Ongeveer driekwart van de in Nederland verblijvende Turken die
stemde, stemde voor de voortzetting en versterking van het presidentschap van
Erdogan. Dat is royaal meer dan het percentage van de inwoners van Turkije die
voor Erdogan stemden.
De meeste Turken in Nederland hebben een Nederlands
paspoort. Uitgaande van de sterke aanhang voor Erdogan en de feestvreugde over
zijn verkiezing in een aantal Nederlandse steden dient de conclusie te zijn dat ze het Nederlanderschap
overwegend op slechts pragmatische gronden hebben aangevraagd. Het zijn geen
Nederlanders en ze zijn ook niet van plan het te worden. Bevreemdend is dat
niet. Turkije stelt alles in het werk om ze islamitisch en Turks te houden. Turkije sluit ze op in een mentale kooi
In 1963 werd door de toen nog kleine EU een
associatieverdrag gesloten waarin werd vastgelegd dat de in de EU-landen
wonende Turken geen verplichting tot inburgering kon worden opgelegd. In 1963
leek dat geen zwaarwegend probleem. Enkele jaren later zouden de eerste Turkse
gastarbeiders in Nederland aankomen. Aan inburgering dacht nog niemand, ze
zouden toch terug gaan. Die aanname werd doorkruist toen in 1975 onder druk van
de olielanden tijdens de oliecrisis Nederland zich verplichtte om
gezinshereniging toe te staan. De gezinshereniging kwam er en kreeg een vervolg
in de ketenmigratie. Het beperkte aantal Turken groeide als gevolg van de
gezinshereniging en ketenmigratie tot ongeveer 400.000 nu. Inburgering kan niet
verplicht worden. Met een verwijzing naar het associatieverdrag hebben Turken
daarover rechtszaken aangespannen en gewonnen.
Turkije wenst ook niet dat elders verblijvende Turken
integreren. Erdogan ziet dat als strijdig met de mensenrechten en de Turkse
partij DENK, vertegenwoordigd in het Nederlandse parlement, hanteert hetzelfde
uitgangspunt. Het wordt in Turkse moskeeën verkondigd en door Turkse
woordvoerders en belangenbehartigers bij de landelijke en lokale overheden
bepleit en verdedigd. Diversiteit is goed, want zo leren we van elkaar’, is het
credo. Dat getuigt van het nodige opportunisme want het Turkse beleid en de
Turkse cultuur keert zich tegen diversiteit. In Turkije worden de Koerdische
Turken verturkst en politiek tegen gewerkt. De Turkse regering zet regelmatig
het leger in om de Koerdische protesten te onderdrukken. Turkse alevieten
worden geminacht omdat ze eigenlijk niet van de echte islam zijn.
Nu Turkije bezig is verder te islamiseren en gekozen heeft
voor een autocratisch leiderschap is de tijd aangebroken om de hoop op een
toetreding van een democratisch Turkije tot de EU te laten varen en het
associatieverdrag uit 1963 op te zeggen. Daarbij zit wel een addertje onder het
gras. Turkije chanteert de EU. De afspraak dat Turkije vluchtelingen tegenhoudt
die de reis naar Europa willen maken, wordt door Turkije regelmatig in het
vizier gebracht met de boodschap dat ze dat verdrag ieder moment kunnen
opzeggen. Tot nu toe is het bij dreigementen gebleven. Met het opzeggen van het
associatieverdrag kan dan ook beter worden gewacht tot Europa betere
voorzieningen heeft getroffen om de vloed van migranten te dempen.
De zorg van Turkije voor de Turkse en islamitische
identiteit in de over Europa verspreide diaspora en haar verzet tegen
integratie, is in feite een vijandige houding ten opzichte van de Europese
landen met een aanzienlijke vertegenwoordiging van Turken. Europese landen
gedogen dat inwoners die een paspoort is verstrekt kunnen worden opgeroepen
voor Turkse krijgsdienst en gedogen dat Turken massaal deelnemen aan
verkiezingen in Turkije. Het Nederlandse en Europese beleid in dit verband is
gebaseerd op het accepteren van het kennelijk onvermijdelijke. Die situatie is
echter toe aan herziening.
Veel Turken met een Nederlands paspoort zijn in feite
schijn-Nederlanders. Velen van hen zouden wel terug willen en verkondigen dat
ook regelmatig. Ze zitten echter in een migratieval. Terugkeren betekent immers
terugkeren naar een land waar de voorzieningen aanzienlijk slechter zijn en dat
houdt ze tegen. Het kunnen profiteren van uitstekende voorzieningen houdt ze
hier. Het is een opportunistische houding. Eigenlijk willen ze hier niet leven
maar de uitstekende voorzieningen houden hen vast.
Nederland en West-Europa ervaren twee problemen. Het
anti-integratiebeleid van de Turkse overheid en de opportunistische houding van
de aanwezige Turkse bevolking. Beide zijn niet acceptabel. Beide zijn wel op te
lossen. Dat vergt hard en consequent beleid. Het opzeggen van het
associatieverdrag is een begin. Het niet meer accepteren van dubbele paspoorten is een volgende stap. Nederlanders
kunnen geen tweede paspoort hebben, waarom anderen dan wel? Voor Turken die hun
Turks paspoort willen behouden zou er maar één keuze mogen zijn. Ga terug!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten