woensdag 5 december 2018

Het Pact van Marrakesh, de weinig realistische aannames en valse hoop



Het is het Forum van Democratie gelukt om in de Tweede Kamer een discussie op gang te krijgen over het pact. Baudet was als eerste aan de beurt om namens zijn partij een standpunt in te nemen. Zoals was te verwachten was het druk aan de interruptiebalie. Het meest gehoorde verwijt was dat Baudet uitging van aannames die niet hard konden worden gemaakt.

Dat was in feite nogal merkwaardig. De vertegenwoordigers van de andere partijen die het Baudet lastig maakten, deden in feite niet anders dan aannames debiteren die eveneens niet hard kunnen worden gemaakt. De aanname dat herkomstlanden aangesproken kunnen worden op het terugnemen van afgewezen migranten is dubieus. Die doen nu bijna al alles om onder dat terugnemen uit te komen. Het pact zal daar niet echt veel aan veranderen. Het is niet bindend en meer een sterke aanbeveling. De herkomstlanden staan er over het algemeen ook niet om bekend zich veel aan te trekken van overeenkomsten die wel bindend zijn. De islamitische landen hebben hun eigen versie van mensenrechten opgesteld en die ondergeschikt gemaakt aan de sharia. In de islamitische regelgeving geldt emigreren naar een ander land om de islam uit te dragen als een aanbeveling uit de Koran (9.19).

De aanname van partijen die voor het pact zijn, berust dus op drijfzand. Ze stellen hoop op een afspraak waarvan nog maar moet worden afgewacht of die wordt nagekomen.

Een andere aanname van de partijen die voor het pact stemmen is dat het een oplossing is om mensensmokkel tegen te gaan. IJdele hoop lijkt mij. Je kunt het vergelijken met het verbod in Nederland om drugs te fabriceren. Voor zover de sterkte van de politieorganisatie dat toelaat wordt een poging gedaan om dat verbod te handhaven. Dat is gezien de omvang van de illegale activiteiten bij voorbaat een verloren strijd. De jacht op illegale productie heeft als gevolg dat de producenten steeds vernuftiger worden. Zo zal het ook gaan met de mensensmokkel. Als daar iets tegen zal worden ondernomen zullen de smokkelaars dat zien als een leerproces en nieuwe wegen aanboren om hun illegale goed af te leveren.

Er is ook aantrekkende werking. Legaal of illegaal binnengekomen maakt niet zo veel uit. Het pact, maar ook het vluchtelingenverdrag en de mensenrechten vereisen een menswaardige behandeling en respect voor de rechten van ‘kwetsbare’ mensen. Het recht om nagenoeg eindeloos te procederen staat al gauw garant voor een betaald verblijf van minstens vijf jaar. Er is een andere aantrekkende werking. Dat zijn de migranten die hier al verblijven. Ze zijn bepaald niet tegen het uitbreiden van hun gemeenschap en voorzien potentiële migranten van advies en faciliteiten.

Wie het plaatje van landen bekijkt dat zich voorstander toont van het pact kan zich verrast voelen. Het is met name Noordwest Europa dat zich voorstander toont naast meer dan honderd landen die emigratie uit hun land niet als een echt probleem zien en zelfs aanmoedigen.

De ‘soft law’ zoals het pact wordt beschouwd zal uiteindelijk geheel of gedeeltelijk eindigen in ‘law’. Het pact ziet migratie als onvermijdbaar en wil het zo veel mogelijk in goede banen leiden, maar niet tegenhouden. Het inlegvelletje van Rutte zal ons niet beschermen. Het was de SGP die het vergeleek met de bijsluiter van een medicijn. De bijsluiter verandert het medicijn niet. Het inlegvelletje zal dat ook niet doen en kan dat ook niet. De tekst van het pact ligt vast.  Migratierechten zijn internationaal en het pact versterkt dat. Ook de Universele Verklaring van Rechten van de Mens is ooit begonnen als een aanbeveling en heeft inmiddels een absolute status gekregen waarbij het ontvangend land minder rechten heeft dan de migrant die zich voordoet als asielzoeker.

De PVV legde in haar bijdrage de nadruk op de rechten van de zittende bevolking en stelde vast dat die rechten nauwelijks een rol spelen bij de overwegingen van de voorstanders van het pact. Een terechte constatering, want voor de meerderheid van de bevolking is het genoeg geweest.

Het pact vormt een bedreiging. Voor de regeringspartijen, die overigens met uitzondering van D’66 onderling verdeeld zijn, is het een oplossing. Een oplossing die echter niet gebaseerd is op realistische aannames. Het is typisch voor Noordwest Europa waar hoge verwachtingen en niet realistische aannames voor problemen hebben gezorgd die men al niet meer de baas kan. Er is niets van geleerd en dat zal ook niet gebeuren. Nederland, zo heeft de regering besloten, moet zijn beste beentje voorzetten.

Voor de VVD hoefde een pact niet zo, maar ze zullen het wel steunen. In de discussie werd duidelijk dat zowel Dijkhoff toen hij nog staatssecretaris was als staatssecretaris Harbers voorzitter zijn geweest van de VN-commissie en dat de Europese Unie namens alle aangesloten landen deelnam aan de onderhandelingen over het pact.

Het bedrijfsleven krijgt veel zeggenschap. Het mag aangeven aan wat voor migranten er behoefte is. Voor een belangrijk deel zullen die bestaan uit mensen die werk willen doen dat niet populair is en/of te weinig inkomen oplevert. Ze zullen recht hebben op gezinshereniging en we weten waar dat op uitloopt omdat we eerdere ervaringen hebben met arbeidsmigranten uit Turkije en Marokko. Je begint met enkele tientallen duizenden en voor je het weet zijn het honderdduizenden. Als ze niet meer nodig zijn, gaan ze niet terug.

Het  pact is een ongewis avontuur waarvan we mogen verwachten dat het de diversiteit zal doen toenemen met alle problemen die daar mee samenhangen. In het geopolitieke krachtenveld is Noordwest Europa door zijn oprechte trouw aan allerlei internationale afspraken de zwakste partij. Het grootste deel van de wereld heeft veel minder op met internationale afspraken als die hun belang in de weg staan.



maandag 3 december 2018

Jerry Afriyie: ‘Nederland is helemaal niet vol

foto: Jaap Scheeren


Wie is die Afriyie eigenlijk? Volkskrantverslaggever Julien Althuisius ging een paar dagen met hem op stap en schreef een kritiekloze reportage waarin Afriyie voortdurend aan het woord is en ongehinderd zijn zelfpromotie kan ventileren.

Het artikel opent met een paginagroot portret van Afriyie. Het is geen ontspannen blik die de fotograaf heeft vastgelegd. De ogen stralen behoedzaamheid uit. De mond is een raadsel. Wat vertelt die? Is het rancune, ontevredenheid, gekwetstheid of zelfs wreedheid? De wangspieren ondersteunen de stand van de mond en versterken de uitdrukking ervan.

Lijdzaam ondergaat hij bij een demonstratie in Eindhoven de hoon van pro-pietdemonstranten die hem ook bekogelen met eieren, bierblikjes en bananen.
“Maar dit is voor veel zwarte mensen de dagelijkse realiteit. De reacties op de demonstraties bewijzen de noodzaak van de demonstraties. Iedereen heeft dat nu kunnen zien.” Is het commentaar van Afriyie.

Afriyie’s commentaar is een fraai voorbeeld van een drogredenering. Hij maakt met zijn demonstraties tegen Zwarte Piet mensen boos en die boosheid gebruikt hij om te bewijzen (zie je wel) dat er terecht gedemonstreerd wordt tegen racisme. Terg een stier en als die je aanvalt zeg je dat het een onbetrouwbaar beest is die nodig naar het slachthuis moet.

