Begrotingsdebatten: Hoe Segers (CU) Kuzu (DENK) steunt tegen Wilders in islamdebat

Geert Wilders mocht het begrotingsdebat aftrappen. In het belangrijkste deel van zijn betoog stelde hij voor de islam aan banden te leggen omdat die een grote bedreiging van de vrijheid zou vormen.

Wilders maakte er werk van. Hij liet zien dat de vrijheid in alle islamitische landen ver achter bleef bij wat we in Nederland gewend zijn. Hij voorspelde dat wanneer er geen maatregelen zouden worden genomen er door de toenemende islamisering de vrijheid in Nederland onder druk komt te staan.

Geert Wilders heeft een punt. Al veertien jaar leeft hij met persoonlijke bewaking omdat er vanuit de islam een fatwa tegen hem is uitgesproken, die hem van zijn vrijheid berooft. Het is een van de wegen waarlangs de islam de vrijheid van meningsuiting onderdrukt als die mening haar niet welgevallig is.

Kuzu valt Wilders aan

Kuzu was de eerste die naar de interruptiemicrofoon snelde om Wilders de oren te wassen. “U pleit voor vrijheid door die vrijheid te onderdrukken”.

Kuzu is geen echte volksvertegenwoordiger. Hij is een belangenbehartiger. Hij ging niet in op het sombere verhaal van Wilders over de islam. Hij pleitte indirect voor een vrijheid die ook onwenselijke uitingen en strevingen van de islam omvat omdat dit tot de gewetensvrijheid en godsdienstvrijheid behoort. Hij pleitte indirect voor ruim baan voor de islam.

Eigenlijk een idioot debat. Ons strafrecht keert zich tegen allerlei laakbare daden die voor de vrijheid en veiligheid van anderen een gevaar zijn gebleken. Het debat zou dan ook niet moeten gaan over vrijheid op zich, maar over de vraag of de islam werkelijk een bedreiging vormt. Het is een debat dat tot op vandaag in de Tweede Kamer wordt ontweken.

Segers snelt Kuzu te hulp

Segers viel Wilders aan door artikel 23 van de Grondwet in het geding te brengen dat de (religieuze) vrijheid van onderwijs regelt. En daarmee kwam het knelpunt aan het licht dat er geen middelen zijn om de onwenselijke uitbreiding van islamitisch onderwijs tegen te houden. De christelijke partijen bewaken de vrijheid van onderwijs en verzetten zich niet tegen islamitisch onderwijs omdat ze daarmee ook hun eigen vrijheid ter discussie stellen. Ze zijn doodsbang dat het kind met het badwater wordt weggegooid.

Christelijke partijen hinderpaal bij het aanpakken van islamitisch onderwijs

In Nederland zullen zich niet veel mensen zich echt zorgen maken over het bestaan van christelijk onderwijs. Dat geldt niet voor het islamitisch onderwijs waarvan men vreest dat het scholieren vervreemdt van de Nederlandse waarden en normen. Die vrees, zo bleek, bestond ook bij de SGP bij monde van hun woordvoerder van der Staaij. Maar ook hij ging niet zo ver om de vrijheid van onderwijs  ter discussie te stellen. De vele voorstanders van openbaar onderwijs als enige vorm van onderwijs zijn breed in de Tweede Kamer aanwezig. Naar schatting vormen ze zelfs een meerderheid. Ze lieten zich bij dit debat niet horen om een punt te maken. De wens van de christelijke partijen om de vrijheid van onderwijs te behouden wordt gesteund door alle kabinetten waarin christelijke partijen deelnemen. Alleen de paarse kabinetten (1994-2002) waaraan de christelijke partijen niet deelnamen spraken hun voorkeur uit voor openbaar onderwijs.

