Angela Merkel snapt het nog steeds niet

Het zal Merkel niet lukken om moslims aan het bier te krijgen

Bij de verkiezingen van vandaag  is het CDU/CSU van Merkel de grootste partij in Duitsland gebleven, maar heeft een aanzienlijk verlies geleden ten opzichte van de verkiezingen van vier jaar geleden.

Merkel heeft het verlies erkend en deed Duitsland een nieuwe belofte: ‘Ik wil de kiezers die zijn overgestapt naar de AfD terug winnen door problemen op te lossen, hun zorgen en angst weg te nemen en goede politiek te voeren’'

Loze belofte

Over vier jaar zal blijken dat Merkel een loze belofte deed. De weerstand onder de Duitsers tegen de groei van de islam in Duitsland, zal alleen maar verder groeien. Daar is een reden voor. De islam is niet integreerbaar. En ook al roept Merkel nog duizend keer “Wir schaffen das”, het zal niet lukken.

Nadat de voorman van de AfD, Alexander Gauland,  had verkondigd dat de Duitse Wehrmachtsoldaten het goed hadden gedaan, ontstak in Duitsland en daarbuiten woede over de ‘verheerlijking’ van het verleden. Begrijpelijk, maar niet helemaal terecht.  Gauland vertelde de Duitsers met een slecht gekozen voorbeeld niets anders dan dat ze in het verleden moed en vastberadenheid hadden getoond en dat dit nu weer noodzakelijk was om de islam als vijand te verslaan.

Polarisatie

Duitsland is vanaf vandaag ook een politiek gepolariseerd land en kan zich in het rijtje scharen van West-Europese landen waar de bevolking verdeeld is geraakt over de onderwerpen islam, integratie en immigratie. Merkel zal problemen krijgen met haar Beierse partner CSU die al geruime tijd van mening is dat ze zich te veel op sleeptouw hebben laten nemen door Merkel. De CSU is conservatiever en nationalistischer dan Merkels CDU.  De spanningen binnen de bevolking over de islam zullen verder 

toenemen.

Islam

Wat Merkel niet snapt is dat de islam zich niet laat integreren. Islamisering is het doel van de islam en ze zal zich daar niet van af laten brengen. De erkenning van die hoedanigheid blijft uit. De nieuwe regering Merkel zal ongetwijfeld een strenger integratiebeleid gaan voeren. Een klein deel van de moslims zal dat toejuichen, het grootste deel zal echter de loyaliteit ten opzichte van de islam en de islamitische thuislanden niet los laten en naar een parallelle samenleving streven.  Erdogan zal niet nalaten ze daarin te steunen en zal een strenger integratiebeleid ongetwijfeld ‘nazi-praktijken’ noemen. De moslims in Duitsland zullen net als in veel andere landen bijdragen aan verdere polarisatie al worden ze tegenwoordig in afnemende mate gesteund door linkse partijen.

De toekomst

De integratie zal blijven mislukken. Het afremmen van de instroom als beleid zal weinig helpen om de nu al bestaande problemen op te lossen. Die problemen zullen alleen maar toenemen. Het is dan ook onvermijdelijk dat in de toekomst de opvatting dat de islam niet integreerbaar is een breed draagvlak krijgt. Waar dat toe zal leiden is moeilijk te voorspellen. Een burgeroorlog is een mogelijkheid waar rekening mee moet worden gehouden.

Juist Nederland zou de Koerden moeten steunen

                                                                   

Koerden maken zich op voor het referendum

Na de val van het Ottomaanse rijk na de eerste wereldoorlog trokken de nieuwe bestuurders, Engeland en Frankrijk, wat lijntjes om het enorme gebied onder te verdelen. Die verdeling vormt nog steeds de kaart van het Midden-Oosten en Noord-Afrika. Internationale belangen, ook Rusland was betrokken bij de ontmanteling van heet Ottomaanse rijk, waren van grote invloed bij het trekken van die lijntjes. De regio waar de krijgshaftige Koerden leefden werd geen nieuwe staat. De regio werd opgeknipt en verdeeld tussen Turkije, Irak en Iran. De reden daarvoor zou de angst voor een machtig Koerdistan zijn geweest.

Het trekken van die lijntjes in 1916 is ook het begin geweest van de vrijheidsstrijd van de Koerden. Anders dan de Turkse Koerden kregen de Iraakse Koerden internationale steun toen Saddam Hoessein het met gifgas al te bont maakte om de Iraakse Koerden onder de duim te houden. De Amerikanen stelden een no-fly-zone in boven Noord-Irak en openden daarmee de mogelijkheid voor de Koerden om zichzelf te organiseren.

De Iraakse Koerden kregen na de tweede Golfoorlog een ruime bevoegdheid om zichzelf te besturen, de relatie met de Iraakse overheid bleef echter gespannen. In die situatie wil de Koerdische regering Barzani de banden met Irak volledig doorsnijden en een eigen onafhankelijke staat vormen. Een referendum moet daartoe de weg openen.

Nederland vocht een tachtigjarige oorlog uit om zich te bevrijden van de Spaanse overheersing en het Heilige Roomsche Rijk. Het verklaarde zich in 1581 middels het Plakkaat van Verlatinghe onafhankelijk. Het zou nog even duren voor het echt zover was. Half Europa bemoeide zich ermee. Het zou nog tot de Vrede van Münster (1648) duren tot Nederland erkend werd als zelfstandige staat. Die geschiedenis zou in Nederland sympathie moeten wekken voor de vrijheidsstrijd van de Koerden. Nederland zou zich internationaal moeten inspannen om het recht op onafhankelijkheid van de Koerden te bepleiten.

