nederland bent. Ga je dan zeggen; “beste imam en beste moslimactivist, er is een probleem met de islam en jullie zijn de eerst aangewezenen om daar iets aan te doen. Dat gaan die burgemeester en al die anderen niet zeggen. Omdat er onzekerheid is. Ook al zijn er inmiddels honderden boeken geschreven die waarschuwen voor de islam, de angst om van racisme en xenofobie beschuldigd te worden zit diep. Daar spelen die zestig ondertekenaar van de brief op in. Die burgemeester en al die anderen hebben duidelijkheid nodig.

Als August Comte of Spinoza nog geleefd zouden hebben, zouden ze voorstellen om de islam onder curatele te stellen en de aanhangers duidelijk te maken wat uit de islamitische leer wel en niet aanvaardbaar is. Vanwege de heilige godsdienstvrijheid waar de islam zich op beroept, gebeurt dat niet. Daarom is de opvatting over godsdienstvrijheid die thans heerst een grote hinderpaal en is het voor de islam een brede weg om op te rukken. Religies zijn ontworpen om een bepaalde orde in een samenleving te scheppen met behulp van een onbetwistbare god. Het was mensenwerk, er kwam geen god aan te pas, en dat moet eindelijk eens duidelijk worden.

Er is een politiek concilie nodig. De belangrijkste vraag daar is ‘wat moeten we met de islam’. De vergroting van de kloof die de zestig ondertekenaars zie tussen wij en zij, wordt niet veroorzaakt door de Nederlandse samenleving. Hij is veroorzaakt door de islam die een onderscheid tussen wij en zij maakt die in Nederland niet meer gepikt wordt. Als ze niet bij ‘wij’ willen horen, ‘donderen ze maar op’ zoals tegenwoordig vaak te horen valt.

De zestig ondertekenaars vertegenwoordigen een slinkende groep die vindt dat kritiek niet mag en niet noodzakelijk is. Een nog steeds groeiende groep vindt dat wel en het is dan ook niet verwonderlijk dat politici waarvan je dat niet in eerste instantie verwacht, dingen roepen die hen identificeren als behorend tot de groeiende groep van critici. Los van het migratievraagstuk moeten we het hebben over de islam die integratie tegenwerkt en veel van haar aanhangers in de obscurante hoek drijft en houdt.


maandag 23 juli 2018

NRC vindt de term ‘tribaal’ niet beschaafd meer, en waarom dat dom is

tribale cultuur is in deze tijd onzichtbaar geworden


Onder de kop “Koloniale termen in de krant: Tarzan en Kuifje ontmoeten de taalpolitie” gaat de ombudsman van de NRC in op de klacht van een lezer die bezwaar heeft tegen de termen ‘tribaal’ en ‘tribalisme’. Sjoerd de Jong, want zo heet die ombudsman, besluit dat het een postkoloniale term betreft die beter vermeden kan worden. Je kunt er ‘omheen’ schrijven. De term is taboewaardig.
En hij motiveert: “Mij lijkt het probleem met ‘tribaal’ en ‘tribalisme’ vooral dat die termen huis- tuin- en blog-jargon zijn geworden voor wie met een air van belezenheid moslims, Afrikanen of anderen wil wegzetten als primitief en een héél ander soort mensen. Niet voor niets zijn het in de Europese geschiedenis vooral de Germanen die stammen hadden, ‘barbaren’ tenslotte.” Dat is een interessante zin. Er zit een ‘ja, maar…’in: Europa was ook tribaal in het verleden. Er zit ook iets neerbuigends in die zin: ‘dat die termen huis- tuin- en blog-jargon zijn geworden voor wie met een air van belezenheid moslims, Afrikanen of anderen wil wegzetten als primitief en een héél ander soort mensen’.

In zijn column maakt Sjoerd de Jong een rondje langs correspondenten en die blijken allemaal op één na, termen als ‘tribaal’ en ‘tribalisme’ te mijden. Dus is het tijd geworden om ook in de NRC dat soort termen te dumpen. Ze behoren niet tot het beschaafd taalgebruik en de NRC wil vooral ‘beschaafd’ blijven. Daarom begint ze ook steeds vaker op het zeer politiek correcte D’66 te lijken.

Europa was bij het begin van de jaartelling zeker tribaal. Wie aan de hand van Adrian Goldsworthy de verovering van Europa door Ceasar volgt, komt in een Europa waarin het recht van de sterkste bestond en sterke stammen de minder sterke verdreven. Ceasar bestreed die tribale cultuur omdat die het door hem nagestreefde Romeins gezag bemoeilijkte. Na de instorting van het Romeins gezag gingen kerk en adel verder met de bestrijding van de tribale cultuur, waarvan de laatste resten (eerwraak bijvoorbeeld) zo rond de vijftiende eeuw waren verdwenen. In andere delen van de wereld bleef de tribale cultuur bestaan en vormt de belangrijkste organisatievorm en cultuur van de betreffende samenleving.

In Europa dwongen kerk en adel de bevolking tot het erkennen van het gezag van de overheid en van de kerk (god) waardoor een individuele verantwoordelijkheid ontstond. Er ontstond daardoor een schuldcultuur. In de regio’s met een tribale cultuur heeft die ontwikkeling veel minder plaats gevonden omdat de wereldlijke en religieuze elite onderdeel bleven van de tribale cultuur. Tribale cultuur verzet zich tegen het staatsgezag, tenzij de dominantste stam de andere stammen onderwerpt zoals in Saoedi-Arabië, Irak (onder Saddam Hoessein), Syrië onder de Assad-dynastie en Libië onder Khadaffi.

De tribale cultuur kenmerkt zich met name door de groepsidentiteit. Je behartigt de belangen van de stam (clan en familie) en de stamt beschermt je. Tot de tribale cultuur behoren dan ook eer en schaamte als onderdelen van die cultuur. Vluchtelingen uit Irak, die ik sprak, wezen vooral op de onderlinge begunstiging als de belangrijkste zwakte van de tribale cultuur. Wie toegang heeft tot macht en geld wordt geacht zijn familie, clan en stam daarvan mee te laten profiteren. Het benoemingsbeleid bij overheden en bedrijfsleven gaat niet in de eerste plaats om kennis en ervaring, maar om tribale verbanden.

‘Tribaal’ is een term uit de antropologie. Tegenwoordig is antropologie wetenschappelijk nog nauwelijks serieus te nemen omdat ze van alle menswetenschappen het sterkst lijdt onder de postmoderne beschavingscensuur. Deze trend is in belangrijke mate veroorzaakt door het activisme van Edward Said die de westerse wetenschappen van ‘orientalisme’ en postkolonialisme beschuldigt. Het gevolg was dat men zich in de westerse wetenschappen schuldig voelde en het kind met het badwater weggooide. Tegenwoordig zijn er steeds meer kritische stemmen die zich tegen Said keren. Aan Wikipedia ontleen ik er een aantal:
Prof. Herbert Berg stelde dat Saids werk ertoe heeft geleid "dat er een angst is ontstaan om pijnlijke vragen te stellen en te beantwoorden die mogelijk gevoelig liggen bij moslims". Prof. Stephen Humphreys stelt dat Saids analyse van oriëntalisme overtrokken is, op een bepaalde wijze misleidend en zijn werk Oriëntalisme als intellectuele geschiedenis zeker een gemankeerd werk is. Humphreys argumenteert dat nog meer te veroordelen is dat Saids werk zelfs het idéé van modernisering van de Midden-Oosterse samenlevingen ontmoedigt. "Op een ironische wijze moedigde het islamitische activisten en militanten aan die op dat moment net begonnen de politieke arena te betreden."

De angst heeft ook bij de NRC toegeslagen, de term ‘tribaal’ is taboe geworden. De tribale cultuur blijft weliswaar gewoon bestaan, maar omdat er mensen en groepen zijn die zich daardoor kennelijk beledigd voelen, vindt men het bij de NRC beschaafder om de term te mijden. Ze ontneemt zichzelf en de lezer daarmee belangrijk gereedschap om de wereld te kennen en te begrijpen.
Wie bij de term ‘tribaal’ nog denkt aan vreemd uitgedoste dansende negers, verdient de hoon van de NRC. Wie begrijpt dat in grote delen van de wereld de tribale cultuur met zijn nepotisme en corruptie een vloek is voor de samenleving en de ontwikkeling daarvan belemmert, kan zijn abonnement op de NRC maar beter opzeggen. De krant acht zich tegenwoordig te beschaafd om de realiteit met de juiste termen te benoemen.

Wie echt wil weten hoe het zit, leze ‘Culture and Conflict in de Middle East’, van Philip Carl Salzman, die na twintig jaar veldwerk een uitnemende beschrijving heeft gegeven over hoe de tribale cultuur werkt en stammen zich tot elkaar verhouden. Het is nog steeds niet in het Nederlands vertaald. Dat heeft beslist te maken met het taboe waar nu ook de NRC zich onder leiding van haar ombudsman toe heeft bekeerd.

De NRC onderschat haar lezers!



zaterdag 21 juli 2018

Volgens de NRC horen hoofddoekjes er gewoon bij

Wen er maar aan zegt de NRC, want het gaat om vrijheid en blijheid


De zaterdagkrant van 21 juli 2018 van de NRC staat een beetje in het teken van het afscheid van columniste Lamyae Aharouay. Omdat ik er niet zeker van ben of ik haar naam goed schrijf, zoek ik die elke keer op. In haar vaste en laatste column schreef ze dat ze stopt omdat ze het zat is overal een mening over te hebben. Weinig geloofwaardig want in  haar eerstvolgende tweet nam ze minister Blok te grazen vanwege diens uitspraken over de grenzen aan de multiculturele samenleving.

Vandaag neemt ze werkelijk afscheid in een artikel onder de kop:  ‘Hoe ik een dikke huid kreeg’. Daarin betoogt ze dat voor veel lezers de inhoud van haar columns niet kon opwegen  tegen haar hoofddoek. Het artikel begint met een citaat uit een van mijn blogs. “Alles aan haar is fout. Boven haar column staat haar portret. Vanonder een somber gekleurde hijab kijkt ze de lezer aan met haar minzame blik haar superieure glimlach en alleswetende ogen.” Mijn blog ging niet over haar hoofddoek, maar  over de inhoud van een van de columns die ze schreef. In haar opsomming over reacties van lezers, er waren er die vanwege haar columns hun abonnement opzegden, vertelt ze dat er ook lezers waren die zich stoorden aan haar hoofddoek en die haar portret niet in overeenstemming konden brengen met de figuur die uit haar intelligente proza naar voren treedt.