Alles overwegende kan in dit verband worden geconcludeerd dat de christelijke partijen uit eigen belang schuldig zijn aan het voortbestaan van islamitisch onderwijs en ten onrechte de aanspraken van DENK steunen. Hoogste tijd voor een Kamerdebat over de vraag in hoeverre de islam en islamitisch onderwijs nu en in de toekomst een bedreiging voor de vrijheid vormt. Zo lang dat niet gebeurt wordt de olifant in de Kamer genegeerd en wordt DENK toegestaan om met hulp van Nederlandse vrijheden vanuit een eigen agenda belangen te behartigen die strijdig zijn met de Nederlandse belangen

Troonrede: olie op de golven van onrust over migratie en integratie

Kabinetsleden bereiden troonrede voor 

De olifant in de kamer werd dit jaar alleen zichtbaar door de opgevoerde beveiliging in Den Haag.

In de Troonrede zelf was hij afwezig. De onrust over migratie en integratie moest het doen met:

Bouwen aan een hechte samenleving gaat uiteraard ook over integratie. In de voorstellen voor een nieuw inburgeringsstelsel kunnen en moeten statushouders direct aan het werk gaan en zo snel mogelijk goed Nederlands leren. Werk en taal zijn immers de kortste weg naar volwaardig meedoen in de samenleving.

Terwijl men in Europa op zoek is naar maatregelen om de ongenode migratie te beperken, heeft het kabinet er geen standpunt over. Andere landen als Italië, Oostenrijk, Denemarken zijn al vooruitgelopen op met het nemen van maatregelen om de migratie te beperken.

Het regeringsstandpunt in de Troonrede beperkt zich tot integratie. Men weigert zich neer te leggen bij het slecht verlopen daarvan. Men weigert te benoemen wat daar de belangrijkste redenen voor zijn. In plaats daarvan wordt het zoveelste lapmiddel weer ingezet. Ze kozen voor het lot van Sisyfus. Ze blijven een steen tegen de berg opduwen zonder daarmee ooit de top te kunnen bereiken. In dit verband kan het niet anders zijn dan dat de regering laffe of slechte adviseurs heeft.

Keyvan Shabazi, cultureel psycholoog en docent op de politieacademie mocht in de Volkskrant opschrijven dat Nederland niet meer van de Nederlanders is. “Nederland is van alle Nederlanders en niet van één etnisch specifieke groep.” Met de laatste duidde hij de autochtone Nederlander aan. Dat die Nederlander verdriet heeft over dat verlies, begrijpt hij helemaal. Het is de afgelopen kabinetten aan te rekenen dat ze hierover geen andere duidelijkheid verschaffen dan door het historisch besef op te poetsen. Voor 2019 wordt daar weer extra geld uitgegeven. Weer een lapmiddel. Het gebrek aan duidelijke leiding veroorzaakt een veelvoud van stemmen waarmee jan en alleman het zelf maar gaan invullen. Heyvan Shabazi is één van die stemmen. DENK is een andere stem in het Babels koor die integratie ziet als een aanpassing van de Nederlanders aan mensen die zich niet wensen te integreren.

Het gebrek aan duidelijkheid veroorzaakt ook dat de media richting ontberen. Om veilig te zijn kiezen de media voor het politiek correcte zonder dat kritisch te bevragen. Het leverde de verblijfsvergunning voor twee Armeense kinderen op. De NOS die dat volop steunde, begon daarna weer te zwalken. Onder een foto van Howick en Lili beschrijft ze hoe Armeense vluchtelingen alles uit de leugenkast halen om hier te blijven en het moeilijkst uitzetbaar zijn. Recente ophef ontstond toen een jonge Afghaanse verkrachter minder straf kreeg om zijn verblijfsvergunning niet in gevaar te brengen. Hier was de zwalkende rechterlijke macht verantwoordelijk. Hardheid waar hardheid nodig is om het beleid te handhaven ontbreekt te veel door onvoldoende duidelijkheid in het regeringsbeleid. Daardoor ontstaat een te veel aan interpretatieruimte en een lichte anarchie.

De integratie zal blijvend mislukken omdat de islam een andere agenda heeft en herkomstlanden als Marokko en Turkije dat ondersteunen. In een recente publicatie van het Sociaal Cultureel planbureau valt te lezen dat de orthodoxie onder Turken afneemt. Wie zich afvraagt waarom Turkije geld gaat steken in religieuze weekendscholen, vindt daar het antwoord. Omdat het tot de vrijheid van godsdienst behoort, kan er niets tegen worden ondernomen.