Afryie neemt de verslaggever mee naar een bijeenkomst in Hoorn waar voornamelijk zwarte anti-pieten aanwezig zijn. Zijn verhaal dat hij het voor zijn kinderen doet die ooit waren uitgescholden voor ‘Zwarte Piet’, vult hij nu aan dat hij zelf als kind ook werd uitgescholden. Hij doet het niet zo zeer voor zijn eigen kinderen, maar vooral voor de kinderen in de Bijlmer die zich als niet volwaardig weggemoffeld voelen. “Als het ons nou lukt’, dacht Afriyie, “om Zwarte Piet uit te bannen, dan kan ik wel tegen zo’n jongen zeggen, kijk, geen excuses meer, nu moet je het zelf doen. Je kan je niet meer verschuilen”.

Was het maar zo simpel dat de verbanning van Zwarte Piet alles oplost. Die jongen uit de Bijlmer zal wel weer een ander excuus vinden. Het grootste probleem zit in de eigen cultuur en vandaar uit is men vanuit slachtoffergedrag voortdurend op zoek naar oorzaken buiten zichzelf. Maar de aanwezige politiechef prijst hem en zegt dat hij veel respect voor het werk van Afriyie heeft.

Het noemen van de Bijlmer is een voorbeeld van hoe de gewiekste Afriyie te werk gaat. Hij gebruikt de reportage voor zelfpromotie. Zo is hij altijd voor dialoog (behalve bij demonstraties dan), houdt hij militanten onder de duim en helpt jongeren in de Bijlmer. Het lijkt bijna op een sollicitatie of een verzoek om meer subsidie. De argeloze journalist Althuisius geeft hem bewonderend alle ruimte.

Om zijn verhaal kloppend te maken laat Afriyie in zijn presentatie zien dat het Sinterklaasfeest oorspronkelijk zonder pieten werd gevierd. Die werden er later als zwarte knecht aan toegevoegd. Ja zo kun je van Zwarte Piet het symbool maken van het koloniale slavernijverleden. De werkelijkheid is anders. Toen de katholieke kerk het oorspronkelijke heidense feest kerstende werd Sinterklaas de heilige man die slaven bevrijdde en een aantal van hen als helpers aanstelde. De bewijsbare onjuiste informatie die Afriyie zijn achterban voorhoudt is een vorm van kwaadaardige agitatie. Hij misleidt zijn achterban als een bekwaam manipulator.

Een paar dagen later is hij op bezoek bij een kleine middelbare school in West-Friesland. Hij kan praten als Brugman, maar daar pikken ze zijn verhaal niet. Een meisje vat het standpunt van de klas samen: “Als je hier komt, respecteer dan onze feestdagen of ga weg”. Achteraf verklaart hij aan de verslaggevers dat hij niet echt met ze in discussie wilde. Dat zou niet eerlijk zijn geweest. “Ik ben volwassen, zij zijn kinderen. Ik wilde alleen maar twijfel zaaien”, zo verklaart hij zijn nederlaag.
Met de verslaggever op weg naar huis, reizen ze door het weidse landschap van West-Friesland. Afriyie zegt daarover: “als ik schrijf, denk ik veel aan dit landschap. Zo zie ik Nederland. Ik zie potentie. Een leeg veld, wat gaan we er neerzetten? Ze zeggen wel eens dat het vol is. Maar kijk eens”.

Wat zou Afriyie daar neer willen zetten, vroeg ik me bij deze passage af. Nu gaat het eens niet over racisme, maar over leegte. Hij ziet geen landbouw of veeteelt, maar potentie. Nederland kan nog groeien in last en tal. Is het een nieuwe vorm om racisme te bestrijden en Nederland te verwijten dat ze eigenlijk geen mensen meer van buiten wil opnemen omdat Nederland vol is? Zijn uitspraak roept in ieder geval speculaties op omtrent zijn bedoelingen. Met Afrika op de springplank naar Europa, roept zijn overtuiging vragen op.

Natuurlijk is Nederland vol en dat al jaren. De sociale en fysieke infrastructuur loopt al jaren hijgend achter bij de groei van de bevolking. Nederland is een van de dichtst bevolkte landen ter wereld als er wordt gekeken naar het aantal inwoners per vierkante kilometer. Het kan nog wel voller volgens Afriyie. Een nieuw twistpunt is geboren, maar eerst nog Zwarte Piet volledig verbannen.

Ondertussen is de verslaggever volledig overtuigd geraakt van de redelijkheid van de man. Precies zoals hij wilde.







donderdag 29 november 2018

Nederland op de rand van uitputting, onmacht en overbelasting



                                                                    
De fut raakt er uit


‘Het is een gaaf land’, zegt premier Rutte voortdurend om de moed erin te houden. Ondertussen kan iedereen zien dat er overal gaten vallen en er niet genoeg geld en capaciteit is om de gaten afdoende te dichten.

Het budget van de politie is te krap om de orde en veiligheid te handhaven. Zestienduizend oplosbare zaken verdwenen in de prullenmand omdat er geen capaciteit is. Die was er overigens wel toen de intocht van Sinterklaas zeshonderd agenten vergde om problemen met demonstraties te voorkomen. Agenten raken oververmoeid en gedemoraliseerd. Ook het justitieel systeem kraakt. Er zijn te weinig rechters en officieren van Justitie om het allemaal goed aan te kunnen. Het strafbeleid moet ook goedkoper. Gevangenissen worden gesloten omdat er te weinig en te soft gestraft wordt. De misdaad kan onvoldoende worden bestreden en wordt steeds brutaler. Het aantal burgemeesters dat moet worden beveiligd groeit. Het aantal integriteitsproblemen binnen politie en justitie groeit eveneens.

Ook de krappe budgetten van het UWV hebben geleid tot verwaarlozing van het opsporen van fraude. De ‘Bulgarenfraude’ en ‘Polenfraude’ waren mogelijk omdat er onvoldoende toezicht en  handhaving is waardoor het misbruik, onder andere via malafide uitzendbureaus. De Bulgaren en Polen hebben ruimschoots de publiciteit gehaald, maar dat de binnenlandse fraude met uitkeringen, toeslagen en voorzieningen vele malen groter is, wordt nauwelijks zichtbaar. Malafide ondernemers storten zich op het aftappen van voorzieningen en malafide boekhoudbureaus faciliteren allerhande bedrog.

De gezondheidszorg kent nauwelijks beheersbare groei. Ziekenhuizen vallen om. Andere moeten voorzieningen als intensive care of spoedpoli sluiten wegens gebrek aan personeel. Grotere tekorten aan personeel worden verwacht. Verandering van leefstijl wordt door het kabinet in de strijd geworpen om de kosten te bedwingen. Er is echter nauwelijks een deskundige die er heil van verwacht. De gezondheidszorg kraakt ook onder de hoeveelheid bureaucratie en regelgeving die de beschikbare tijd voor feitelijke zorg aanzienlijk bekort. Ook de huisartsen klagen steen en been over hun administratieve last.

Huisvestingsbeleid schiet tekort. Er wordt te weinig gebouwd door stroperige procedures en een tekort aan personeel. De bestaande huurmarkt raakt steeds verder in handen van projectontwikkelaars, speculanten en uitbuiters. Er is zelfs een prins die daar hard aan mee doet. Waarom zou je ook voor zes procent rendement gaan als er met wat handigheid veel meer uit te halen is. De rijken worden zo steeds rijker, daar kom ik later nog op terug. Er is een groeiende behoefte aan sociale huurwoningen, terwijl de voorraad afneemt. De toewijzing wordt een steeds groter probleem omdat ‘urgenten’, waaronder statushouders, de wachtlijsten voor gewone huurders steeds langer maken.

Het onderwijs is in nood. Er dreigen personeelstekorten omdat het onderwijs steeds minder als een aantrekkelijk beroep wordt gezien. Ook in het onderwijs zucht men onder de regelgeving en bureaucratie. De handhaving van de orde in vooral het VMBO staat onder druk. Veel onderwijsgevenden voelen zich bedreigd.

De defensie is volkomen uitgekleed. Er zijn tekorten aan materieel en personeel. Door veelvuldige uitzendingen raken militairen uitgeput en gedemoraliseerd door het gebrek aan uitrusting. Het kabinet heeft anderhalf miljard extra uitgetrokken voor defensie. Volgens deskundigen is het een druppel op een gloeiende plaat en is er vele malen meer nodig om alleen al aan de NAVO-verplichtingen te voldoen.