Nu waren die columns, om Pechtold maar eens te citeren van de oppervlakkigheid van een surfplank en zonder vast beginsel. Wel een duidelijke agenda. Pegida mocht niet demonstreren, de Friezen die een bus met demonstranten tegen hielden, moesten zwaar worden gestraft, maar demonstraties voor de multiculturele samenleving deugden wel allemaal. In haar columns behartigde ze de belangen van het gekleurde en anders-religieuze deel van de multiculturele samenleving. Wie in haar bio duikt, vindt een hardcore islamiste die hoofddoekjes het toppunt van feminisme vindt. Wat mij betreft lijdt ze aan narcistische zelfoverschatting als ze schrijft dat ‘de hoofddoek mijn hoofd bedekt, maar niet mijn hersens afknelt’. Als trouwe lezer van haar columns twijfel ik aan het laatste. De met drogredenen gelardeerde columns wijzen op een tunnelvisie waarbij alles buiten haar eigen belevingswereld buiten beeld valt. Nooit zal ze zich afvragen wat mensen beweegt als ze hoofddoeken niet zien zitten. Dat hoeft ze ook niet omdat voor haar vast staat dat die mensen niet deugen en haar recht op vrije meningsuiting en vrijheid van godsdienst geweld aan doen.

In haar eigen hoofdredactioneel commentaar neemt de NRC het voor haar op, al zou je ook kunnen zeggen dat ze het voor zichzelf opnemen vanwege het aantrekken van een gehoofddoekte columniste.  In ‘Het nieuwe Nederland verdient een plaats in de media’, schrijft de NRC dat een hoofddoek een uitdrukking is van een religieuze overtuiging en daarin is iedereen vrij: “Deze krant is vóór de vrijheid van godsdienst en vóór individuele keuzes”, schrijft de NRC parmantig. Dat is natuurlijk van de oppervlakkigheid van een surfplank, om Pechtold maar weer eens te citeren. Voor de komst van de islam hadden we de afspraak dat het overduidelijk tonen van religieuze of politieke opvattingen in de openbare ruimte ‘not done’ was. Zo hielden we de diversiteit leefbaar en drukten we een ‘samen’ uit. Volgens de NRC is dat inmiddels ‘oude en achterhaalde beschaving’: “De ergernis is wel te begrijpen: onwennigheid, weerzin tegen een bepaalde religie, bezwaar tegen culturele veranderingen” schrijft ze. Even later heet het: “NRC is bovendien van de ‘inhoud’ en vraagt lezers vertrouwde kaders en verwachtingen bij te kunnen stellen. Met z’n columnisten tracht NRC bovendien een afspiegeling te tonen van een divers Nederland. Er zijn meer stemmen relevant dan die van de middelbare witte man die het in deze titel (de NRC, pl) sinds 1828 doorgaans voor het zeggen had”.

Het is duidelijk. De NRC is van de nieuwe beschaving die de oude vervangt. Ik ga daar niet in mee. Een zin als”(en ik haat Godwins, maar het moet even): “NRC is bovendien van de ‘inhoud’ en vraagt lezers vertrouwde kaders en verwachtingen bij te kunnen stellen”, had ze ook in haar beruchte oorlogsverleden*) kunnen schrijven. Je aanpassen aan de nieuwe werkelijkheid zit bij de NRC kennelijk diep in de genen. De NRC had het ook op kunnen nemen voor de oude ‘beschaving’ en op kunnen roepen om uiterlijk religieus vertoon achterwege te laten. Maar nee hoor, de NRC bukt diep voor de islam en roept ons op om de vertrouwde kaders en verwachtingen los te laten. En Pim Fortuyn, de middelbare witte man, had natuurlijk nooit moeten zeggen dat hij de islam een achterlijke religie vond. Voor de NRC geldt vrijheid blijheid. In de nieuwe beschaving mag Lamyae Aharouay leven volgens haar eigen islamitische beschaving en kan tegelijk zoals ze zelf zegt Hollandse zijn.

Wat Lamyae weigert te zien dat in de oude beschaving een hoofddoek maar al te vaak een signaal is van een beschaving die niet in Nederland past. Wie een hoofddoek draagt omdat de koran dat voorschrijft zal ook andere voorschriften uit de koran serieus nemen. En daar zit het grote probleem. De islamitische leer schrijft voor dat moslims in Nederland moeten accepteren wat overeenkomt met de islam en ervoor moeten strijden om alles wat nog niet overeenkomt met de islam te veranderen. Lamyae Aharouag was in haar columns trouw aan die opdracht. Goed dat ze gestopt is als columniste. Vanaf september gaat ze verder als politiek verslaggever.

De tegenwoordige NRC heeft om Pechtold voor de laatste keer te citeren ‘de diepte van een surfplank’. Dat krijg je als je politiek correct wil zijn en de lezers wil opvoeden.


*) Voor wie daar niet mee bekend is, het volgende. De NRC kwam de oorlog door onder hoofdredacteur Johan Huijts. Die probeerde de kool en de geit te sparen om zo het blad overeind te houden. Na de oorlog kreeg  hij een verbod om gedurende vijf jaar het beroep van journalist uit te oefenen. De NRC kreeg een kort verschijningsverbod opgelegd. Huijts proclameerde dat de krant door kon gaan en "dat zulks kon door zich praktisch te oriënteren op de kennelijk Duitse hegemonie in Europa, in welke 'nieuwe orde' het socialisme het nationalisme zou overwinnen".

Bij het Algemeen Handelsblad was het allemaal veel erger. Om het blad overeind te houden werd joods personeel ontslagen en Duitsgezinde leiding aangesteld die ook antisemitisme toeliet. Bij het blad was sprake van volledige collaboratie. Om onduidelijke redenen werd het Handelsblad veel minder zwaar gestraft dan de de eveneens collaborerende Telegraaf


vrijdag 20 juli 2018

‘Beschaving’ ingezet ter bestrijding van de waarheid

Wees beschaafd!