Het voornemen van Femke Halsema als burgemeester van Amsterdam om in het uiterste geval een salafistische moskee te sluiten wordt net zo hard toegejuicht als bestreden. De islam is bedreven geworden in het hanteren van mensenrechten, godsdienst- en gewetensvrijheid, recht van vergadering en het recht van de vrijheid van meningsuiting uit te buiten als verdedigingswapens. Tegelijk staat de islam voor een boodschap die deze rechten wil beëindigen omdat ze een bedreiging voor de geloofsleer van de islam vormen.

De PVV en het FvD worden politiek zwaar bestreden. Dat betekent ook dat hun aanhang die heel wat groter is dan het islamitische smaldeel in Nederland, wordt bestreden met Godwins om hun opinie verdacht te maken. Na gebeurtenissen in Duitsland groeit de opinie dat een burgeroorlog onvermijdelijk zal zijn. Er is dus wel wat aan de hand.

De regering weigert de Olifant in de kamer te zien en wijdt zich aan haar hopeloze Sisyfusarbeid om het vertrouwen te wekken dat het allemaal wel goed zal komen. Bij de aanbieding van de miljoenennota gebruikte minister Hoekstra de metafoor van Scott en Amundsen. Amundsen bereikte door uiterst grondige voorbereiding de Zuidpool. Scott die zich nauwelijks voorbereidde bekocht dat met de dood. Het is een mooie metafoor die vertelt dat je beter op het ergste kan zijn voorbereid. Er is alle reden om op het punt van migratie en integratie de regering te vergelijken met Scott. Ze neemt het probleem wel heel lichtvaardig op.

Het gaat goed in Nederland, u kunt rustig slapen.

De nare waarheid over het rechtssysteem in Polen

Timmermans helpt linkse kaste in Polen

Vandaag (17 september 2018) doorbreekt de Volkskrant het narratief dat de rechterlijke macht in Polen niet meer onafhankelijk zou zijn. De krant laat de Poolse rechter Jaroslaw Dudzicz aan het woord die de hervorming van het rechtssysteem verdedigt en de Brusselse bezwaren wegwuift omdat die op sprookjes zouden zijn gebaseerd. Wat is daar van waar?

Verrot

Regelmatig verblijf ik in Polen. Deze zomer stond het rechtssysteem in Polen op mijn agenda en bracht ik het regelmatig ter sprake bij de ontmoeting met Polen. Het verhaal van Dudzicz in de Volkskrant komt niet geheel overheen met wat ik als mening onder de Poolse bevolking aantref. Evenals Dudzicz bevestigen ze dat het systeem corrupt is, maar anders dan Dudzicz wijten ze dat aan het communistisch verleden van de rechtsspraak.

Een oudere man die de hervormingen toejuichte bood me aan om contact te leggen met zijn zoon (45) die als partner in een advocatenkantoor de nodige ervaring had. Laten we hem ‘Jan’ noemen, een in Polen veel voorkomende naam. Jan had eigenlijk niet zo veel zin in een gesprek. Toen dat uiteindelijk wel tot stand kwam, raakten we niet meer uitgesproken. Zijn uitgesproken mening is dat het rechtssysteem volkomen verrot is en dat de hervormingen niet afdoende genoeg zijn om dat op te lossen. Hoewel zijn vader hem probeerde te verleiden tot een wat meer optimistische kijk op de zaak, bleef hij stellig. “De gewone man krijgt nauwelijks iets gedaan, in tegenstelling tot iedereen die macht, geld en invloed heeft. Het is de erfenis van het communistische systeem.”