Wie de kranten van de laatste dagen over het Koerdische referendum (gepland op 25 september 2017) leest, krijgt niet de indruk dat in Nederland de eigen heroïsche vrijheidsstrijd herinnerd wordt. Nederland lijkt zich aan te sluiten bij het internationale geopolitieke opvatting dat de tijd nog niet rijp is voor een onafhankelijk Koerdistan. Een te betreuren houding van een land dat zelf ook niet wachtte op internationale instemming om zichzelf onafhankelijk te verklaren.

Internationaal worden spanningen gevreesd omdat Turkije en Irak hebben laten weten zich te zullen verzetten  tegen een onafhankelijk Koerdistan. Dat is te begrijpen. Als er een onafhankelijk Koerdistan tot stand komt zullen de Turkse Koerden die gelegenheid aangrijpen om zich daarbij aan te sluiten. Hetzelfde geldt voor Iran. 

De geboorte van een onafhankelijk Nederland zou een geschiedenisles moeten zijn. Een volk dat de eigen onafhankelijkheid nastreeft, is uiteindelijk niet tegen te houden. De onderdrukking van dat vrijheidsstreven brengt alleen maar grote kosten met zich mee. De Irakese Koerden betaalden die onder het regiem van Saddam Hoessein. De Turkse Koerden lijden nog steeds onder de onderdrukking door het Turkse regime.

De onafhankelijkheid van de Koerden is uiteindelijk niet tegen te houden. De wereld kan er voor kiezen om die te ontmoedigen, er wordt dan echter gekozen voor een situatie waarin slachtoffers blijven vallen en wrede onderdrukking aanhoudt. Het is daarom beter te kiezen voor wat uiteindelijk toch onvermijdelijk is. In de internationale gemeenschap zou de rol van Nederland kunnen bestaan uit een pleidooi voor een Groot-Koerdistan. Een pleidooi waartoe haar eigen geschiedenis verplicht.

De Islam kweekt ‘verwarde mensen’

                                                                 

De oplossing die nog nergens een oplossing bleek te zijn

Elsevier berichtte deze week over Iljan Borhami, de terroriste die graag naar Nederland wil terugkeren ondanks het feit dat ze laat weten het land te verafschuwen. De nood, ‘het wordt hier winter’, leidt in dit geval niet tot deugd, tenzij het vasthouden aan de utopische islam als deugd moet worden beschouwd. Haar utopisch wereldbeeld is terug te vinden in haar uitspraak: ‘Dat het ‘kalifaat’ nu op instorten staat, is te wijten aan het niet volgen van religieuze regels’.

Die uitspraak valt naadloos in de pretentie van de islam dat ze overal een oplossing voor heeft. Als de voorgeschreven regels exact worden gevolgd, komt alles goed. Die pretentie is utopisch. Het komt nooit goed. Daar is een eenvoudige verklaring voor die ook geldt voor alle andere utopieën: mensen zijn niet volmaakt. Daarom wordt een utopie dan ook beschreven als: onmogelijke werkelijkheid, een ideale wereld die echter niet bereikt kan worden.

Wie desondanks in een utopie blijft geloven, zoals Iljan Borhami en vele andere moslims en moslima’s, is wereldvreemd. Het leven in Nederland is voor hen een dystopie.  Een onleefbare wereld. Het is de islam dan ook te verwijten dat ze haar aanhangers nog steeds voorhoudt dat het onbereikbare bereikt kan worden als de voorgeschreven regels exact worden gevolgd.

De realiteit zou een goede leermeester moeten zijn. Alle islamitische landen kunnen worden beschouwd als ‘failed states’ die in ontwikkeling sterk achterblijven bij de Westerse landen en een aantal Aziatische landen. In plaats van daar de juiste conclusie uit te trekken, wordt de oorzaak systematisch buiten de islam gelegd. Er kan daarom gesproken worden van een narcistische islam. Het is ondenkbaar dat ze kan falen, dus moet de oorzaak buiten de islam worden gezocht. Zelfs als je een psychiatrische ziekte krijgt, kan dat niet aan de islam liggen.

Twee tot zes procent van de allochtonen ontwikkelt een psychotische stoornis. Bij autochtonen is dat maar 1 procent, meldt de GGZ. De oorzaak moet natuurlijk niet bij de islam worden gezocht. Het ligt aan de discriminatie! Deze door de islam gepropageerde verklaring wordt te vaak voor zoete koek geslikt.

De narcistische islam dwingt mensen om ‘anders’ te zijn dan de omgeving waarin ze door migratie terecht zijn gekomen. In zijn boek ‘Respect’, toont Richard Sennet aan dat nieuwkomers die zich aanpassen veel minder problemen hebben dan degenen die zich niet aanpassen. Degene die zich aanpast toont respect voor zijn nieuwe omgeving. Degene die dat niet doet en dat geldt voor de meerderheid van de moslims in Nederland, kiest niet voor wederzijdsheid, maar voor het isolement van het anders zijn. Dat levert vanuit de ontvangende samenleving geen respect op. Het wordt geframed als ‘discriminatie’, waarbij de schuld bij de ontvangende samenleving wordt gelegd. Dat berust echter op de omdraaiing van oorzaak en gevolg. De islam bewijst daarmee niet alleen Nederland een slechte dienst, maar ook haar aanhangers.

Ook het Sociaal Cultureel Planbureau meldde in 2015 dat goed geïntegreerden gelukkiger en gezonder zijn dan degenen die de stap naar integratie nog niet hebben gezet.

Een 'verward' lid van de Hofstadgroep

De islam houdt vast aan haar narcistisch gelijk en kweekt door het consequent tegenwerken van integratie ‘verwarde mensen’ als aanhangers zich te sterk met de islam identificeren. Een aantal daarvan kiest uiteindelijk voor terrorisme omdat de islam geen ongelijk kan hebben en de navolging van Mohammed een islamitische deugd is. Als de realiteit niet overeenkomt met de utopie volgt er altijd geweld vanuit degenen die de utopie boven de werkelijkheid stellen. Geweld van 'verwarde' mensen.

Het narcisme van de islam wordt onvoldoende herkend

Mohammed Enait, de vlees geworden narcist

                                                                       

Het verschijnsel islam kan op verschillende manieren worden doorgrond. Onderzoek via de geschiedenis, theologie, politiek en geopolitiek, sociologie en sociale psychologie levert genoeg beelden op, maar het plaatsje kan niet compleet zijn zonder de psychologie erbij te betrekken.

De narcistische islam kennen is een stap op de weg naar het herkennen van het verschijnsel islam zoals we dat door het gedrag van moslims en moslima’s hebben leren kennen. De link hierboven (en hieronder) geeft veel kenmerken waar de meeste lezers hun eigen waarnemingen aan kunnen koppelen.

De schrijvers van de koran hebben ons opgezadeld met een Mohammed die zich in alle opzichten kenmerkt door zijn narcisme. De schrijvers van de koran hebben ons (en moslims) opgezadeld met een zichzelf verheerlijkende religie.

Het leven van Mohammed zoals dat beschreven wordt, laat een man zien die nooit iets verkeerd doet en alles en iedereen die hem niet volgt, vernietigt of vernedert. Dat vernietigen is het typische kenmerk van de agressieve narcist. Hij verdraagt niets om zich heen dat in strijd is met zijn zelfbeeld. We herkennen dat bijvoorbeeld in de opvatting van moslims dat kruizen uit hun gezichtsveld moeten worden verwijderd, terwijl ze hun vrouwen uit hoofde van hun religie met hoofdbedekking of erger de publieke ruimte in sturen. Van wederkerigheid is dus geen sprake en dat is kenmerkend voor narcisme.

"Gebrek aan wederkerigheid is het gevolg van een opgeblazen houding. Daarbij passen symptomen zoals grenzen overschrijden, geen rekening met anderen houden en arrogantie."

Narcisme komt voort uit een te laag zelfbeeld en te laag zelfvertrouwen. Door overcompensatie wordt dat gemaskeerd en ontstaat de behoefte om een veilige omgeving te creëren die alleen bereikt kan worden door volledige dominantie.

"Het opblazen is een zelfbeschermende poging om het basale wantrouwen niet te voelen. Het bevat kenmerken als dominantie, eigenliefde en gevoelloosheid."

De islam heeft van narcisme een strategie gemaakt. Moslimkinderen worden opgevoed in narcisme. Hen wordt geleerd dat de islam in alle opzichten superieur is en dat een moslim dat ook is. Alles wat als niet-islamitisch kan worden beschouwd, moet worden verwijderd uit de wereld. In het dagelijks leven voor een moslim in een niet-islamitisch land, leidt dit veelvuldig tot botsingen. In het onderwijs, op de werkplek, in de buurt botst het voortdurend en laat de moslim zich in zijn narcisme kennen. Het streven naar dominantie en het gebrek aan zelfkritiek is altijd weer herkenbaar.

"Bij afstoten passen symptomen zoals een lage frustratietolerantie, de fout bij de ander leggen, minachting en woede."

Die lage frustratietolerantie heeft ook te maken met het narcistische eergevoel dat geen kritiek verdraagt. Als het eergevoel wordt aangetast vergt dat een reactie om te voorkomen dat de reputatie in de gemeenschap wordt aangetast.

Een van de strategieën die bij narcisme behoren is slachtofferschap. Dat is een gewiekste strategie omdat een narcist door manipulatief gedrag altijd medestanders weet te vinden. Verdeeldheid is daarvan het gevolg. We kunnen dat niet alleen in specifieke situaties zien, maar ook in de samenleving als geheel.

Niet iedere moslim of moslima heeft een narcistische persoonlijkheidsstoornis, maar het zijn er wel veel. Het ontbreekt aan kennis en bewustzijn onder de autochtone bevolking om dit gedrag te herkennen en het ontbreekt aan tegenstrategieën om daar mee om te gaan. Toch is het van belang dat dit gedrag wordt herkend. Vooral in het onderwijs, bij de politie, bij uitkeringsinstanties en bij werkgevers is die kennis van het grootste belang. Bij veel beschuldigingen van racisme en discriminatie is immers narcisme de bron.

Hebben nieuwkomers een minderwaardigheidscomplex?

                                                                 

Gisteren schreef ik over de beeldenstorm die in Nederland tot grote verdeeldheid leidt. Ik beloofde er vandaag op door te gaan. Het wordt iets anders dan u misschien verwacht. Het gaat niet over de beeldenstorm zelf, maar over degenen die met hun activisme de storm veroorzaken.

Een aantal jaren geleden zat ik samen met een bevriende vluchteling in de trein. We hadden geanimeerde gesprekken die soms verstomden als we door het raam naar het voorbijsnellend landschap keken. Tijdens een van die stiltes kreeg mijn vriend ineens een spontane inval. “Peter”, zei hij, “deze trein is wel van jou, maar niet van mij!” Een hele diepe en het kostte me even tijd om de opmerking te doorgronden. Hij beschouwde zichzelf nog niet als mede-eigenaar van Nederland. Als je voldoende zelfvertrouwen hebt, zoals mijn vriend, komt het wel goed. Maar als je dat zelfvertrouwen niet hebt, kunnen er ernstige problemen ontstaan.