Nadat bekend werd dat minister Stef Blok onverbloemd zijn gedachten had geuit over de beperkingen van een multiculturele samenleving, viel schrijvend en sprekend links Nederland over hem heen. Leden van D’66 willen dat hij oprot als hij zijn excuses niet aanbiedt. GroenLinks lijkt op vakantie te zijn, van hen is nog maar weinig vernomen. Voor Klaver zou het een kolfje naar zijn hand moeten zijn om Stef Blok verbaal aan de hoogste boom op te hangen. Klaver is genetisch multicultureel en fundamentalistisch links beschaafd. 

Vriend en vijand zijn het er eigenlijk wel over eens dat Blok zich niet handig (te onverbloemd) heeft uitgedrukt. Maar vooral bij links beschaafden is de boot aan. Dat is verontrustend. Terwijl een groot deel van de bevolking de kern van waarheid in de boodschap van minister Blok ziet, beijvert beschaafd links, dus ook alle media, zich om de waarheid te veroordelen. Dat is verontrustend. Voor hen bestaat de waarheid wel, maar je moet hem anders en vriendelijker uitleggen en zeker niet lomp verwoorden. De waarheid moet bedekt worden met beschaving en beschaving betekent onverdraagzaamheid ten opzichte van harde waarheden.

Van Aartsen, de net afgetreden interim-burgemeester ging het verst. Moslims moeten worden beschermd zoals Thorbecke de katholieken beschermde. Een nogal ongepaste vergelijking. Vanaf de reformatie werden katholieken gewantrouwd en gediscrimineerd omdat ze trouw zouden blijven aan het Duitse Keizerrijk en het Vaticaan. Katholieken mochten niet in overheidsdienst en het katholieke volksdeel verpauperde. Thorbecke maakte daar een einde aan met als gevolg dat het katholieke volksdeel op eigen kracht emancipeerde. Kunnen we zoiets ook van het islamitische volksdeel verwachten? Dat ziet er heel anders uit. Moslims zijn trouw aan de islamitische leer die voorschrijft dat dat de wereld aan de voeten van Allah wordt gelegd. Dat vereist dat ze niet emanciperen, niet integreren of assimileren want dat zou maar ten koste gaan van de taak die moslims in deze wereld hebben. Saoedi-Arabië bepaalt de koers en heeft daar veel geld voor beschikbaar. Waarom zouden ze moeten worden beschermd volgens van Aartsen. Omdat dat het beschaafd is!

Beschaving is in feite een set van regels, van normen en waarden die het ons mogelijk maakt om met elkaar te verkeren omdat het de scherpe randjes van onze instincten en overlevingsdrang afvlakt. Er lijken verschillende soorten van beschaving te bestaan. De beschaving veroorzaakt door angst bijvoorbeeld die mensen dwong om fatsoenlijk en netjes te zijn. Dat kan ver gaan. Het kan uiteindelijk leiden tot gedrag om anderen niet boos te maken. De gevolgen daarvan zijn prachtig beschreven in het verhaal over Herr Biedermann die tot het gaatje ging en uiteindelijk zijn huis in vlammen zag opgaan nadat hij de inbrekers van lucifers had voorzien. De moraal van dit verhaal is dat netjes en fatsoenlijk blijven tot je ondergang kan leiden.

Er is ook het soort beschaving die fundamenteel is. “Laten we beschaafd blijven”, zegt de fundamentalist die daarmee soms situaties met morele chantage onder controle krijgt, maar vaker moet toezien dat de ander geen gehoor geeft aan die oproep. Er is ook de beschaving van de optimist die iedereen verzekert dat alles goed komt. Het soort (linkse) beschaving waar we nu mee te maken hebben is de opgelegde beschaving die ons dwingt te accepteren wat we eigenlijk niet willen. Het is de fundamentalistische beschaving die uit angst wordt geaccepteerd. Wie wil er nu voor racist, xenofoob of islamofoob worden uitgemaakt. Van Aartsen gaat nog een beschavings-stap verder. Moslims moeten worden beschermd. Dat moeten ze ook, maar dan tegen de orthodoxe islam die ze de toegang tot het paradijs ontzegt als ze niet doen wat de orthodoxe islam voorschrijft. Ook moslims zijn bang en kiezen daarom voor de islamitische beschaving die niet te rijmen valt met die van Europa.

Moslimse scribenten doen na de uitspraken van Blok allemaal een beroep op de beschaving die uitblinkt in tolerantie. Dat is eigenlijk onthutsend, maar wordt  gesteund door links dat fundamenteel beschaafd is. Links vindt dat je de multiculturele samenleving op een beschaafde manier moet accepteren ook al dwingt de realiteit tot minder tolerantie. Voor links bestaat wat niet zichtbaar wordt helemaal niet. Als in Denemarken imams betrapt worden op een dubbele standaard, hoeft dat voor links in Nederland nog niet te gelden. Als volkswijken verpauperen door de heterogene samenstelling van de bevolking vindt links altijd weer een moslimse buurman die aardig is voor een oud vrouwtje. De beschaving van links is de beschaving van superioriteit en daarom onbeschaafd. Jan modaal, de hardwerkende Nederlander, de autochtone bewoners van volkswijken: ze zijn (bijna) allemaal onbeschaafd, xenofoob en islamofoob volgens links dat de islam op zijn wenken bedient. De PvdA heeft er de prijs voor betaald, maar durft nog niet minder beschaafd te zijn.