Linkse kaste

Als er één ding is waar de Polen spijt van hebben is het wel het gemak waarmee men in 1989 de communistische infrastructuur in stand hield bij de overdracht van de regering. In een geheim gehouden verdrag tussen Solidarinosc en de communistische regering, dat werd gesloten in Magdalenka werden communisten toegestaan hun oude functies te behouden. Onder het verleden werd een dikke streep getrokken. Dat was een fatale vergissing. De toch al corrupte communisten maakten gebruik van hun netwerken en maakten zich meester van de economie en media in Polen. Communisten fabrieksdirecteuren werden voor weinig geld eigenaar van het oorspronkelijke staatsbezit, geholpen door vriendjes bij de oorspronkelijke staatsbanken en gedekt door de ooit communistische rechters. Binnen deze netwerken speelde vriendjespolitiek een grot rol en wie voor een behoorlijke baan ergens aan de slag wilde diende te voldoen aan de criteria van het gesloten netwerk. Dat gold ook bij het rechtssysteem.

Wie iets van de verkiezingszege van PiS wil begrijpen dient te kijken naar de belofte van de partij om het zichzelf beschermende systeem van oud-communisten te breken. Een meerderheid van de bevolking schaarde zich daarachter. Zodra PiS aan de macht was kreeg ze al snel te maken met het Constitutioneel Hof van Polen dat het recht had om nieuwe wetten terug te sturen. Ter vergelijking: in Nederland heeft de Raad van State slechts adviesbevoegdheid. Het Constitutioneel Hof maakte royaal gebruik van haar recht en saboteerde de door PiS gewenste wetten. Terecht probeerde PiS dat recht teniet te doen. De PiS-regering verlaagde verder de pensioenleeftijd van rechters en bedacht andere maatregelen om mensen van buiten de kaste te laten instromen. Voortaan benoemt het parlement de rechters.

Het beleid van PiS is een bedreiging voor de linkse netwerken. Ze kregen gehoor bij Europa. Timmermans (ook links) kreeg de opdracht om de PiS-regering op zijn knieën te dwingen.

West-Europa begrijpt het niet

Het ongemak van Polen is dat men in West-Europa dat de EU domineert weinig tot niets begrijpt wat er in Polen aan de hand is. Vanuit het eigen West-Europese referentiekader worden de gebeurtenissen in Polen bevooroordeeld geïnterpreteerd en leent men te gemakkelijk het oor aan de Poolse linkse kaste. Achter de grote protesten van links Polen zit de angst voor verlies aan macht en invloed. Links Polen verbergt dat echter achter de kritiek op hervormingen.

Jan, mijn goed geïnformeerde en ervaringsrijke gespreksgenoot, vreest dat de hervormingen te weinig zullen helpen om echte veranderingen tot stand te brengen. Hij verwijst naar Tsjecho-Slowakije waar na de Wende wel alle oud-communisten boven een bepaalde rang collectief werden ontslagen. "We hebben de hulp van de EU juist nodig voor grondige hervormingen, maar zelfs in mijn stoutste dromen zal dat er niet van komen." In zijn beoordeling doet de EU net zo veel aan vriendjespolitiek als waar men in Polen tegen strijdt. Democratie kan niet verhinderen dat machtssystemen een te grote invloed hebben. Jan is een cynisch man geworden en claimt dat dit voor veel van zijn collega’s geldt.

Optimisme

Polen is een betrekkelijk jonge democratie die worstelt met zijn verleden en waar het er nogal eens rauw aan toe gaat. De gesprekken die ik heb gevoerd geven echter reden tot optimisme. De weerzin tegen de alomtegenwoordige corruptie is zo omvangrijk dat dit op de lange duur de doorslag zal geven. De Polen hebben geduld nodig. En in Europa zal men geduld met Polen moeten hebben. Ze zijn op de goede weg: afrekenen met de corrupte cultuur die onder het communisme is ontstaan.

Polen geschorst door de ENJC
Polen is zoals verwacht geschorst als lid van het Europese Netwerk van Raden voor de Rechtspraak (ENJC). In Polen haalt men daarover de schouders op. Veel te betekenen heeft het niet. Het maakt echter nogmaals duidelijk dat het wanbegrip over de situatie in Polen in West-Europa groot is. In de Poolse samenleving behoort een rechter tot de meest geprivilegieerde beroepsgroep. Rechters werden in Polen benoemd bij coöptatie waarbij kandidaten uit de in de communistische tijd gevormde netwerken bevoordeeld werden.  Dit leidde tot bevooroordeelde rechtsspraak waarvan de onafhankelijkheid niet gewaarborgd was. Nu het benoemingsrecht aan het parlement is toegewezen wordt gevreesd voor een andere vorm van bevooroordeelde benoemingen. In Polen wordt daar niet zwaar aan getild. Integendeel. Rechters worden nog steeds opgeleid door andere rechters en rechters dragen kandidaten voor. De verwachting is dat bij de voordrachten er meer rekening wordt gehouden met de wens tot een breder benoemingsbeleid. Het parlementaire recht is daarbij een stok achter de deur. In Polen wordt het gezien als een noodzakelijke maatregel om het kastensysteem te doorbreken.

Waarom de moeder van de Armeense kinderen loog over haar identiteit

Een asielverzoek leidt maar al te vaak tot een kat- en muisspel tussen de IND en de asielaanvrager. De asielaanvrager mag alles uit de kast halen om zijn asielverzoek geaccepteerd te krijgen. De IND heeft de taak om bewijs te verzamelen als ze de asielaanvraag niet gerechtvaardigd vindt. Het betrappen op leugens leidt als regel terecht tot afwijzing van het asielverzoek.

Valse naam

De moeder van de Armeense kinderen loog over haar identiteit door een valse naam op te geven. Of ze ook andere leugens heeft gebruikt bij de motivatie van haar asielverzoek zullen we nooit precies weten. Zeker is echter dat ze ook gelogen heeft over de aanwezigheid van haar ouders in Nederland die al eerder verblijfsrecht hadden gekregen. In alle discussies over deze affaire is het verblijf van haar ouders in Nederland buiten beeld gebleven. Pas op het allerlaatste moment werd bekend dat de kinderen, na weggelopen te zijn, in Nederland verblijvende grootouders hadden. Dat de betrokkenen zelf, evenals hun helpers en belangenbehartigers, deze omstandigheid zorgvuldig uit het beeld hebben gehouden is verwijtbaar. De interessante vraag is nu, vanwaar al die leugens en geheimzinnigheid?

Het motief van de moeder kan achteraf verklaard worden door haar wens om met haar ouders verenigd te worden. Niet onbegrijpelijk, maar daar is geen reden in te vinden om een asielverzoek toe te wijzen. Gezinshereniging in deze zin geldt uitsluitend voor minderjarigen. Er zijn zeker een paar duizend vluchtelingengezinnen in Nederland waarvan de volwassen kinderen elders verblijven en geen recht hebben op gezinsvereniging.

Leugens

Die regels golden ook voor de moeder en het is zeker dat ze dat heeft geweten. De reden om een valse naam aan te nemen was om te verbergen dat ze hier familie had en de op haar van toepassing zijnde regels over gezinshereniging wilde ontwijken. Om dat spel vol te kunnen houden heeft ze bij haar asielverzoek feiten en omstandigheden aangevoerd die haar zelfstandig recht zouden kunnen geven op asiel. Die zijn onvoldoende gebleken. Haar asielverzoek werd afgewezen. Acht rechtszaken die daarna plaats vonden wijzen op de vastbeslotenheid van de moeder om voor asiel in aanmerking te komen. Zo wees ze bij een van de hernieuwde asielaanvragen op onoverkomelijke fysieke problemen. In acht rechtszaken werd alles herhaaldelijk afgewezen. Dan blijft er nog maar één middel over: zet de kinderen in.

Geworteld zijn is geen argument

Het ‘geworteld’ zijn van de kinderen werd het publicitaire schaakstuk om de zorgvuldig te achten rechtsgang te verslaan. Het werd een emotionele achtbaan, waarin half Nederland zijn gezond verstand verloor. Bij enig nadenken had dat argument kritisch onder handen kunnen worden genomen. Duizenden ‘gewortelde’ kinderen krijgen te maken met ontworteling die wél acceptabel wordt geacht. Ouders die emigreren, als expat elders gaan leven of terugkeren naar het land van herkomst brengen hun kinderen in een situatie waarbij ze alles wat ze dierbaar is moeten achterlaten en voor een nieuw begin in een vreemde omgeving staan. Kinderen kunnen dat na verloop van tijd als regel ook goed aan.

Leugens en hun gevolgen

De moeder heeft anderen verleid om mee te gaan in leugens en bedrog. De helpers en belangenbehartigers zien haar niet als een frauderende asielzoekster en helpen haar mee in het schaakspel om het systeem te verslaan. Het doel heiligt daarbij de middelen. Dat zet het systeem op achterstand omdat ze vanwege allerlei regelgeving gebonden is aan zorgvuldigheid, privacybescherming en moet daarom afzien van publieke tegenzetten. Uiteindelijk was het niet de geworteldheid van de kinderen die de doorslag gaf bij het toepassen van de discretionaire bevoegdheid. Het was de dreiging van de moeder om zichzelf iets aan te doen als de kinderen op het vliegtuig zouden worden gezet. Dat is chantage waar geen kruid tegen gewassen is en de staatssecretaris schaakmat zette.

Was het wederom een leugen? De moeder ontkent in een interview dat ze daarmee heeft gedreigd. Als dat klopt zijn het de helpers en belangenbehartigers die dat ultieme middel hebben aangewend.

Inmiddels hebben medewerkers van de IND hun ongenoegen geuit bij de gang van zaken. Ze vrezen precedentwerking. De gang van zaken moedigt anderen aan om hetzelfde pad op te gaan. Ze wijzen ook op het verlies van motivatie omdat ze vaak beslissingen moeten nemen omdat de wet dat voorschrijft en dat soms hard vinden.

Asiel aanvragen betekent dat je een risico neemt. Dat risico moet bij de aanvrager blijven. Afwijzing betekent ongemak. Als je dat ongemak handig uitspeelt krijg je altijd helpers en belangenbehartigers achter je die niet doorzien dat ze worden gemanipuleerd. Het zijn regelgeving, zorgvuldigheid en gezond verstand die beslissingen moeten schragen. Die blijken te kunnen worden uitgeschakeld door een emotionele oproep die door de media worden gesteund en dat is het probleem dat moet worden opgelost. Zonder hardheid kan geen enkel beleid gehandhaafd worden en wordt de deur open gezet naar anarchie. Er zal altijd ongemak zijn. In de asielindustrie wordt al genoeg gelogen. De leugens in een enkel geval voorbij zien betekent dat ze ook in andere gevallen geaccepteerd zouden moeten kunnen worden.

Op naar het kinderpardon.

Ongemakkelijke gevoelens bij afloop asieldrama

In Nieuwsuur van zaterdagavond (08-09-2018) meldde de parlementair correspondent tussen neus en lippen door dat de moeder had gedreigd zichzelf iets aan te doen als haar kinderen op het vliegtuig naar Armenië zouden worden gezet. Vanmorgen was daarover in de media nog niets te vinden. Die dreiging was het laatste duwtje dat Staatssecretaris Harbers noopte om gebruik te maken van zijn discretionaire bevoegdheid. Wie wil de zelfmoord van een desperate  en labiele moeder op zijn geweten hebben? De gok dat het bij een dreiging zou blijven schiep ook het risico dat het slecht kon aflopen. Dat zou koren zijn geweest op de molens van het mediacircus dat zich gesteund door een aantal BN’rs al tegen de rechtsgang gekeerd hadden. De dreiging van de moeder werkte als morele chantage en schiep een situatie waaruit de Staatssecretaris zich niet zonder mogelijke schade kon bevrijden.

Helpers en belangenbehartigers

Nadat de moeder in een van de laatste fasen van het drama had laten weten dat ze haar verzet tegen de uitwijzing van de kinderen zou staken, reisde een afvaardiging van helpers en belangenbehartigers af naar Jenervan om de aankomst en opvang van de kinderen voor te bereiden. Al snel bleek dat die intentie een afleidingsmanoeuvre was voor het werkelijke doel. Al snel maakten ze duidelijk dat er geen school bereid was om de kinderen op te nemen. Ze vonden ook een psychiater die bereid was om te verklaren dat de moeder gezien haar labiliteit niets in de opvang van de kinderen kon betekenen zodat dezen in een weeshuis zouden moeten worden geplaatst. Dat stond in schrille tegenstelling tot de informatie van de Staatssecretaris die in overleg met de Armeense overheid een meer dan veilige opvang kon garanderen.

Het gebeurde is een voorbeeld van veel andere gebeurtenissen die veel vragen oproepen bij de acties van de helpers en belangenbehartigers. Hoewel ze voortdurend ontkennen actief betrokken te zijn en het initiatief voortdurend bij de kinderen en de moeder leggen, is op zijn minst de schijn gewekt dat ze de feitelijke regie voerden en een aantal gebeurtenissen in scène hebben gezet zoals het onderduiken en later weglopen van de kinderen. Ze vielen de rechterlijke uitspraken niet rechtstreeks aan. In plaats daarvan hebben ze met succes getracht om publicitair de overhand te krijgen. Dit zette de Staatssecretaris eveneens op achterstand. Die is immers gebonden aan allerlei regels, waaronder de bescherming van de privacy van de betrokkenen, waardoor hij niet vrij was om relevante informatie te gebruiken. De helpers en belangenbehartigers bonden zich niet aan dat soort regels. Voor hen heiligde het doel de middelen.

Op zaterdag bleek ineens dat de kinderen in Nederland verblijvende grootouders hebben. Kennelijk paste het de helpers en belangenbehartigers niet om dat relevante feit in het geding te brengen. Daar klopt dus iets niet, maar het is onduidelijk wat dat is.

Het is te hopen dat bij de afwikkeling de overheid zal onderzoeken hoe ze schaakmat werd gezet en of daarbij sprake is geweest van wetsovertredingen (obstructie).

BN’rs en mediacircus

Columnisten, schrijvende en vooral de pratende media waren actief in de beïnvloeding van de publieke opinie. In feite was hier sprake van een mediacratie die de rechtsgang negeerde en met emotioneel beladen argumenten kwam. Dit kan je kinderen niet aandoen, was de heersende opinie bij de media. Dieptepunten waren de emotionele uitval van Pauw in het gelijknamige programma, de beschuldiging van hysterische Peter R. de Vries die degenen die zouden willen ingaan op het verzoek tot hulp door de politie NSB’rs (landverraders!) noemde en de interventie van de kinderombudsman Kalverboer. Naast de activiteiten van de helpers en belangenbehartigers is dit een van de meest verontrustende verschijnselen in de hele affaire. Alsof de helft van Nederland zijn gezonde verstand kwijt was, maakte ze van de kinderen martelaren die van hun lot gered moesten worden. In Nieuwsuur meldde de Burgemeester van Amersfoort dat hij zelf ook kinderen in die leeftijd had en zich niet kon voorstellen dat die zoiets zou overkomen.

Net als bij de affaire Mauro won de emotie het van het gezonde verstand, werd relevante informatie genegeerd en werd de affaire door velen aangegrepen om te bewijzen hoe nobel en ruimdenkend ze waren. Tegenstand was nauwelijks zichtbaar, maar wel aanwezig. Bij Geenstijl werd er bijna een record gebroken in het aantal reacties die,  op enkele na, volstrekt negatief waren.

Rechters deugen kennelijk niet

Talloze rechterlijke uitspraken werden in de lange loop van deze affaire beproefd en gehandhaafd. Ze bleken met zorgvuldigheid tot stand te zijn gekomen. Dat was ook niet anders te verwachten in deze met heisa gevulde affaire. Een columnist van de NRC kwam tot de conclusie dat asielrecht naar zijn aard onvoldoende was toegesneden op kinderen. Dat kan gezien worden als het zoveelste drogredenatie in deze kwestie. Het asielrecht is al zo vaak op dit punt beproefd dat er voldoende jurisprudentie is ontstaan over het asielrecht van kinderen.