Het zijn herkenbare problemen. Als je als nieuweling in een groep terechtkomt die je nog niet kende, zal zelfvertrouwen je helpen om door de groep geaccepteerd te worden. Als je dat zelfvertrouwen niet hebt, blijf je een buitenbeentje. Dat kan nog versterkt worden als je een kleurtje hebt, heel andere waarden en normen gewend bent en de taal niet voldoende beheerst. Als het mis loopt kan de situatie ontstaan dat je je tegen de groep en de (formele en informele) leiders van de groep gaat afzetten. Je kan dan gaan overcompenseren door de oorzaken niet bij jezelf maar in je omgeving te zoeken. Je eis wordt dat de omgeving op jou gaat lijken zodat je je weer veilig kan voelen.

Overcompenseren als gevolg van gebrek aan zelfvertrouwen kent twee wegen. Narcisme is de eerste en daar schreef ik al eens eerder over. Narcisten willen alles vernietigen wat hen niet aanstaat. Het is een van de redenen voor de beeldenstorm. Het minderwaardigheidscomplex is de tweede oplossing. In die hoedanigheid kies je voor slachtofferschap. Overcompensatie kan dan leiden tot beschuldiging en/of vernedering van anderen die mindere mensen zouden zijn dan degene die overcompenseert.

Bij gebrek aan zelfvertrouwen ontstaat de neiging om de omgeving aan te passen aan je behoeften. Hoe meer de omgeving op jou lijkt, des te veiliger je je voelt.

Deze mechanismen zien we alle dagen aan het werk bij de nieuwkomers van Surinaamse/Caraïbische huize en van islamitische huize. Je ziet het in het soms arrogante individueel gedrag, in het groepsgedrag en bij de woordvoerders. Vooral de laatsten moedigen overcompensatie aan en dat leidt niet zelden ook tot agressief gedrag. De eis is dat Nederland moet veranderen, omdat Nederland niet deugt. Volgens de islamitische woordvoerders is Nederland een decadent racistisch land en volgens de woordvoerders van de donkergekleurden is de blanke mens zelfs tot in zijn onderbewustzijn racistisch. Een van de onwenselijke gevolgen daarvan is de getto-vorming.

Vooral voor linkse stromingen zijn het allemaal slachtoffers, want links bestaat bij de gratie van de aanwezigheid van slachtoffers waarvan de noden verlicht moeten worden. De slachtoffers hebben allemaal te maken met 'racisme' of 'discriminatie'. Die beschuldigingen behoren echter tot de afweermechanismen van narcisten en mensen met een minderwaardigheidscomplex. 

Er is maar één oplossing. De formele en informele leiders en spreekbuizen van minderheidsgroepen moeten worden gecorrigeerd. Van mij mag dat hardhandig door ze te exposeren als exploitanten en manipulatoren van overcompensatie. Ze moedigen het aan en veroorzaken zo veel meer problemen voor de Nederlandse samenleving dan wenselijk is.

Het gevolg is achterblijven in welvaart en welzijn die door een goede integratie vanuit zelfvertrouwen beslist in grote mate had kunnen worden voorkomen.

Ons koloniaal verleden en de beeldenstorm

                                                                         

Jan Pieterszoon Coen, omver gehaald, maar weer op zijn plaats gezet

We hadden er begrip voor toen de standbeelden van Stalin en Saddam Hoessein omver getrokken werden. Het waren geen herinneringsbeelden of eerbetoon voor verdiensten. Ze werden opgericht als persoonsverheerlijking van dictators nog tijdens hun bewind.

Nu ons via standbeelden de in brons gegoten geschiedenis van Nederland ter discussie wordt gesteld, voelen we ons ongemakkelijk. Het gaat niet alleen om standbeelden.  Ook het beeld van Zwarte Piet was aan discussie onderhevig en wordt nu gaandeweg vervangen door een kleurenpiet. De goede man had nooit iets te maken met slavernij, maar actievoerders wisten hem tot symbool te maken van het Nederlands aandeel in de slavernij.

Als er een initiatief zou komen om een standbeeld voor Adam, de vader van de mensheid volgens velen, op te richten, zou er ook discussie ontstaan. De man was fout. Hij had die appel nooit moeten aannemen. Dankzij hem leven we nu in een tranendal in plaats van in het paradijs.

anti-homo

Discussie ontstond ook over het standbeeld van Abraham Kuyper in Maassluis. In 2006 wees de gemeenteraad het plaatsen van zijn standbeeld nog af. De man was immers nogal anti-homo geweest en dat konden we de hedendaagse homo’s toch niet aandoen. In 2008 kwam het er toch en niemand heeft het meer over zijn anti-homogezindheid.  We weten wat ons verleden was en niemand ziet het standbeeld van Kuyper als een verheerlijking van de anti-homogeschiedenis of als opwekking om weer anti-homo te zijn. Katholieken hadden ook kunnen protesteren. Kuyper was immers de voorman van een christelijke stroming die een paar eeuwen het katholieke volksdeel onderdrukte vanwege de vermeende trouw aan Rome.

De discussie over het standbeeld van Jan Pieterszoon Coen op het mooiste plein van Hoorn heeft geleid tot een piepklein bordje op de sokkel. Daar staat op dat hij omstreden is. Alsof we dat vandaag de dag niet weten. Nu gaan er ook stemmen op om de tunnel die zijn naam draagt van een andere naam te voorzien. Alsof die naam een verheerlijking zou zijn van het verleden of een opwekking om onze vloot er op uit te sturen om weer eens een kolonie te veroveren. We  weten wie Coen was, hij behoort tot ons verleden.

Als de gewetensvollen en actievoerders consequent zijn, moet ook de Amsterdamse grachtengordel, voor hen een monument van het ‘roofkapitalisme’, worden gesloopt of voorzien van bordjes die vermelden dat ze een verleden vertegenwoordigen dat niet zo mooi was. De actievoerders noemen de ‘gouden eeuw’, niet voor niets de ‘grauwe eeuw’.