De integratie van nieuwkomers mislukt voortdurend. Hoewel de economische participatie toeneemt, zijn er nog steeds veel te veel nieuwkomers afhankelijk van een uitkering. Ondanks de toename van de economische participatie neemt de segregatie toe. Die toenemende segregatie vormt een belasting op de toekomst.

Het rijtje kan nog veel verder worden uitgebreid. De kunsten klagen steen en been. Mantelzorgers zijn vaak overbelast. De Jeugdzorg en reclassering kunnen het werk niet aan. De wegen raken voller, rekeningrijden dreigt. Lonen stijgen nauwelijks meer en armoede neemt toe. Pensioenen worden niet meer geïndexeerd. Polarisatie baart allerlei kloven. De landbouw moet op de schop wegens overbemesting en CO2-uitstoot. Beleidsfraude neemt toe om het onmogelijke en ongewenste mogelijk te maken. Belastingen stijgen. Burn-out wordt een volksziekte. Het vliegverkeer groeit grenzeloos, maar de kerosine blijft goedkoop. Bedrijven en rijke particulieren betalen nauwelijks belasting meer. Banken verloederen. Politici draaien om de hete brij heen. De lezer kan er ongetwijfeld nog een aantal onderwerpen aan toevoegen.

Onmacht, onbeheersbaarheid, tekorten, zinloos beleid, gebrek aan handhaving, afnemende solidariteit, demoraliseren de goedwillende burger. Die vraagt zich af waarom hij fatsoenlijk zal blijven in een wereld van toenemend onfatsoen waarvoor hij de rekening betaalt en die zijn veiligheid bedreigt.

Omvangrijke fraude op allerlei terreinen, de onwil bij bedrijven en rijken om belasting te betalen en het gebrek aan handhaving, demoraliseren de burger die instituties tekort ziet schieten. Diens onvrede wordt breed afgewezen als populistisch, extreem-rechts, racistisch, islamofoob, anti-globalistisch, onderontwikkeld, onderbuikgevoelens en zelfs fascistisch.

De vraag is hoe lang de gewone burger dat nog pikt. Hij verlangt naar het gave land dat Rutte heeft beloofd  en gaat op zoek naar zijn gele hesje om daar uitdrukking aan te geven.  


dinsdag 20 november 2018

Jan Hamming, burgemeester van Zaanstad, is niet de enige met gebrek aan gezond verstand

Afbeeldingsresultaat voor angst
angst is de drijfveer van anti-racisten

Jan Hamming (PvdA) zat gisteravond aan bij Pauw om zijn triomf te vieren. Hij had aangedurfd om de nationale intocht van Sinterklaas te organiseren. Veel burgemeesters hadden voor die klus bedankt. Hij niet. Triomfantelijk verklaarde hij dat het heel goed mogelijk was om een gezellig kinderfeest te combineren met demonstraties. Dat had hij toch maar mooi bewezen. Dankzij een minutieuze voorbereiding van een jaar, tal van zichtbare en onzichtbare veiligheidsmaatregelen en 600 agenten waaronder een groep gespecialiseerd in het omgaan met demonstraties, hadden de opgekomen ouders en hun kinderen kunnen genieten van de Zaanse intocht van Sinterklaas.

Kennelijk kwam het niet bij hem op dat hij maatregelen beschreef die eerder passen bij een ‘warzone’ dan bij een feestelijke intocht waarbij een enkele oom agent met de handen op de rug het feestelijk gedoe met een glimlach van vertedering gadeslaat.

Jan Hamming had gelijk, het was hem gelukt. Vanonder zijn quasi weerbarstige kuif verkondigde hij ook nog eens dat het demonstratierecht altijd verdedigd moest worden. Die verdediging rechtvaardigde de inzet van ongekende veiligheidsmaatregelen en de inzet van 600 agenten. Een deel daarvan betaste bij een veiligheidspoort de opgekomen bezoekers op verboden waar, alvorens die een plaats langs de route konden innemen. Hamming was er trots op. Ik moest even aan Napoleon denken. Als hij (net als Hamming) de benodigde middelen tijdig bij elkaar had kunnen krijgen, zou hij de slag bij Waterloo ook nog wel hebben gewonnen.

Hamming lijkt toch al een trotse man te zijn. Zijn Wikipedia-pagina lijkt door hem zelf te zijn geschreven gezien de loftuitelijke stijl waarin zijn politieke loopbaan wordt geschetst. 
De tegendraadse brombeer Maarten van Rossum, ook te gast aan de tafel van Pauw, deed afbreuk aan het triomfalisme en zelfbewieroking van Hamming. Van Rossum beschikte wel over het gezonde verstand (en de kennis) waarin Hamming zo tekort schoot. ‘Zwarte Piet heeft geen koloniaal verleden en heeft dus niets met slavernij te maken’, stelde de tegenwoordig brilloze van Rossum, overigens tot verbazing van de heel even licht ontregelde Pauw.

Met wat korte zinnen ontkleedde van Rossum het verhaal van ‘KickoutZwartePiet’ waarin racisme en slavernij een grote rol spelen. Dat verhaal wordt nauwelijks bevraagd, laat staan weerlegd. Bijna niemand waagt het zich hardop af te vragen of het verhaal van de voormannen van KOZP voldoende hard kan worden gemaakt. Bijna niemand durft te zeggen dat het allemaal aanstellerij is omdat door KOZP een imago op Zwarte Piet wordt geprojecteerd dat niet klopt. Bijna niemand durft de stelling aan dat een stel kwaadaardige anti-racisten een kinderfeest hebben gegijzeld om publiciteit te krijgen voor hun anti-racisme activisme.

Ook Hamming niet en zoals is gebleken heel veel burgemeesters ook niet. Het demonstratierecht is nooit volkomen absoluut geweest. Die verabsolutering is echter de kaart die KOZP uitspeelt en in de slachtofferrol laat kruipen als ze hun zin niet krijgt. TPO heeft inmiddels laten zien dat er rond KOZP een heus netwerk bestaat van presentatrices en columnisten die helpen de drammerige boodschap over te brengen. Een daarvan moet Volkskrantcolumniste Sheila Sitalsing zijn. Zij verkondigde dat de regering zich in de discussie laf toont en dat premier Rutte de oorzaak is van het pro-pietprotest. VVD-fractievoorzitter Klaas Dijkhoff vond dat er voortaan maar geen vergunning moest worden gegeven voor demonstraties bij Sinterklaasintochten en kon op een hagel van protest rekenen waaronder van jongetje Jetten van D’66. Ook Jesse Klaver staat aan de kant van KOZP.

De polarisatie rond Zwarte Piet lijkt een waterscheiding te zijn tussen gezond verstand en absolutisme. Bij degenen met gezond verstand wordt gezien dat driekwart van de Nederlandse bevolking tegen de demonstraties is en dat het verhaal van KOZP dun en drammerig is. Aan de andere zijde valt vooral de anti-racismebeweging en de verabsolutering van rechten te zien. Daarbij valt niet veel gezond verstand waar te nemen. Volgens onderzoek is Nederland een van de minst racistische landen ter wereld. Dat is een heel ander beeld dan de anti-racisten de Nederlandse bevolking voorhouden. Als je dat verder onderzoekt blijkt die beweging te leunen op uit Amerika geïmporteerd gedachtegoed en jargon dat als je tunneldenker bent ineens ook op Nederland blijkt te passen. Nederlandse media en linkse politici gaan daarin te gemakkelijk mee. Dat is niet alleen omdat ze dol zijn op slachtofferverhalen, maar ook te laf zijn om vanuit gezond verstand indringende vragen te stellen. Dat kan immers bij de tunneldenkers als racistisch over komen.