Autochtone beschaving is dat je elkaar niet in de steek laat en de waarheid en realiteit respecteert en accepteert. Als dat onder druk komt te staan omdat een deel van de Nederlandse bevolking er de voorkeur aan geeft om beschaafd tolerant te zijn ten opzichte van wat niet te tolereren valt, moet het volk maar in opstand komen. Vooralsnog kunnen ze dat blijven doen bij verkiezingen. Verkiezingen vormen een prima gelegenheid om beschaafd te laten zien dat er grenzen zijn aan de multiculturaliteit en dat die eigenlijk al overschreden zijn. Oh, en neem je alvast voor om de SP te mijden. Die bukt voor fundamentele beschaving omdat ze lokaal zo graag in linkse colleges wil zitten.


donderdag 19 juli 2018

De uitspraken van minister Stef Blok passen in een patroon



Op een besloten conferentie sprak minister Blok vrijuit over zijn denkbeelden met betrekking tot de multiculturele samenleving en de grenzen daarvan. Iemand heeft daar een opname van gemaakt  en openbaar gemaakt. Deining alom. In een geconditioneerde reflex verwierp links Nederland zijn uitspraken en vond dat Blok zich moest schamen. Eerder vroeg fractievoorzitter Dijkhoff zich al af of oorlogsvluchtelingen niet moeten worden teruggestuurd zodra het land weer veilig is. Geen ophef. Trump liet bij zijn bezoek aan Europa weten dat het  met de omarming van de multiculturele samenleving haar toekomst op het spel zette. Ophef alom. Ondertussen hebben al aardig wat Europese landen zich afgekeerd van het Europese verwelkomingsbeleid van vluchtelingen. Dat begon bij de Visegradlanden, Oostenrijk kiest min of meer hun zijde. Italië is de toestroom van vluchtelingen zat, Denemarken zet in op een straf integratiebeleid, Engeland wil grip krijgen op de stroom van migranten, Franse intellectuelen maken zich zorgen om de islam, Nederland heeft Wilders en gisteren vroeg Martin Sommer zich in de Volkskrant af of gezien de bestaande situatie mensenrechten nog wel van deze tijd zijn en ziet dat ze door velen als bedreiging worden gezien.


Zien we een kantelmoment?

Trump heeft zijn waarschuwing niet teruggenomen. Dat hoeft hij ook niet. Hij kan er niet toe gedwongen worden. Stef Blok kan wel gedwongen worden en kwam dan ook ijlings terug op zijn uitspraken. Ze waren slechts bedoeld als prikkelende statements in een interne discussie en achteraf niet zo verstandig, zei hij. Erg geloofwaardig is dat niet en het parlement zal hem daarover wel de oren willen wassen, Pechtold voorop. Dat een minister van een regering waarvan D’66 onderdeel is, zoiets zegt, is een zeer ernstige inbreuk op het door D’66 voorgestane beleid. En daar zit een probleem. Net als GroenLinks vindt D’66 niet dat onze genetische uitrusting problemen heeft met vreemdelingen, zoals Blok zei. Beter dan Suriname noemen (politiek onhandig) had Blok kunnen verwijzen naar het voormalige Joegoslavië dat langs etnische en religieuze lijnen uit elkaar is gevallen.

Rechts Nederland is voor realisme en links Nederland kiest voor wensbeleid, om maar eens wat te generaliseren. Gedachten als die van Blok leven breed in de samenleving. Velen maken zich zorgen om de problematiek van het multiculturalisme en de islam. In de projectie van de huidige situatie naar de toekomst wordt een exponentiële toename van de problemen verwacht. Trump benoemde ze. Links Nederland ziet de problemen ook wel, maar tilt er niet al te zwaar aan. De instroom van migranten is het probleem niet, zegt men bij links. Het probleem ligt bij de ontvangende samenleving. Minister Blok is nu een onderdeel van geworden van al die mensen die vinden dat het niet erger moet worden dan het nu al is. Met het klimaat beleid is dat gelukt. De discussie over de integratie- en migratieproblematiek is vooralsnog echter een oneindige. Als rechts op dat terrein wat zegt of oppert, slaat links terug. De polarisatie houdt de samenleving gevangen in politiek correct wensdenken waarbij de bevolking van de ontvangende samenleving genetisch moet worden geherprogrammeerd zodat ze lief en tolerant wordt ten opzichte van vreemdelingen en de portemonnee trekken. Het Zweedse model.

Naar verwachting zal echter ook in Nederland de zaak gaan kantelen. De uitspraken van Blok en Dijkhoff vormen signalen dat in de politiek het realisme groeit en links zal niet nog jaren kunnen volhouden dat realisme een bewijs van xenofobie en racisme is waarvan de samenleving moet genezen. Het Europese beleid ten aanzien van migratie is al gekanteld. Europese grenzen gaan dicht. Het Nederlandse regeringsbeleid tendeert naar de opvatting dat hooguit twintig procent van alle vluchtelingen dat ook werkelijk is. Het migratiebeleid is gekanteld, het integratiebeleid nog niet.
In een ander blog verwees ik naar de situatie in Polen. Voor de eerste wereldoorlog was in Polen nog slechts 68 procent autochtoon Pools. Rusland, Hongarije en Pruissen begonnen in de door hen bezette gebieden integratiebeleid waar vooral allochtonen zich tegen verzetten. Het integratieprobleem is allesbehalve nieuw in Europa.

Het kan geen jaren meer duren voor de uitspraken van de Rotterdamse Burgemeester Aboutaleb beleid worden. Als het je hier niet bevalt, als je niet mee wil doen, rot je maar op. Maar daarvoor zullen we ons eerst nog moeten bezinnen op mensenrechten, zoals Martin Sommer aanbeveelt. Universele mensenrechten (en vluchtelingenrechten) hebben een lokale uitleg nodig omdat ze anders grenzeloos zijn.




zondag 15 juli 2018

Hoeveel roodharigen zijn er te zien op televisie?


De roodharige Thijs Belmonte vertrok in 2013 naar Syrië 

Ja, hoeveel roodharigen zijn er eigenlijk te zien in allerlei programma’s op televisie. En om de vraag uit te breiden: hoeveel zitten er in de regering, parlement, zijn burgemeester of wethouder, zitten in de hoogste echelons van bedrijven en ministeries, staan voor de klas, op de preekstoel, zijn journalist of toneelspeler?