Het bekijken van het verleden door de bril van vandaag heeft iets calvinistisch. Veel dingen die in het verleden algemeen geaccepteerd werden, zouden we vandaag niet willen herhalen. Moeten we die vooruitgang vieren door de beelden van het verleden te laten verdwijnen of bekladden? We erkennen het verleden. Voor de homo’s is er een monument en dat is er ook voor het slavernijverleden.

De geschiedenis herschrijven vanuit een hedendaagse bril kan geen aanleiding zijn om de hedendaagse Nederlander te laten boeten voor wat zijn voorvaders nog normaal konden vinden. Wie daar toch naar streeft of actie voor voert, zit fout. Een erkend verleden moet genoeg zijn om te stoppen met zeuren.

De goede vraag is natuurlijk: waarom zeuren ze eigenlijk?

Die vraag probeer ik morgen te beantwoorden

Politieleiding klem tussen parlementaire wensen en dagelijkse praktijk

                                                                    

Na de beeldenstorm (1566) kregen de calvinisten het voor het zeggen. Die wisten wel raad met dubbele loyaliteiten. Omdat verondersteld werd dat katholieken trouw zouden blijven aan Rome en het Heilige Roomsche Rijk, werden ze uitgesloten van overheidsambten.

Dat was toen. Vandaag de dag is zoiets ondenkbaar. De voortschrijdende humanisering schonk de mensheid grondwettelijke rechten en mensenrechten. Iemand uitsluiten van een overheidsambt heet nu racisme en discriminatie. Het daarop gebaseerde beleid gaat ver.

Een paar jaar geleden sprak ik een politie-officier die in zijn regio belast was met de de-radicalisatie van autochtone agenten. In zijn waarneming was de gemiddelde agent een racist die PVV stemde. Volgens hem was het een bijna onbegonnen taak om de mentaliteit eruit te stampen.

Die de-radicalisatie is een wens van onze regering en het parlement. Beide gaan er van uit dat de diversiteit een gegeven feit is en zichtbaar moet worden in overheidsambten. Bij de politie levert dat problemen op. Agenten staan aan het front van de multiculturele samenleving en hebben daar hun buik van vol. Beter dan wie ook zien ze waar het mis gaat. Allochtone agenten hebben het niet gemakkelijk bij de politie. Ze zijn cultureel anders geaard. Hun eergevoel en overgevoeligheid voor discriminatie leidt tot conflicten. Hun veronderstelde dubbele loyaliteit maakt ze in de ogen van autochtone agenten minder betrouwbaar.

Die mindere betrouwbaarheid is een feit. Uit recent onderzoek blijkt dat allochtone agenten zich vier keer zo vaak als autochtone agenten schuldig maken aan corruptie en fraude.

Je zou verwachten dat daar conclusies uit worden getrokken. De leiding van de politie moet echter de wensen van de regering en het parlement uitvoeren. In plaats van te zeggen dat uit de praktijk de conclusie kan worden getrokken dat het een moeilijk realiseerbare wens is, kiest de leiding voor een vlucht naar voren:

Er wordt door de politie tegenover de NOS vooral benadrukt hoe er echt absoluut geen onderscheid kan zijn tussen autochtonen en allochtonen ‘want er zijn ook corrupte autochtone agenten’ en het gaat uitsluitend om ‘individuen’.

Sterker nog, met meer allochtonen binnen de politie gaat het juist alleen maar beter worden: “Met meer medewerkers met een migratieachtergrond, ook op leidinggevende plekken, kun je het onderwerp makkelijker bespreekbaar maken. Een Turkse collega zou tegen een andere Turkse collega kunnen zeggen: ‘ik word benaderd’. Ze kunnen elkaar steunen en begeleiden. Daarmee neemt de integriteit alleen maar toe.”

Het is een weigering om de feiten onder ogen te zien. Als het de politieleiding zou lukken om de diversiteit te vergroten, is het voorspelbaar dat dat over een aantal jaren de problemen nog veel groter zullen zijn dan vandaag.

Een moslim is zelden een individu. De islam kenmerkt  zich juist door de onderwerping van het individu aan de collectiviteit. Een moslim wordt door zijn omgeving afgerekend op zijn loyaliteit ten opzichte van etnische groep waartoe hij behoort en ten opzichte van de islam. Wie, zoals de politieleiding, denkt dat dit kan veranderen, sluit de ogen voor de realiteit en de geschiedenis.

De islam en moslims worden beschermd door grondwettelijke rechten en mensenrechten. Als moslim mag je denken dat de islam Europa dient te veroveren. Je mag er echter geen bijdrage aan leveren omdat het strijdig zou zijn met de rechten van anderen. Daartussen zit een groot schemergebied. En het is het schemergebied  waar de dagelijkse realiteit zichtbaar wordt in de vorm van misleiding, leugen, fraude, corruptie die voor de Nederlandse wet onrechtmatig is en vanuit de islamitische waarden, normen en doeleinden gerechtvaardigd.

Het is niet alleen bij de politie zichtbaar, is alle geledingen van de samenleving speelt zich hetzelfde af. De islam is er echter met de hulp van politiek links in geslaagd om degenen die de vinger op de zere plek leggen, af te schilderen als de feitelijke normovertreders.

Nu D’66 in het nieuwe kabinet de plaats gaat innemen van de PvdA, voorspel ik dat het alleen maar nog erger zal worden. Wegkijken, relativeren, jij-bakken, worden de norm en islamofobie het vergrijp.

Marcough mag ongestraft zeggen dat alle PVV’rs bij de politie ontslagen moeten worden. Daar kun je zelfs nog burgemeester mee worden. Als je zou zeggen dat islamitische allochtonen beter bij de politie geweerd zouden moeten worden, zit je volstrekt fout in het huidige beleid. Zover is het al gekomen. Islamisten sturen het beleid in de door hen gewenste richting.