Nederland heeft een probleem. Dat is niet Zwarte Piet. Zwarte Piet is een van de strijdtonelen die door anti-racisten werd uitgekozen om voor een verondersteld probleem royale publiciteit te krijgen. Het probleem zelf is vele malen breder. In feite gaat het om de vraag in hoeverre minderheden tegemoet moeten worden gekomen door het opgeven van delen van de eigen cultuur. Tegen dat opgeven bestaat veel verzet waar te weinig erkenning voor is. Integendeel, verzet is racistisch, xenofoob, islamofoob, discriminerend en komt vooral van hooligans. Sitalsing heeft gelijk als ze stelt dat de regering  “zouteloos en laf” is.

Dat is de regering, maar niet in de zin die Sitalsing noemt. Achtereenvolgende regeringen hebben nagelaten de polarisering te beteugelen door het aanmoedigen van gezond verstand. En de regering is niet het enige instituut dat nalatigheid kan worden verweten bij het weerstand bieden aan tunneldenkende narcisten die de wereld kwaadaardig verdelen in vriend en vijand.

De waarheid is dat de hele anti-racismebeweging in zijn vele verschijningsvormen gebaseerd is op de redeloze angst voor een gevaar dat in de praktijk nauwelijks blijkt te bestaan. Die angst is besmettelijk en verblindend en berooft veel mensen, zoals Hamming, van hun gezond verstand. Tegemoetkomen helpt echter niet. Die angst zal telkens weer nieuwe onderwerpen vinden waarop ze kan worden geprojecteerd. Die angst zal tekens weer nieuwe vijanden vinden.


maandag 12 november 2018

Macron's Patriottisme versus Nationalisme. Een valse tegenstelling?



U bent een patriot als u mij volgt

Bij de herdenking van het einde van de eerste wereldoorlog in Parijs gebruikte president Macron de tegenstelling tussen patriottisme en nationalisme. Patriottisme zou behoren bij het verdedigen van de waardegemeenschap, terwijl nationalisme voort zou komen uit het opkomen voor het eigenbelang.

In de media werd juist dit deel van de rede van Macron opgepikt en gingen daar stemmen op dat hij met die tegenstelling Trump op het oog had. Die veronderstelling  kan grond hebben. Maar ook Europa heeft te maken met het opkomende ‘nationalisme’ in eigen gelederen. Ook in Frankrijk. De partij van Marie Le Pen is volgens de laatste polls op dit ogenblik bijvoorbeeld de grootste partij in Frankrijk.

Europa (eigenlijk West-Europa) kan het op dit ogenblik niet zo goed vinden met het Amerika van Trump. Trump is de vijand van Brussel en de Europese media dragen dat beeld uit. Het niet zo volgzame Oost-Europa is ook een vijand van Brussel en ook dat wordt door de media uit gedragen. Het weinig volgzame Italië is de nieuwste vijand van Brussel en ook dat vinden we in de media terug. Brussel hanteert op vrij agressieve wijze een schema waarin andere landen al vriend of vijand worden beschouwd.

Waar er principiële discussies ontstaan is het altijd goed om te kijken welke belangen daar achter verborgen gaan. Het zou naïef zijn om te veronderstellen dat de Brusselse Europese Gemeenschap haar belangen in de wereld niet zou verdedigen. De grote en vooral Duitse export naar Amerika is zo’n belang. Als Trump echter roept dat Amerika zijn eigen belangen niet langer moet verwaarlozen is hij de vijand van de vrijhandel waar Europa zo veel belang bij heeft. Daarom noemt Europa hem een ‘nationalist’. In eigen land wordt hij door zijn aanhangers een ‘patriot’ genoemd. Oost-Europese landen zien zichzelf als patriottisch en hetzelfde geldt voor Italië.

In de discussie over patriottisme en nationalisme past het oude Nederlandse maritieme gezegde: “Een hand voor jezelf en een hand voor het schip”. Het slaat de brug tussen individueel belang en algemeen belang. Het kan ook van toepassing gebracht worden op de relatie tussen Europa en haar samenstellende delen. Het is bijvoorbeeld van toepassing op Brexit. Engeland kon onder meer niet langer leven met het vrije verkeer van personen zoals dat door Brussel verordonneerd werd en wilde de Brusselse regel niet redden ten koste van zichzelf. Ook daar zullen Macron en Brussel ‘nationalisme’ in zien.

Het ‘patriottisme’ van Macron zoals hij dat verdedigde bij de herdenking van de Eerste Wereldoorlog, lijkt misplaatst. Die oorlog kwam voort uit het niet erkennen van nationale belangen en de belangen-allianties die werden gevormd. Dat beeld kan ook worden gebruikt voor het huidige Europa. Nationale belangen worden ondergeschikt gemaakt aan het Brussels belang. Een goede ‘patriot’ begrijpt dat volgens Macron. Dat een snel slinkend deel van Europa daar nog maar achter staat, lijkt hij niet te willen begrijpen.

‘Nationalisme’ is een scheldwoord geworden van de ‘patriotten’. Je bent een nationalist als je Europa niet in alles volgt. Vervolgens wordt ‘nationalisme’ gekoppeld aan ‘populisme’ en dan is de beschuldiging van fascisme niet ver weg. De media zijn daar gevoelig voor.

Ook Frankrijk verdedigt zijn ‘nationale’ belangen. Kijk bijvoorbeeld maar naar de actieve Franse lobby om de Nederlandse innovatieve visserij met de pulskor de nek om te draaien. Franse vissers hebben te weinig geld voor een dure aanpassing van hun schepen en daarom doen de Nederlanders aan ‘oneerlijke concurrentie’.

‘Nationalisme is het verraad aan het patriottisme’ dat volgens Macron op universele waarden steunt. Het laat zien hoe Frankrijk met Macron en Brussel (vergeet Timmermans niet) hun macht proberen te houden met de romantische verheffing van ‘patriottisme’ als universele deugd. ‘Patriottisme’ betekent in dit geval vooral volgzaamheid. Brussel (Macron en Merkel) doen in feite niets anders dan verhoudingen op scherp zetten en misbruiken de herdenking van WO I om hun vermeende gelijk uit te dragen. De Europese unie die ooit werd opgericht om eenheid in verscheidenheid te bewerkstelligen en daarmee oorlog uit te bannen, is afgegleden naar een machtspolitiek dat de Europese landen verdeelt. Er woedt een oorlog om de Brusselse aspiraties, maar zo wordt het niet genoemd. Brussel verliest in hoog tempo haar vat op Europese landen in de migratiecrisis. Het nagenoeg onbelemmerd toelaten van migranten heeft als Europees doel om het arbeidspotentieel in stand te houden bij een krimpende autochtone bevolking. Het middel is erger dan de kwaal besloot een groot deel van de Europese naties. Er zullen er nog meer volgen.

Het ‘patriottisme’ dat door Macron wordt gepredikt is een romantisch droombeeld waarachter, als het wordt afgeschminkt, de keiharde realiteit zichtbaar wordt in de vorm van de Brusselse oproep: ‘steun braaf onze machtspolitiek, want alleen wij zijn de goeden’. In het verleden zijn uit dergelijke positiekeuzes de ergste dingen voortgekomen. Daaronder WO I.









maandag 5 november 2018

Was Mohammed wel een pedofiel?



Hoogst waarschijnlijk heeft hij nooit bestaan

De Oostenrijkse rechter die een vrouw veroordeelde met een boete vanwege het gebruik van de term ‘pedofiel’ in relatie tot de profeet Mohammed, had in ieder geval in één ding gelijk. Uit de levensloop van Mohammed blijkt niet dat hij van nature een pedofiel was. Integendeel hij was een liefhebber van vrouwelijk schoon en ging regelmatig te ver om een vrouw aan zijn harem toe te voegen. Natuurlijk had die vrouw nooit veroordeeld mogen worden. Het Europese Hof waar ze de veroordeling aanvocht, besliste echter anders.

Hirsi Ali drukte zich voorzichtiger uit. Zij zei dat Mohammed ‘naar de huidige maatstaven’ een pedofiel kon worden genoemd. Hadith’s en sira ondersteunen het verhaal dat Mohammed de negenjarige Aïsha tot zijn vrouw maakte. Daar mogen vraagtekens bij worden gezet. Het komt uit de hadith’s en zou gezegd zijn door Aïsha zelf. Hadith’s zijn echter zo onbetrouwbaar dat een paar stromingen in de islam ze volledig afwijzen.