Het moet moeilijk zijn voor roodharigen om de eigen identiteit te vinden met zo weinig zichtbare en belangrijke rolmodellen. In de überblonde serie ‘Dokter Deen’ is er welgeteld één roodharige aanwezig. Hij speelt de zielige barkeeper die niet altijd de juiste dingen zegt, verliefd wordt op paarden en regelmatig bij de dokter op het spreekuur verschijnt vanwege zijn hypochondrie. Die roodharige mag nooit dokter Deen redden van een of andere narigheid, Hij wordt afgeschilderd als dumbo. De überhollandse serie bevestigt hier het vooroordeel dat je aan roodharigen helemaal niets hebt. Ze zijn nog net goed genoeg om in een dienende functie voor de überblonden een biertje te tappen.

Het ergste is dat er geen vereniging, instituut, politieke partij, of leerstoel bestaat die het voor de bleekhuidige roodharigen opneemt. Er vindt geen belangenbehartiging plaats om hem kansen te geven en discriminatie weg te nemen. Er is geen diversiteitsbeleid dat hem een plaats onder de zon geeft. In de jaarlijkse troonrede wordt hij niet genoemd, er worden geen boeken over zijn lot geschreven, er zijn geen buitenlandse mogendheden die het voor hen opnemen. Er is geen buitenland waar hij onder zijns gelijken kan zijn. De media negeren de roodharigen alsof ze niet bestaan. Alleen als ze een zielige dumbo nodig hebben casten ze een roodharige.

De roodharige Victor Droste is tot zes jaar veroordeeld
Het begint al bij de geboorte. Als het kopje verschijnt roept de verloskundige verschrikt “ohjee een rooie!”. De ouders schrikken eveneens, maar nemen zich voor van hem evenveel te houden als van hun blonde kindjes. Als peuter begrijpt hij nog niet alles, ook niet als oma zegt: “toch jammer van dat rode haar”. Tegen de tijd dat hij kleuter is weet hij: “ik ben anders dan de rest” en dan moet het echte leven nog beginnen. Dat begint als regel op de basisschool. Het rode haar wordt een mikpunt van de bully’s en hun aanhang. Ze maken hem duidelijk dat hij er eigenlijk niet bij hoort, dat hij minder en zwakker is en op niemand kan rekenen. Hij staat er alleen voor en de beste strategie is om zo onopvallend door het leven te gaan wat met een rode haarkleur nog niet meevalt. Zijn onderwijzer zal minder hoge verwachtingen van hem hebben en vermoedelijk is het aantal analfabeten onder roodharigen hoger dan gemiddeld.

De roodharige begint met weinig zelfvertrouwen aan het vervolgonderwijs. Juist in die fase begint de identiteitsvorming van belang te worden. De roodharige hoort echter nergens bij en heeft als hij hersens heeft geen andere uitweg dan nar of nerd te worden. Hoe hij ook zijn best doet, hij heeft weinig kansen. Zelfs op een boekhoudbureau hebben ze liever een blonde medewerker. De roodharige gaat liever niet bij de politie, het leger of de brandweer omdat het daar vol zit met bully’s die hem onbeschaamd vragen of zij  geslachtshaar ook rood is en dat dan wel willen zien.

Het leven van de roodharige wordt gevuld met stress en stressvermijding. Hij is vaker ziek en belandt nog al eens op de bank bij de psychiater. Die geeft hem kalmeringsmiddelen om de stress te dempen, wat kan hij anders doen. Veel roodharigen gebruiken allerlei middelen om hun sproeten te verbergen en hun haar blond te verven. Wat aan de buitenkant gerepareerd kan worden, kan aan de binnenkant echter niet. Hij wordt nooit beoordeeld op wat hij kan, maar altijd weer op hoe hij eruit ziet. Zijn trouwste vriend zal een hond zijn. Wie gaat er nou een biertje drinken met een rooie. Dat leidt alleen maar tot situaties waarin je niet weet wat je moet doen. Wat moet je bijvoorbeeld doen als een gespierde blonde je rooie vriend begint te treiteren. Dat risico loop je liever niet.

Het leven is zwaar voor een rooie. Je familie kan al tien eeuwen op Nederlandse bodem vertoeven, maar er echt bij horen is niet van toepassing. Je leven is nog zwaarder dan dat van de gemiddelde migrant. Die kan altijd nog terugvallen op zijn gemeenschap die uitsluiting veroordeeld en iedereen die anders is een racist noemt. Dat kan een rooie niet. De rooie heeft als regel een bleke huid die eerder verbrandt dan bruin wordt. Voor de gekleurde migrant is hij een typisch voorbeeld  van een bleekscheet en dat laten ze hem weten ook.

Laten we lief zijn voor roodharigen en andere minderheden met kleuraspecten,
anders worden ze terrorist of terroriseren ons als columnist.



maandag 2 juli 2018

Vrijzinnige moslims, bestaan ze?



De website ‘Verenoflood’ publiceerde een van mijn blogs: http://verenoflood.nu/tot-verrassing-lezen-ook-moslims-blog/

Het is er een uit een lange reeks waarin ik de islam op zo goed mogelijke gronden bekritiseer. Ik merkte tot mijn verbazing dat die blogs ook door mijn moslimse vrienden en kennissen redelijk goed worden gelezen en enkele keren zelfs ‘geliket’. Een vriend vertelde me dat hij de meeste blogs kon onderschrijven. Hij zag echter af van ‘liken’ omdat het niet goed zou vallen in zijn meer behoudende islamitische omgeving.