Gaan we wachten op een door de islam uit te voeren beeldenstorm en de invoering van shariapolitie? Nu nog een boze droom, maar over pakweg 15 jaar een mogelijkheid waar rekening mee moet worden gehouden.

Marcough burgemeester van Arnhem, wie snapt dat eigenlijk?

De benoeming van Ahmed Marcough tot burgemeester van Arnhem per 1 september 2017 heeft in de gangbare media geen grote rimpels veroorzaakt. Elsevier met een zeer kritisch artikel van Syp Wynia was een uitzondering. Die vond hem volstrekt ongeschikt. Op het internet ging het er wat ruiger aan toe. Inmiddels heeft iedereen er zich schijnbaar bij neergelegd dat een nogal omstreden figuur als Marcough de burgemeestersketting van Arnhem mag dragen. Bij de laatste tweede Kamerverkiezingen werd de PvdA de zevende partij, nog net voor de Partij voor de Dieren die achtste werd. Het lijkt daarom merkwaardig dat daar uitgerekend een lid van de PvdA als burgemeester werd verkozen.

Marcough raakte na de laatste verkiezingen werkeloos. Als dertiende op de lijst van de PvdA viel hij uit de boot omdat de PvdA slechts op negen zetels uitkwam. Plaats dertien op de lijst leek een zekere plaats te zijn. Echter voor een prominente politicus geen plaats om trots op te zijn. Dan wil je bij de eerste tien zitten.

Als politicus is Marcough vooral bekend geworden als belangenbehartiger voor de islam. Kort voor de zomer pleitte hij nog voor de inrichting van een islamitische wijk in Amsterdam-West. Er was ook nauwelijks sprake van ophef toen hij in de periode pleitte voor het ontslaan van PVV-stemmers bij de politie. Hoewel hij dat zelf ontkent, wordt aangenomen dat Marcough aanhanger is van de Moslim Broederschap. In 2005 vroeg hij bij de gemeente Amsterdam een subsidie van 150.000 euro aan om de internationele leider van de Moslimbroeders, Yusuf al-Qaradawi,  naar Amsterdam te halen. Marcough acht de man een boegbeeld voor de goede islam te zijn. Al-Qaradawi  voorspelde in 2002: "dat de islam zal terugkeren naar Europa als veroveraar en overwinnaar, nadat de religie tweemaal was verdreven: in 732 bij de slag bij Poitiers en in 1683 bij het ontzet van Wenen. Het doel hoeft niet noodzakelijkerwijs met het zwaard te worden bereikt, maar kan ook door demografische groei worden gerealiseerd". Marcough is een fan van de man en de aanname dat hij zelf de Moslim Boederschap steunt is daarom zeer aannemelijk.

Als Stadsdeelvoorzitter van Slotervaart benutte hij alle middelen om de islamitische organisaties in dat stadsdeel te bevoordelen. Er is genoeg bekend over het heerschap Marcough. De gemeenteraad van Arnhem wist wat voor vlees ze in de kuip hadden. In een interview in de Volkskrant van 4 juli 2017 zegt hij over zijn benoeming dat hij een verbinder wil zijn. Dat klinkt ongeloofwaardig, tenzij hij bedoelt de islam steviger te willen verbinden met Arnhem. In dat interview geeft hij ook toe een straatvechter te zijn en dat Arnhem dat wel een beetje nodig heeft.

Net als Syp Wynia lijkt Marcough me volkomen ongeschikt voor het ambt van burgemeester. Het is een brug te ver. Een uitgesproken islamiseerder kan niet boven de partijen staan en vertrouwen wekken. Aan de hand van zijn optreden in het verleden kan niet gesteld worden dat hij eigenschappen bezit die hem tot een goede burgemeester zou maken. Hij is bepaald geen Aboutaleb.

Het is dan ook de vraag of de PvdA zo veel verplichtingen aan Marcough had dat ze Plasterk als Minister van Binnenlandse zaken op pad hebben gestuurd om een goede baan voor hem te vinden. En dan is ook de vraag gewettigd wat Plasterk aan Arnhem heeft beloofd of toegezegd om zich met een islamist als burgemeester te laten opzadelen. 

Burgemeester van der Laan: het zijn geen managementfouten, het is de Marokkaanse tribale cultuur

Saadia Ait-Taleb 

De Amsterdamse gemeenteraad discussieert vandaag over wat er verkeerd is gegaan bij de afdeling ‘radicalisatie en polarisatie’. Voorafgaande aan die discussie ging van der Laan diep door het stof met de boodschap dat het toezicht op de afdeling ernstig tekort schoot. Dat is echter niet het echte probleem. Dat is de Marokkaanse cultuur.

In een interview met de Groene Amsterdammer (02072014) heeft Fatima Elatik die cultuur kernachtig onder woorden gebracht:

“Wat is de waarde van familie?

‘Je familie, daar doe je alles voor en dat is wederkerig. Zij doen ook alles voor jou.’

De conclusie dat bij de afdeling onder leiding van  Saadia Ait-Taleb loyaliteit boven kwaliteit ging wijst op coöptatie waarbij vrienden en familie begunstigd werden. Dat gold niet alleen voor het aannamebeleid, maar ook bij het verstrekken van opdrachten.

En dat is nog niet alles. Als moslims worden Marokkanen geacht niets ten nadele van de islam te doen. Waar mogelijk worden zij geacht het belang van de islam te dienen. Elkaar de bal toespelen heeft niet alleen te maken met het bevoordelen van het eigen netwerk,  maar ook met de belangenbehartiging voor de eigen etnische groep en de islam.