Religies zijn ontworpen om orde in de samenleving aan te brengen. Een god hadden ze daarbij nodig om absoluut gezag uit te kunnen oefenen. Hadith’s werden vaak gebruikt om nog iets aan de leer toe te voegen en het is volstrekt niet uit te sluiten dat het verhaal van Aïsha is gefabriceerd om pedofiele praktijken religieus te rechtvaardigen. Het gaat nog wel verder dan dat. Modern onderzoek laat zien dat het de vraag is of Mohammed ooit heeft bestaan. Mekka en Medina verschijnen in historisch onderzoek ook al niet als geloofwaardige plaatsen van belang tijdens het ontstaan van de islam.

Nu Wilders de verzameling van alle Turkse moskeeën in Nederland tegen zich heeft gekregen vanwege een kritische tweet over de mythische Mohammed ( Mohammed was een pedofiel, massamoordenaar, terrorist en waanzinnige), is het de vraag of hij zijn kritiek op de profeet beter kan verleggen naar het feit dat de man zoals de islam hem presenteert is geschapen om de islamitische leer te ondersteunen en als zodanig nooit bestaan heeft. Het is een fantasiefiguur die eigenschappen kreeg toebedeeld die pasten in de maatschappelijke orde die de ontwerpers van de islam nastreefden.

Er is trouwens iets vreemds aan dat streven van de Turkse moskeeorganisatie om via Twitter Wilders het twitteren te belemmeren. Moslims dienen de wetten van het land waarin ze gevestigd zijn te eerbiedigen. Op grond van die wetten kan Wilders in Nederland niet veroordeeld worden voor een kritische tweet. Nu kent het voorschrift een ontsnappingsclausule. De wetten moeten gerespecteerd worden, tenzij het geweten zich daar tegen verzet. Daaruit zou je kunnen afleiden dat de Turkse organisatie door haar geweten gedreven wordt om Wilders van het twittertoneel te doen verdwijnen. Aannemelijker is dat het een tactiek is om hem op Twitter het zwijgen op te leggen. In het land waarin je Jezus een homo mag noemen, vindt de Turkse organisatie kritiek op Mohammed onaanvaardbaar. Daar zit een groot probleem.

De Turkse organisatie erkent de Nederlandse wetgeving niet en zoekt andere manieren om Wilders te censureren. Het is ook smerig dat die Turken een paar landen hebben uitgezocht waarin Twitter wettelijk aan banden kan worden gelegd. In Pakistan krijg je gemakkelijk een menigte op de been om dat te eisen. Wilders heeft banden met het voormalige Indië en kan daarmee gepakt worden. Het betrekken van Marokko bij de reeks kan geen andere bedoeling hebben dan de Marokkaanse moskeeën mee te krijgen in de eis tot censuur.

In de toch al lastige relatie met het Turkse volksdeel in Nederland doet de Turkse organisatie een zet die gezien kan worden als een oorlogsverklaring. De actie richt zich niet alleen op Wilders persoonlijk. De actie is ook gericht op de Nederlandse samenleving en de Nederlandse Staat die wijde ruimte biedt aan de vrijheid van meningsuiting en de Turken niet tegemoet komt met een veroordeling van de tweet. Nu de Oostenrijkse vrouw ook door het Europese Hof veroordeeld is, krijgt de actie die gericht is op Twitter belangrijke steun.

De Turkse actie zal ook wel weer tot opleving van de polarisatie leiden. Links komt daarbij in het nauw. Ze zal het voor de Turken willen opnemen en de tweet willen veroordelen, tegelijkertijd kunnen ze de vrijheid van meningsuiting niet de nek omdraaien. Het zal er wel weer op uit draaien dat de tweet veroordeeld wordt omdat die niet fatsoenlijk is en je niet alles hoeft te zeggen als het een medemens kwetst. Islamitische bestuursfluisteraars zullen wel weer actief rondgaan en hun Nederlandse gedoogpartners vragen hen te steunen in de veroordeling van Wilders, wiens partij toevallig weer in de polls aan het stijgen is.

Het is oorlog, maar het lijkt erop dat alleen de Turken echt zullen vechten voor hun zaak. Ze willen onder andere voorkomen dat er moslims zijn die Mohammed ook als een pedofiel gaan zien.




dinsdag 16 oktober 2018

De VVD is in hoge mate medeschuldig aan het integratiedebacle



                                                                    

Dat de integratie van migranten slecht verloopt is geen omstreden onderwerp meer. De vraag echter wat daar al dan niet aan kan worden gedaan is een bron van discussie en tegenstellingen.

Veelal wordt de gebrekkig verlopende integratie geweten aan het veel te tolerante links dat meer in discriminatie en mensenrechten geïnteresseerd lijkt te zijn dan in integratie. Links steunt ook regelmatig de beschuldiging van islamofobie of van fascisme als het om islamcritici gaat die naar de islam wijzen als belemmering van integratie. Links kiest verder als regel voor het sociaal-economische model om achterstand van migranten te verklaren. Links bestrijdt ook islamcritici die de islam als belemmering zien voor integratie. Alle discussie leidt tot een zwalkend integratiebeleid en het is niet juist om daar alleen links de schuld voor in de schoenen te schuiven.

Van de VVD mag je zijn wie je bent
Vanuit haar liberale principes verkondigt de VVD, kort samengevat, dat iedereen mag zijn wie hij wil zijn, behoudens de grenzen van de wet. In feite betekent dat de acceptatie van de multiculturele samenleving en van diversiteit. De standpuntverklaring van de VVD begint met: “De VVD denkt en werkt vanuit het liberalisme. Dat betekent dat wij een samenleving willen waarin mensen zo veel mogelijk vrijheid hebben.” En, “Deze vrijheid komt ieder mens toe, zonder enige discriminatie. De vrijheid moet zo groot mogelijk zijn. Er zijn wel grenzen aan persoonlijke vrijheid. De vrijheid van de een mag de vrijheid van de ander niet belemmeren. En we moeten oog hebben voor de belangen van toekomstige generaties.” De vrijheid bij de VVD staat niet op zichzelf: “DeVVD heeft vijf liberale kernwaarden: vrijheid, verantwoordelijkheid, verdraagzaamheid, sociale rechtvaardigheid en de gelijkwaardigheid van alle mensen.” Die waarden worden niet meer fundamenteel verdedigd. Het dominante profiel van de VVD is niet vrijheid, maar geld en graaien.


Liberale principes zijn gedateerd
Liberale principes zijn in een andere tijd ontstaan dan de onze. De samenleving waarin ze geldigheid hebben gekregen en ook door andere partijen werden gedragen, is verdwenen. Met name door de individualisering en het najagen van het eigen geluk is er een andere samenleving ontstaan waarin de samenhang van vrijheid met andere liberale waarden - verantwoordelijkheid, verdraagzaamheid, sociale rechtvaardigheid en de gelijkwaardigheid van alle mensen- is verwaterd. De met rechten omklede vrijheid -vrijheid van godsdienst, vrijheid van meningsuiting en vrijheid van vereniging- wordt vaker geclaimd en verdedigd dan de bijbehorende verantwoordelijkheid. Over ‘verantwoordelijkheid’, zegt de VVD: “Een mens moet de gevolgen van zijn daden zelf dragen”. Al weer een verwaterd principe in een samenleving waarin de consequenties van keuzes steeds minder aanvaard worden. Ongeveer iedere minderheidsgroep beroept zich op de rechten die vrijheid bieden en laat zich nauwelijks aanspreken op verantwoordelijkheid. Ze willen allemaal Nederland ‘beter maken’ door het land meer op hen te laten lijken en aan hun wensen en behoeften te laten voldoen. Verdraagzaamheid is daarbij een schaars goed geworden. Wat niet op hen lijkt deugt niet. Liberale principes functioneren in een samenleving waarin de onderlinge samenhang door het delen van dezelfde waarden en normen voldoende sterk is. Wanneer dat niet het geval is, worden die waarden en normen opportunistisch misbruikt en leidt dat tot verdere verdeeldheid. Vooral als handhaving uit het oogpunt van kosten verwaarloosd wordt.

Stapje terug
‘Een mens moet de gevolgen van zijn daden zelf dragen’ is een belangrijk uitgangspunt van de VVD. Dit beginsel lag ten grondslag aan de keuze om vluchtelingen zelf verantwoordelijk te maken voor hun inburgering. Het mislukte. Een van de redenen was de wildgroei van taalscholen. Tolken begonnen bijvoorbeeld taalscholen met de reclame dat vluchtelingen beter naar taalscholen van geloofsgenoten konden gaan. Nu wordt er een stapje terug gedaan en komt het taalonderwijs vanaf 2020 weer onder de hoede van gemeenten. Kennelijk zijn er toch grenzen aan het najagen van het eigen geluk. Die grenzen worden nauwelijks meer benoemd, laat staan gehandhaafd. Als motief voor de beleidswijziging wordt genoemd dat vluchtelingen nog niet in staat zijn om in vrijheid de juiste keuzes te maken.

Laissez faire, laissez passer
Het aan de markt overlaten van de taallessen paste in de economische opvattingen van de VVD. Dat het niet zou lukken was te voorzien. Het ondernemen in de huidige samenleving staat in het teken van geld verdienen. De liberale beginselen die ten grondslag liggen aan de vrije markt, spelen steeds minder een rol. Hetzelfde geldt voor het opeisen van minderheidsrechten. Het najagen van het eigen geluk wordt niet meer gedempt door vanzelfsprekende normen en waarden. Het omgekeerde is het geval. Minderheden nemen geen verantwoordelijkheid voor de eigen keuzen en de daar aan verbonden consequenties, maar stellen de samenleving verantwoordelijk voor die consequenties. De VVD kan worden verweten dat ze trouw blijft aan uitgangspunten die zonder grondige verdediging niet meer werken omdat de samenleving is veranderd. Alleen al de omvangrijke aanwezigheid van islam-aanhangers stelt nieuwe vragen over hoe omgegaan moet worden met een begrip als ‘vrijheid’. De VVD is daar te laks in alsof ze denkt dat haar uitgangspunten nog voldoende waarde hebben in de huidige samenleving en het wel goed zal komen. Er zitten wel scheurtjes in dat beleid. Minister Blok en fractievoorzitter Dijkhoff lieten zien dat er ook andere gedachten leven, maar zij werden teruggefloten door de oppositie en lieten dat gebeuren.

Liberaal reveil
De liberale beginselen hebben het Westen gevormd. De verwatering van die beginselen zijn de belangrijkste bron voor de politieke onvrede die in de samenleving aanwezig is. Rechten zonder plichten wordt niet geaccepteerd. Het gebrek aan integratie wordt niet geduld. Op dit ogenblik is dat het meest zichtbaar in Denemarken waar met harde hand de grenzen worden aangegeven en verblijf, zonder de daar levende waarden en normen te aanvaarden, wordt ontmoedigd. Als je de liberale samenleving wilt verdedigen, is er geen andere keuze. Anders laat je anderen met een eigen agenda de koers bepalen. Als de VVD haar verkiezingsprogramma voor 2022 gaat schrijven, zou een eigen invulling van het Deense beleid leidend moeten zijn. Geen tolerantie voor intoleranten, geen naturalisatie zonder herkenbaar onderschrijven van liberale waarden, geen keuzes zonder de consequenties daarvan te aanvaarden en een economisch beleid waarin de vrijheid van een ondernemer niet verder gaat dan liberale waarden toestaan. Vrijheid moet verdiend worden, ook door de islam. Handhaving moet grote prioriteit krijgen.








zaterdag 13 oktober 2018

Hoe Twan Huijs door Jeffrey Afriyie tot verraad werd gedwongen


manipulator en intrigant die te vaak zijn zin krijgt

Internet ontplofte nadat Twan Huys in zijn praatprogramma een aan de Friese Jenny Douwes gedane belofte tijdens de uitzending herriep.

Als disclaimer moet ik hier eerst zeggen dat ik Twan Huys volstrekt niet mag en dat al geruime tijd. Bij mij is hij berucht om zijn vooringenomenheid en het gebruik van leidende vragen waarmee hij de geïnterviewde antwoorden ontlokt die hij graag wil horen. Nieuwsuur is behoorlijk opgeknapt na zijn vertrek en dat zegt veel.

Dat ik het toch een heel klein beetje voor hem op neem, heeft te maken met hoe de gewiekste Afriyie Twan Huys in een onmogelijke situatie bracht. Het begon allemaal zoals Twan Huys het had beloofd. Afriyie zat niet aan tafel, maar vooraan bij het publiek. Gaande het gesprek probeerde Huys tot twee keer toe de mokkende Afriyie bij het gesprek te betrekken. Die antwoordde tot twee keer toe dat wat hij te zeggen had wel zou zeggen zodra hij aan de tafel kon plaatsnemen. Afriyie zei dus helemaal niks en verweet Huijs impliciet dat ‘white privilege’ hem van de tafel verwijderd hield. Dat moet Twan Huys schrik hebben aangejaagd voor de krantenkoppen van de volgende dag. ‘Afriyie wel uitgenodigd, maar belet om te spreken’, want dat is natuurlijk het frame waarin de beroepsactivist het gebeurde zou plaatsen.

Bang geworden, gooide Huys het over een andere boeg. Ineens bedacht hij dat de tafel er voor iedereen is en dat hij tegenstellingen samen wilde brengen voor een goed gesprek. Tegelijkertijd probeerde hij nog tweedracht te zaaien tussen Jenny Douwes en advocaat Anker die met haar mee was gekomen. Anker zou minder stellig zijn geweest in het van de tafel houden van Afriyie.
Wie al trots is op Jenny Douwes zag die trots verzilverd in de manier waarmee ze op de situatie reageerde. Ze gaf Twan Huys onverbloemd van onder uit de zak voor zijn verraad en maakte nog eens heel duidelijk waarom ze niet aan tafel wilde zitten met een beroepsactivist die al veroordeeld was wegens geweld (intocht Gouda),  tot oorlog had opgeroepen en bij de AIVD genoteerd staat voor mogelijk terrorisme . Dat laatste ontkende Afriyie niet, maar hij zette onmiddellijk zijn onschuldige masker van dichter op met de boodschap dat je een dichter niet letterlijk moet nemen. Gewiekste man, dat zei ik al.

Een ander voorbeeld van de gewiekstheid van Afriyie is dat hij eerst veinsde niet naar Dokkum te willen komen. De belofte om te komen kwam pas nadat hij burgemeester Waanders had laten beloven dat alle scholen in haar gemeente zijn lespakket tegen het racisme van Zwarte Piet zouden gebruiken. Dat zijn veinzerij gespeeld was bleek in het gesprek waarin hij Douwes verweet dat zij zijn enige kans om met zijn actie op de televisie te komen had verpest.

Gewiekst was Afriyie ook toen hij eenmaal aan tafel zat begon te vertellen dat hij het allemaal deed voor zijn twee kinderen die ‘racistisch’ werden bejegend. Kinderen erbij halen doet het altijd heel goed als je een punt wil maken. Het is een emotioneel argument dat mensen raakt, daarom gebruikt Afriyie het. De werkelijkheid laat een ander beeld zien. Gekleurde en zwarte mensen staan met hun kinderen bij alle intochten waarvan er televisiebeelden zijn en nota bene een Antilliaan demonstreerde met de tekst ‘Zwarte Piet is traditie’.

Kortom, Twan Huys is een slappe zak en laf, maar hij werd door Afriyie afgetroefd op vasthoudendheid.  Afriyie kreeg zijn zin ten koste van het verbreken van de aan Jenny Douwes gedane belofte. Dat Huys niet tegen zulke figuren is opgewassen, maakt hem onbekwaam als gespreksleider.