In de commentaren  op mijn blog (en ik ontving ook enkele e-mails) overheerste de opvatting dat moslims samenvallen met het beeld dat men van de islam heeft. Dat beeld over de orthodoxe islam klopt eigenlijk wel. Veel mensen die wat meer van de islam weten doorzien wel dat het beeld dat door islamwoordvoerders wordt uitgedragen als regel niet klopt met de leerstellige opvattingen van de islam. Om de islam in Europa acceptabel te maken wordt door hen veel gelogen over de ware aard van de islam. Ook daarover schreef ik in blogs, bijvoorbeeld deze: http://peterdagboek.blogspot.com/2016/11/onweerlegbaar-bewezen-imams-liegen-er.html

De koran schrijf voor dat je met andersgelovigen geen vriendschap mag sluiten. Dat werd een probleem toen tussen mij en een moslim zich een vriendschap begon te ontwikkelen. Ik weet niet of hij uit gewetensnood een imam geraadpleegd heeft. Zijn onverwachte boodschap op een keer was dat we geen vrienden konden blijven als ik de islam ter discussie bleef stellen. Daarmee eindigde de ontluikende vriendschap. Met degenen die als vrienden en kennissen zijn overgebleven kan ik over religie discussiëren. We zijn het niet altijd eens, maar vaak wel. Onder moslims bestaat er ook kritiek op de wijze waarop de islam zich manifesteert. In eigen kring kunnen ze dat meestal niet uiten. In de gesprekken valt de naam van Rumi (1207-1273) nogal eens. Een vluchteling die uiteindelijk in het huidige Turkije belandde en bekend werd als soefi-dichter die een humane versie van de islam propageerde. Hij is niet de enige die voorstander was van een humane interpretatie van de islam. Avicenna en Averroës zijn daar ook goede voorbeelden van, maar beiden werden vervolgd, verbannen en hun boeken moesten worden verbrand. Ondanks de officiële afwijzing van hun opvattingen vormen ze voor een deel van de moslims een belangrijk voorbeeld.

Vrijzinnigheid wordt tot op de dag van vandaag niet beloond binnen de islam. De eenheid van de leer is heilig. Afwijking wordt gezien als een vorm van wanorde en het veroorzaken van wanorde verdient volgens de koran de doodstraf. Vrijzinnige moslimdenkers zijn nauwelijks te vinden in islamitische landen. Als regel zijn ze gevlucht naar Amerika of Europa en een enkeling laat uitgebreid van zich horen.

Kun je in Nederland als vrijzinnig moslim leven? Het  kan, er zijn er aardig wat van, maar ze zijn nauwelijks zichtbaar. Volgens de islamitische leer is een vrijdenkende moslim geen moslim meer, het is een afvallige die de doodstraf verdient. Die doodstraf wordt niet vaak meer uitgevoerd in islamitische landen, maar het komt nog regelmatig voor. Moslims in Europa of Amerika hoeven daar geen vrees voor te hebben. Als ze zich echter als vrijzinnige uiten, wacht onherroepelijk uitsluiting. In de koran worden kinderen opgeroepen hun ouders te mijden als die niet volgens de leer denken en leven. De meeste vrijzinnige moslims geven er de voorkeur aan om in sociaal opzicht tot hun etnische gemeenschap te blijven behoren en houden de schijn op.

De in moslimgemeenschappen heersende sociale controle is nagenoeg onverbiddelijk. Wie waarneembaar afwijkt, bijvoorbeeld met de ramadan, verliest zijn reputatie als betrouwbare moslim. Wie betwijfelt of er vrijzinnige moslims zijn, heeft enig recht van spreken. Hierboven heb ik verklaard waarom ze nauwelijks zichtbaar zijn. Ze zijn er echter en ik heb ze zowel aangetroffen onder diepgelovigen als onder nauwelijks gelovigen.

Er zijn twee schuldigen voor het feit dat vrijzinnige moslims niet of nauwelijks uit de kast komen. Dat zijn op de eerste plaats de partijmoslims, waaronder veel imams. Ze zijn vaak meer partijdig dan gelovig. De islam wordt door hen onder alle omstandigheden verdedigd, het belang van de islam en de belangen van moslims staan bij hen voorop. Ze zijn partijdig en staan niet open voor kritiek. Ze houden de moslims bijeen omdat het een belang van de islam is. De ‘partijdigen’ behoren ook tot de bestuursfluisteraars die de belangen van de islam en moslims bepleiten bij de lokale en landelijke overheid en bij alle instituties waarmee moslims te maken hebben.

De landelijke overheid is de tweede schuldige. De vrijzinnige moslims zijn bij de overheid niet in beeld. De overheid accepteert de als regel orthodoxe islam en houdt daarmee de onderdrukking van vrijzinnige moslims in stand. Binnen de islam bestaat er geen vrijheid van godsdienst voor de vrijzinnigen. De overheid laat dat zo alsof het niet anders kan. Het is de hoogste tijd dat Aboutaleb  iets aardigs gaat zeggen over vrijzinnige moslims. Bijvoorbeeld dat ze tot de toekomst van Nederland horen. Maar ik vrees dat we nog lang kunnen wachten. Ook Aboutaleb moet balanceren tussen acceptatie in eigen kring en zijn Nederlanderschap. Hij is echter de eerst aangewezene om te vertellen dat partijmoslims kunnen oprotten. Van Marcouch is dat, als de echte partijmoslim die hij is, niet te verwachten. Die had nooit burgemeester mogen worden.