In feite is het de tribale cultuur waar deze houding uit voortvloeit. In alle beschouwingen over de islam en moslims krijgt de tribale cultuur nog steeds te weinig aandacht, terwijl het toch een grotere probleemveroorzaker is dan de islam zelf. De tribale cultuur is grondig onderzocht en beschreven door de Canadese antropoloog Salzman. Wie zich daar verder in wil verdiepen, heeft veel aan het essay dat Salman schreef over de tribale cultuur.

Tribale cultuur staat haaks op de Nederlandse cultuur. De veiligheid en bestaanszekerheid die de tribale cultuur biedt is in feite discriminerend ten opzichte van degenen die buiten de groep vallen. Veiligheid en bestaanszekerheid worden in Nederland gewaarborgd door wetten en de handhaving van wetten die ieder individu rechtszekerheid bieden. In islamitische landen, waar wetten en de handhaving daarvan leiden onder de overal aanwezige corruptie, is de tribale cultuur een veilige haven. De onbekendheid met tribale cultuur is een probleem. Bij tribale cultuur denkt men meestal aan exotische stammen. Dat de bevolking van islamitische landen sterk leunt op de tribale cultuur die verweven is met de islam is veel minder bekend.

Door het bevoordelen van elkaar, de belangenbehartiging voor de eigen etnische groep en het dienen van de islam, leidt de tribale cultuur in Nederland juist tot corruptie van de Nederlandse waarden en normen. Fraude met subsidies is een van de gevolgen daarvan.

De tribale cultuur van moslims zou veel meer aandacht dienen te krijgen in het personeelsbeleid bij de overheid. Het voornemen bijvoorbeeld van de Amsterdamse politie om veel meer allochtonen te werven, moet in dit licht bekeken worden. Als het niet gepaard gaat met een streng integriteitsbeleid dat corruptie en fraude tegengaat, kunnen de problemen bij voorbaat worden voorspeld. Het ligt niet altijd aan de individuele moslim zelf.  De tribale cultuur veroorzaakt groepsdruk die niet altijd even plezierig is en waar men zich zelden aan kan onttrekken. Vandaag meldde de Telegraaf dat integriteitsproblemen en corruptie onder allochtone agenten veelvuldig zijn

De gemeente Amsterdam zit niet alleen met een managementprobleem, maar vooral met een cultureel probleem dat overal in de ambtelijke organisatie voor problemen zorgt. Het is een hardnekkig probleem dat zich ook voordoet in de relatie van de gemeente met islamitische instituties.

Is Joshua Livestro de Nederlandse McCarthy met zijn 'Nazi Scare'?

                                                                      

McCarthy kreeg in de jaren vijftig van de vorige eeuw bekendheid als de man die de heksenjacht ontketende op on-Amerikaans gedrag waarbij vooral sympathisanten van het communisme van de Sovjet-Unie het moesten ontgelden.  Het was de tijd waarin een onschuldige ‘linkse’ opmerking je al verdacht kon maken.

In zijn overigens interessante boek ‘De adem van de grootheid’ (2006) beschrijft Livestro het doen en laten van McCarthy met veel dedain vanwege diens vele anonieme beschuldigingen, overdrijvingen, demonisering van personen en de duizenden slachtoffers.

De paranoïde McCarthy was de verpersoonlijking van de Red Scare schrijft Livestro in zijn boek. Bij Livestro zelf lijkt het te gaan om Nazi Scare. Thierry Baudet is een van degenen waar hij een verbeten jacht op voert. In een column in de NRC, een van de vele artikelen (in de Volkskrant bijvoorbeeld) waarin hij Baudet als nazi en fascist exposeert, reageert hij op de vele reacties op het besmeuren van Baudet’s voordeur en stoep.  ‘Zo begon het met Fortuyn ook’, schrijven velen. In zijn NRC-artikel haalt Livestro zijn schouders daarover op. “De geschiedenis herhaalt zich zelden”, is zijn boodschap. Met die bewering is hij niet erg standvastig. Later in zijn artikel waarschuwt hij er voor dat geschiedenis zich kan herhalen, hij gaat zelfs uit van een zekere wetmatigheid. Zo schrijft hij: “Kritiek op deze standpunten (van Baudet pl) is niet alleen gerechtvaardigd maar ook bitter noodzakelijk. Juist omdat we weten waar dat toe leidt”. In het gelinkte Volksartikel haalt hij behalve naar Baudet ook venijnig uit naar Wierd Duk en Sid Lukkassen. De laatste verzet zich tegen het cultureel marxisme en wordt door Livestro  met een venijnige ‘quilt by association’ als volgt gedemoniseerd: “Dit is een door Anders Breivik berucht gemaakte theorie, in Nederland gepopulariseerd door Sid Lukkassen, historicus en VVD-raadslid in Duiven”.

Livestro’s jacht op Baudet is niet zonder gevolgen gebleven. In de media, de NRC voorop, is er steun voor zijn jacht en wordt Baudet gedemoniseerd. Dat geldt uiteraard ook voor zijn sympathisanten. Wie hem volgt is geen haar beter en verdacht. De geneigdheid naar fascisme moet worden gezien als on-Nederlands en als een bedreiging voor de bestaande orde.

Nu heeft Livestro als klokkenluider voor het ontluikende fascisme en nazisme de tijd wel mee. In de betwiste orde van gepolariseerd Nederland is de beschuldiging of verdachtmaking van een nazi te zijn niet ongewoon voor iedereen waardoor ‘links’ zich bedreigd voelt. Livestro stookt dat vuurtje op. Rechts laat zich sinds kort ook niet onbetuigd en beschuldigt ‘links’ van cultuurmarxisme. De tweede wereldoorlog wordt opnieuw uitgevochten met verbaal geweld.

De beschuldigen van ‘links’ slaan nergens op. Het minste of geringste is voor links al aanleiding om te gaan Godwinnen. Ook het door rechts veronderstelde complot onder de naam ‘cultuurmarxisme’ slaat nergens op. Het is een naamgeving voor oeroud menselijk gedrag dat bijvoorbeeld tot de Franse Revolutie heeft geleid. Aanhangers van het gedachtegoed van Edmund Burke, waartoe zowel Baudet als Livestro behoren of behoorden, zien in de Franse Revolutie de bakermat van het communisme.

Wat we zien is de betwiste orde in de Nederlandse samenleving.

Immigratie, integratie en islam zijn de belangrijkste onderwerpen die de samenleving verdelen en de discussie is aan het ontaarden in een vorm van McCarthyisme waarbij over en weer personen verdacht worden gemaakt en gedemoniseerd met behulp van (koude)oorlogsretoriek. Het is in feite een armoedige discussie. Eigenlijk is het geen discussie. Tegenstanders doen een beroep op instincten, angsten en andere emoties die opgeslagen liggen in het collectief geheugen en nog steeds niet voldoende lijken te zijn verwerkt.

De betwiste orde leidt tot steeds meer ruig verbaal geweld. Fortuyn en Wilders werden zelden nazi’s genoemd. Sinds een paar jaar echter is die beschuldiging nagenoeg salonfähig geworden en niet alleen meer te vinden in de krochten van het internet. Livestro doet het in nette bewoordingen als hij insinueert: ‘dat we allemaal weten waartoe de standpunten van Baudet leiden’. Het is een schop onder de gordel en leidt tot een verharding in wat een open discussie over de betwiste orde zou moeten zijn. De mogelijkheid van een open discussie zijn nu verder weg komen te liggen dan ooit eerder. Partijen zijn doof voor elkaar en kunnen alleen nog maar schelden en elkaar demoniseren.

Het is de vraag hoe lang een samenleving kan voortgaan met het op deze wijze betwisten van de gewenste orde. Met het verdacht maken van mensen omdat ze een andere orde voor ogen hebben? Aanhangers van de PVV kunnen geen baan meer vinden zodra ze uit de kast zijn gekomen. De politiek correcte dictatuur werkt als censuur. Op veel werkplekken in Nederland kun je maar beter zwijgen dan een ongewenst standpunt innemen. Het is te vergelijken met de sfeer die door het McCarthyisme werd opgeroepen. Toen ging het over een nauwelijks groot probleem. Nu gaat het om onderwerpen die mensen in hun existentie raken. We kunnen daarom verwachten dat het heftiger zal worden en wellicht ooit tot een burgeroorlog zal leiden met de islam en immigratie als twistpunten.

[pl1] 

---

 [pl1]

Jetta Kleinsma subsidieert schone onderbroeken

                                                                      

                                                                  

Het immer alerte GeenStijl besteedde aandacht aan een onderwerp dat alleen het lokaal nieuws haalde. De linkse staatssecretaris Jetta Kleinsma toog hoogstpersoonlijk naar Groningen om een einde te maken aan een levensgroot probleem: kinderen schamen zich over hun verwassen, uit de mode zijnde of ongewassen ondergoed als ze zich, bijvoorbeeld bij gymles, moeten uitkleden.

Het leven is oneerlijk. De verdeling van afkomst, talent en uiterlijk is oneerlijk en nu komt ondergoed daar nog bij. Daar is op PvdA-wijze iets aan te doen. We geven die kinderen schoon ondergoed zodat ze zich bij de gymles niet meer hoeven te schamen.

Dit is Nederland. We pakken niet de problemen maar de symptomen aan. De uiterlijke tekenen van armoede en verwaarlozing worden aangepakt met ongelijkheidscompensatie. Iedereen heeft recht op een schone en modieuze onderbroek. Echter in een land waarin ouders met chronisch zieke kinderen te maken krijgen met de onbarmhartige inquisitie van ‘Veilig Thuis’, geven we de ouders die hun kinderen min of meer verwaarlozen cadeautjes.

Armoede vormt geen beletsel voor adequate onderkleding. Bij Zeeman of Hema is er meer dan voldoende aanbod voor gezinnen met een krap budget. Het probleem ligt dan ook bij de verkeerde prioriteitsstelling en/of verwaarlozing. Er is sprake van ‘armoedig beleid’ in plaats van ‘armoedebeleid’ als dat niet wordt aangepakt. Kinderen verdienen dat en een aantal ouders moet er helaas voortdurend aan worden herinnerd waar hun plichten en prioriteiten liggen.

Het ‘armoedige beleid’ van Kleinsma is een belediging voor de ouders met een krap budget die het wel lukt om hun kinderen met ‘net’ ondergoed naar school te sturen. Hun inspanningen worden niet beloond. De boodschap die ze krijgen is: als je er een rommeltje van maakt, komt Kleinsma langs met cadeautjes.

De ‘onderbroekensubsidie’ kan worden gezien als een metafoor voor het falende sociale beleid waarin door een overmaat van tolerantie en begrip rechten heel wat zwaarder zijn gaan wegen dan plichten. Die situatie vormt een onderdeel van een groot deel van de malaise die het beleid van de laatste decennia heeft opgeleverd. Het integratiebeleid levert een mooi voorbeeld op van waartoe een te soft beleid leidt.

De normen en waarden die orde scheppen in de samenleving zouden niet meer gerelativeerd en onderhandelbaar moeten zijn. ‘Wie niet horen wil, moet maar voelen’, een oud gezegde waarvan de waarde opnieuw bekrachtigd dient te worden. Geen kadootjes voor wie niet horen wil dat hij/zij kinderen verwaarloost. Dat soort mensen heeft behoefte aan duidelijke taal en niet mis te verstane woorden.