Afriyie is een ander geval. Een bekwaam manipulator en intrigant die een feest voor ouders en hun kinderen uitkiest om zijn provocerende boodschap uit te dragen. Dan vind je je boodschap belangrijker dan het ongestoord verlopen van dat feest. Dan ben je in feite de boze fee die iedereen schrik aanjaagt. Dat is een rol die Afriyie kennelijk voor zichzelf heeft gekozen. Hij doet het slim om niet te zeggen ‘uitgekookt’. Van meedogenloze activist kan hij naar wens veranderen in een dichter met dromen die Nederland beter wil maken.

Iedereen die hem nog een podium geeft, en Twan Huys hoort daarbij, maakt zich schuldig door aan de narcistische Afryie en zijn aanhang de ruimte te geven om zijn boodschap van haat uit te dragen. Media en burgemeesters zouden beter moeten weten maar laten zich manipuleren door zijn boodschap dat hem uit beeld houden gelijk staat aan racisme en schending van het recht op vrije meningsuiting.
Wie de het onderwerp heeft uitgekeken, zal het met me eens zijn. Het werd 10-0 voor Douwes. Door aan tafel te blijven zitten belette ze Afriyie zijn vileine boodschap ongestoord onder woorden te brengen.

Twan Huys is niet het eerste, enige en laatste slachtoffer van de gewiekste Afriyie. Iedereen die minder standvastig is wordt door hem bespeeld.

Update 1 verklaring Anker

Update 2 verklaring advocaat Afriyie

Update 3 Een andere blokkade

Update 4 Tweede verklaring Anker

dinsdag 9 oktober 2018

Ollongren en Kaag zijn uit hetzelfde elitaire hout gesneden





Minister Sigrid Kaag mocht op 30 september 2018 de Abel Herzberg lezing houden. Of Abel Herzberg zich in zijn graf zou hebben omgedraaid als hij haar lezing had kunnen horen, zullen we nooit weten. Aannemelijk is het wel. Van Abel Herzberg heeft Kaag niets begrepen. De lezing van Kaag vertoont verder opvallende gelijkenissen met de ‘Burgemeester Dales lezing’ zoals die op 2 februari 2018 werd uitgesproken door Ollogren.

De stilte bij Kaag
Kaag moet een bevlogen tekstschrijver en een uitgekiende mediastrategie hebben gehad. De dag na haar lezing klonk er in de media een oorverdovend applaus op. De column van Sitalsing in de Volkskrant was nagenoeg een heiligverklaring. Al snel na het uitsterven van het applaus begon men zich in Nederland af te vragen wat al die mooie woorden nu eigenlijk onthulden. Dan gaat het vooral over “niet stilzwijgend wegkijken wanneer de democratische rechtsstaat wordt ondermijnd door het oprukkende ‘tribale identiteitsdenken’, dat we terugzien in ‘de roep om een sterke man, die redding zal brengen’ en in het denken waarin ‘feiten geen feiten meer zijn’ en ‘de pers een tegenstander’ is.” Grote woorden constateerden velen die vele bewijzen aandroegen voor het tegendeel van zwijgen en wegkijken. Zelf moest ik bij Kaag’s woorden vooral denken aan de ongemakkelijke stiltes die ontstaan als in een groep iemand hardhandig de oren worden gewassen vanwege een opmerking die als niet politiek correct kan worden opgevat. Een verbazende stilte, maar juist het stillen van het niet politiek correcte is het doel van Kaag. Tot zijn uiterste gecomprimeerd roept Kaag op tot de versterking van de sociale controle ten behoeve van het onderdrukken van wat niet als politiek correct kan worden gezien. ‘Kom op’ zegt Kaag, “We zijn met velen”


De stilte over grondwetsartikel 1 bij Ollongren
De Ien Daleslezing van Ollongren kan worden gezien als een verdere pervertering van artikel 1 van de Grondwet. Artikel 1 regelt de verhouding tussen overheid en burger waarin de gelijkheid voor de wet het beginsel is. Steeds vaker verschijnt echter de opvatting dat het als anti-discriminatie artikel ook van toepassing is op burgers onderling.  Dat laatste is volgens Ollongren zelfs zo fundamenteel dat het de Nederlandse identiteit bepaalt. Ze noemt dat een ‘goed bewaard geheim’. Er leeft in Nederland geen emotionele binding met de grondwet, zoals dat in Amerika wel het geval is. Ze wijst op het ‘Plakkaat van Verlatinge’ als historische bron, daarin is gesteld: ‘de wil van het volk legitimeert de machthebber’. Leuk citaat van een minister die het raadgevend referendum heeft afgeschaft omdat de regering zich daar ongemakkelijk bij voelt. Met haar lofprijzingen en verabsolutering van de grondwet gaat ze zover  dat ze stelt dat de grondwet een minimum aan gemeenschappelijke waarden bevat, zodat de wet iedereen de ruimte geeft voor een eigen invulling van cultuur en identiteit. De multiculturele samenleving vindt in Ollongren een bevlogen verdedigster. Vervolgens komt ze in haar lezing op het zelfde thema als bij Kaag: “De grondrechten zijn voor hun voortbestaan afhankelijk van voldoende draagvlak. Als we niet oppassen worden die bedreigd”. Ook van Ollongren mogen we niet stil blijven. Ze noemt het populisme met Pim Fortuin, Wilders en Baudet als bedreiging voor de grondrechten. Verontwaardigd noemt ze het voorstel van Fortuin om artikel 1 van de grondwet af te schaffen. Dat die artikel 7 -Niemand heeft voorafgaand verlof nodig om door de drukpers gedachten of gevoelens te openbaren, behoudens ieders verantwoordelijkheid volgens de wet.- voldoende achtte, laat ze onvermeld. Het grondrecht van vrije meningsuiting is bij Ollogren en bij Kaag niet in goede handen. Er zijn volgens hen goede en slechte meningen en slechte meningen moet worden weersproken en uitgebannen.

Het elitair narcistisch universum van Kaag en Ollongren
De bestaande polarisatie, waar beide dames hun aandeel in hebben, gaat nog niet zover als in de strijd aan het einde van de achttiende eeuw tussen patriotten en prinsgezinden. De tegenwoordige polarisatie is die tussen de elite en ‘het volk’ als partijen. ‘Het volk’ vormt een bedreiging voor beide dames. Het wil een meer directe democratie, minder globalisering en Europa, beheersing van de migratie en meer aandacht voor integratie en onder toezichtstelling van de islam die als bedreiging wordt gevoeld. De opvattingen van Ollongren en Kaag zijn van politieke aard maar hangen ook op verbazende wijze samen met hun persoonlijke situatie zoals ze die onthullen in hun respectievelijke lezingen. De Ollongrens behoorden tot de Finse adel en een deel kwam door grenswijzigingen terecht in het feodale Rusland. Opa Alexander (!) was het speelkameraadje van de laatste Tsaar. Na 1918 kwamen ze via Finland in het koloniale Indië terecht waar ze een koffieplantage hadden. Na de tweede wereldoorlog kwamen ze uiteindelijk terecht in den Haag. Nationale en etnische achtergronden hebben niet zo’n doorslaggevende betekenis zegt Ollongren die een sterke band heeft met de Oranjes. ‘Niemand is terug te brengen tot één enkele identiteit.’

Kaag heeft geen ‘adelijke’ achtergrond, maar verbleef na het VWO voor studie en werk in het buitenland. Ze kwam pas terug 'omdat Nederland een beroep op haar deed'. Dat er in Nederland enig wantrouwen bestaat vanwege haar huwelijk met een actieve Palestijnse politicus, begrijpt ze niet zo goed. Ook niet dat ze soms moet uitleggen waarom haar dochter ‘anders’ oogt. Ze voelt zich soms vreemdeling in eigen land. Het raakt haar en motiveert haar, zegt ze.

Mensen hebben de neiging om hun omgeving af te stemmen op hun eigen wensen en behoeften. Wanneer dat grenzen over gaat, wordt dat narcistisch genoemd. Dan worden mensen verdeeld in vriend of vijand en dienen de vijanden als zondebok het veld te verlaten. Vrienden worden onderworpen aan een voortdurende beoordeling en moeten hun trouw bewijzen door hun boodschap uit te dragen (niet stil zijn). Door narcisten gemaakte keuzes mogen geen consequenties hebben, want dat is ‘onrechtvaardig’. De narcist kan immers niets fout doen.