Ik sluit af met een mopje dat ik als vraag kreeg voorgelegd van een jongere uit Teheran die hier op familiebezoek was. Zijn vraag was: “In welk islamitisch land wonen er geen moslims?” Ik wist het antwoord meteen: “Iran”, het land dat veel vrijzinnige moslims kent die de orthodoxe en in hun ogen Arabische islam meer dan zat zijn.



Inreisverbod Amerika is geopolitiek beleid en geen moslimban

                                                     
In de Volkskrant van 29 juni 2018 schrijft Brett Stephens dat ‘het inreisverbod VS totaal zinloos is’. In zijn betoog laat hij zien dat de meeste aanslagen die in Amerika hebben plaatsgevonden gepleegd zijn door islamisten die niet afkomstig zijn uit de landen waar het inreisverbod voor geldt. Brett Stephens heeft een punt zou je kunnen zeggen. Als het gaat om het tegenhouden van potentiële terroristen is het beleid weinig effectief. Om terroristen tegen te houden zou het inreisverbod voor alle islamitische landen dienen te gelden, bijvoorbeeld ook voor Pakistan, Tsjetsjenië, Afghanistan, de Palestijnse gebieden en Oezbekistan. Voor die landen en vele andere islamitische landen geldt het inreisverbod echter niet. Er moet dus een andere reden zijn voor het inreisverbod. Dat heeft Brett Stephens (en de Volkskrant) over het hoofd gezien omdat hij niet verder keek dan zijn neus lang is.

Het inreisverbod geldt op dit ogenblik voor Iran, Libië, Noord-Korea, Somalië, Venezuela, Syrië en Jemen. Voor die landen is moeilijk een gemeenschappelijke noemer te vinden. De keuze voor Syrië is te begrijpen, het herbergt nogal wat rebellen en fanatiekelingen die van mening zijn dat het Kalifaat alleen met geweld tot stand kan komen en dat de Westerse wereld gestraft moet worden voor haar inmenging in zaken die alleen moslims aangaan. Datzelfde kan ook wel van Irak worden gezegd. Daar zijn nog steeds gebieden die niet onder controle zijn van de Iraakse regering. Iran is ook begrijpelijk. Hoewel daar nauwelijks terroristen vandaan komen steunt het Iraanse bewind rebellen en terroristen die voor de islamitische zaak opkomen. Venezuela stuurt geen terroristen naar Amerika, daar moeten dus andere beweegredenen voor aanwezig zijn. Het Venezolaanse bewind is nogal anti-Amerika. Ook Noord-Korea is hier een vreemde eend in de bijt. Het land belet haar inwoners uit te reizen, er zullen dus niet veel Noord-Koreanen getroffen worden door het Amerikaanse inreisverbod.

Het zijn niet de zeven staten die getroffen worden door het inreisverbod. Dat zijn de inwoners van die landen die voor studie, familiebezoek, sportuitwisselingen, exporthandel of asiel niet meer welkom zijn in Amerika. De maatregel doet hen pijn en dat geldt in feite overwegend voor de welvarende inwoners van die landen. Iran is daarbij een goed voorbeeld. Het bewind is fel anti-Amerikaans. Bij welvarende families is het echter goed voor hun prestige als de kinderen in Amerika hebben gestudeerd. Die route is nu afgesneden.

Als er gezocht wordt naar een gemeenschappelijke noemer voor de landen waarvoor het inreisverbod geldt, is het de boodschap aan de elite van die landen dat Amerika wil dat er veranderingen komen in de wijze waarop het land al dan niet geregeerd wordt. Het inreisverbod is samen met de economische sancties een boodschap. Tegelijkertijd is het ook een boodschap aan de elite van andere landen dat afhankelijk van de situatie er een dreiging is dat een land aan het lijstje kan worden toegevoegd.

De zeven landen waar het inreisverbod voor geldt vormen in feite het topje van de landen die naar internationale standaarden hun zaken niet op orde hebben. Het verbod dwingt de bevolking van die landen om daarover na te denken en er wat aan te doen als de consequenties ze niet bevallen.

Vandaag 2 juli 2018 brengt de minister-president van Nederland, Mark Rutte, een bezoek aan de President van Amerika. Op de gespreksagenda staat het voorstel om Amerikaanse douaniers toegang te geven tot Nederlandse vertrekhavens, met name Schiphol, zodat de inwoners uit de zeven landen al bij voorbaat in Europa tegengehouden kunnen worden. Nederland is van plan om daarmee in te stemmen en zal daar wel wat voor terug willen vragen. Dat zal niet zo gemakkelijk gaan. Amerika zou graag zien dat Europa het Amerikaanse beleid zou volgen om de betrokken zeven landen verder te isoleren. Het Europese beleid verzet zich daar echter tegen. Europa is meer voor pappen en nathouden zoals Amerika onder Obama deed.

Het presidentschap van Trump laat een ander Amerika zien. Geen nieuw Amerika, maar een Amerika dat al aanwezig was (Reagan) en eindelijk weer de kans heeft om haar visie op de wereld in daden om te zetten. Reagan kreeg het communisme op zijn knieën en Amerika onder Trump heeft onder andere het aanpakken van de militante islam op haar agenda.

Bij de vraag of het Amerikaanse beleid zin heeft, kan vooral gekeken worden naar Iran. Sancties en het inreisverbod doen de bevolking pijn en het Iraanse bewind krijgt daar steeds vaker de schuld van. Insiders zien dat het gezag van de regering tanende is en het is een kwestie van tijd dat de bevolking een andere weg kiest. De Amerikaanse boodschap kan dan ook worden uitgelegd als: ‘doe normaal, dan doen wij dat ook’. De wereld heeft een betere toekomst als Europa in dit verband voluit de zijde kiest van Amerika.