Het beeld dat beide dames de uit hun persoonlijke levenssituatie voortkomende wensen en behoefte projecteren op Nederland en dat dienovereenkomstig proberen te veranderen door onder meer degenen die daarbij in de weg zitten tot vijand te verklaren en monddood proberen te maken, is overweldigend. Het zijn narcistische politici die het persoonlijk belang met dubieuze teksten omtoveren in algemeen belang. Vanwege hun narcistische aard is het niet te verwachten dat Kaag en Ollongren het op persoonlijk vlak goed met elkaar kunnen vinden.

Wat Abel Herzberg zegt
Abel Herzberg kan volgens zijn biograaf Arie Kuiper worden omschreven als een zeer wijze, maar ook eigenwijze man. In een interview in de Groene schetst Kuiper diens erfenis als volgt: “Herzbergs literaire erfenis zou ik Genuanceerd Denken willen noemen. De zaken zijn niet zwart of wit. Het levensdevies van zijn romanpersonage Salomon Zeitcheck luidde al: “Het is niet zo.” Dit zou je op alle scholen, op alle universiteiten, op alle openbare gebouwen op grote borden moeten ophangen.”

Daarom zou Herzberg zich in zijn graf kunnen hebben omgedraaid na het horen van de lezing van Kaag (die ongeveer hetzelfde was als die van Ollongren). Herzberg wilde vijanden begrijpen, niet veroordelen. Je kon pas over iemand oordelen als je in dienst schoenen hebt gestaan, zei hij. Dat niveau halen onze damesministers op geen stukken na. Ze hebben vijanden nodig. Met Fortuin, Wilders en Baudet veroordelen ze miljoenen Nederlanders die zich anders gedragen dan de dames overeenkomstig hun persoonlijke behoeften en wensen wenselijk achtten.

Verwant blog: Het ergste móet nog komen

maandag 8 oktober 2018

Blokkeerfriezen en rechtsfundamentalisme

Het gansche raderwerk staat stil, als de Friesche arm dat wil


Het gebruik van gezond verstand is een schaars goed aan het worden bij de toekenning van rechten. Gebruik van gezond verstand maakt je kwetsbaar voor rechtsfundamentalisten.

Als je een partijtje organiseert voor je jarige kind, nodig je niet de ergste pestkop van de klas uit. Je wilt dat het partijtje plezierig verloopt voor het jarige kind. Dat heet gezond verstand. Je creëert daarmee echter wel het risico dat de pestkop alsnog het feestje probeert te verstoren door pollen gras uit de voortuin tegen het raam te gooien. De volgende keer is het misschien verstandiger om de pestkop toch maar uit te nodigen om dat te voorkomen. Een manier om hem rechten te geven. Zo’n besluit komt niet voort uit gezond verstand maar uit de neiging om risico’s te vermijden. Daar ontstaat een nieuw risico uit. Vanwege de aanwezigheid van de pestkop zouden andere klasgenootjes de uitnodiging kunnen afwijzen.

Waanders, de burgemeester van Dokkum zou risicomijding als motief kunnen hebben gehad bij de toewijzing van de aanvraag voor een demonstratie. Beter een gelegaliseerde demonstratie dan een onvoorspelbare actie. Het is de vraag of het zo is gegaan. NTR en gemeente voeren samen de regie bij de Nationale intocht van Sinterklaas. Het is niet uit te sluiten dat in het door de NTR ontworpen scenario er al een plaats was ingeruimd voor een anti-piet-demonstratie. Die mogelijkheid is nog niet ter sprake gekomen, maar moet hoognodig worden onderzocht.

Sinds kort is bekend dat Waanders niet alleen de groep 'Kickoutzwartepiet' actief uitnodigde om aanwezig te zijn bij de intocht, maar ook de NVU als tegendemonstranten had uitgenodigd. Dat laatste deed ze wellicht om balans aan te willen brengen tussen voor en tegen. Om dat te doen ter gelegenheid van het kinderfeest dat de intocht van Sinterklaas is, wijst niet op gezond verstand. Of erger, ze verloor haar gezond verstand toen ze geconfronteerd werd met een situatie die ze in feite niet aan kon en die om capaciteiten boven haar niveau vroegen.

Op je familiefeestje ter gelegenheid van Sinterklaas nodig je geen anti-zwarte-piet-persoon en zijn tegenstrever uit. Maar Burgemeester Waanders, al dan niet geïnspireerd door de NTR, deed dat wel. Als een microsituatie wordt opgeschaald tot een landelijk niveau, veranderen de spelregels. Waanders had de demonstraten kunnen verwijzen naar de Dam. Een lawaaidemonstratie daar zou de pers ook wel gehaald hebben. Ze nodigde ze echter uit voor het feestje. Wat zouden de media of de woordvoerders van het anti-zwarte-piet-comité over haar hebben uitgestort als ze de demonstratie zou weigeren. Wat als de demonstranten via een kort geding hun demonstratierecht zouden willen afdwingen? De uitslag van zo’n kort geding staat niet bij voorbaat vast. Verre van dat. Rechters hebben nogal eens de neiging om fundamentele rechten zwaarder te wegen dan gezond verstand. Precies daar zit het probleem. Het gebruik van gezond verstand wordt lang niet altijd meer gedekt door rechtszekerheid.

Aan het gezond verstand van de demonstranten kan worden getwijfeld. Een feestje verstoren doe je niet vanuit je gezonde verstand. Bij de reacties op de blokkade vanuit minderheidswoordvoerders was ook al sprake van weinig gezond verstand. Een goed voorbeeld is NRC columniste Lamayae Aharouay, die vlak na de blokkade schreef:

 “Als de politie komt krijg je een hand. Er wordt wat gelachen en gepraat. Het blokkeren van de snelweg is strafbaar, maar niemand krijgt een boete of wordt aangehouden. Mission accomplished. Lekker naar huis, stamppot eten ofzo.” En ze eindigt met: “Je hebt anderen een fundamenteel recht ontnomen. Je bent ingegaan tegen alles wat Nederland tot Nederland maakt. Je spuugde op de wet. Er wordt nog net niet voor je geklapt, Dat heet wit privilege.”

Zij en veel anderen ontwikkelden op deze wijze manipulatieve druk op het Openbaar Ministerie om tot vervolging over te gaan. Aharouay ging voor in het fundamentaliseren van rechten zonder ook maar de vraag te stellen of het in dit geval nou zo verstandig was om die rechten uit te oefenen. Ze deed het om opportunistische redenen, net als de andere woordvoerders. Toen vorige week uit rechtsfundamentalisme een eveneens provocerende demonstratie van Pediga bij een moskee was toegestaan, moest de politie de demonstranten in veiligheid brengen vanwege de agressie van een woedende menigte. De woordvoerders van minderheden bleven nagenoeg stil. Geen verdediging van het fundamenteel recht voor deze demonstranten. Dan gaat het dus om een selectieve verontwaardiging bij de toepassing van (demonstratie)rechten.

Er kan een rechtstreeks verband worden gelegd tussen het fundamentalistisch toepassing van rechten en de actie van de snelwegblokkeerders. Hun actie dient te worden gezien als een burgerlijke ongehoorzaamheid tegen het kiezen voor rechtsfundamentalisme boven gezond verstand. Dat is een maatschappelijk signaal.

De rechters die binnenkort een beslissing moeten nemen over de strafbaarheid van de blokkeerders, zouden er goed aan doen om niet alleen naar de overtreding als zodanig te kijken. De brede context van de overtreding is in dit geval van groter gewicht dan de overtreding zelf. Vanuit gezond verstand is een voorwaardelijke veroordeling de meest in aanmerking komende oplossing. Een salomonsoordeel. Maar daar zullen Lamayae Aharouay en haar geestverwanten het wel niet mee eens zijn.

Laten we de burgemeester van Zaanstad, waar na lang soebatten door de NTR de volgende intocht plaatsvindt, het allerbeste en veel gezond verstand toewensen.