Een verontrustend aantal mensen blijkt echter bereid om een zorgvuldig te achten rechtsgang in diskrediet te brengen als ze daarmee hun imago als redder kunnen oppoetsen. Wat ze niet door hebben is dat ze voortdurend zijn gemanipuleerd door een georkestreerde en selectieve berichtgeving die door de media werd gesteund. De media als bewakers van de democratie hebben gefaald en hebben zich laten verleiden tot een vorm van populisme waarvan ze juist beweren die te bestrijden. Ze hebben burgerlijke ongehoorzaamheid aangemoedigd in een kwestie die meer publiciteitswaarde dan gezond verstand bevatte.

Politieke consequenties

De moeder heeft recht op gezinshereniging nu de kinderen verblijfsrecht is toegekend. Dat is de eerste consequentie. Het politiek bestel is verzwakt, dat is de tweede consequentie. Het aan de regering deelnemende D’66 beweerde aanvankelijk volkomen achter de staatssecretaris te staan. Al twitterend liet ze doorschemeren dat ze zich achter de coulissen inzette voor een goede oplossing. Nadat die door de dreiging van de moeder tot stand was gekomen, liet ze blijken tevreden te zijn met het resultaat. Dat verzwakt de interne samenhang van de coalitie die er toch al niet zo goed voorstaat. De derde consequentie betreft het kinderpardon dat nu wind in de zeilen heeft gekregen. Tussen Mauro en de twee Armeense kinderen zijn inmiddels honderden kinderen zonder ophef uitgezet. Zij hadden de pech dat ze het zonder een coalitie van media, BN’rs, helpers en belangenbehartigers moesten doen. Daardoor is willekeur ontstaan. Waarom zij niet en de Armeense kinderen wel. De helpers en belangenbehartigers hebben er geen misverstand over laten bestaan dat een kinderpardon voor ongeveer 300 kinderen in dezelfde omstandigheden hun doel is. Daar is ook bescheiden politieke steun voor op links. Het is te verwachten dat dat alle naar een kinderpardon strevende krachten zich zullen verenigen om bij het kabinet een kinderpardon af te dwingen.

Genade voor recht, emotie tegen gezond verstand, zo manipuleer je de democratie en het onafhankelijke recht. De democratie verliest, het rechterlijk gezag verliest, de regering verliest. De affaire zal nog wel wat staartjes krijgen.

Update: in de loop van zondag bevestigden de Telegraaf en RTL dat de moeder met een suïcide gedreigd had. Voorts werd bekend dat de Staatssecretaris wegens ernstige bedreigingen moest onderduiken.

Minister Stef Blok buigt diep voor multiculturele ideologie en islam

‘Ik had het niet moeten zeggen, ik heb er spijt van, ik bied mijn excuses aan en verklaar dat ik er niets van meende’. Dat was kort samengevat de diepe buiging van Stef Blok voor de kamerbrede verontwaardiging over zijn uitspraken over ‘failed states’ en de tot mislukken gedoemde multiculturele samenleving.

In het debat was Buma (CDA) van mening dat we ons moeten blijven inzetten voor het slagen van de multiculturele samenleving. Pechtold was tevreden dat Blok voldeed aan de voorwaarden die D’66 had gesteld. Klaas Dijkhoff kwam met een larmoyant verhaal waarin enerzijds en anderzijds de kool en de geit werden gespaard.

Natuurlijk had Stef Blok af moeten treden om de eer aan zichzelf te houden. Dat had hij misschien ook wel gewild. Gedwongen slikte hij nu echter alles in. Het optimisme van de multiculturele ideologie moet in stand blijven en de VVD wilde niet nog eens een minister verliezen.

Iedereen die opgelucht adem had gehaald toen Stef Blok onverbloemd de waarheid had gesproken, staat nu weer in de kou van de multiculturele ideologie die niet toestaat dat ongemakkelijke feiten het debat gaan overheersen. Wie zich nog verbaast dat door de schrijvende en pratende media de feiten worden toegedekt, dient te beseffen dat ze niets anders doen dan de dominante politieke lijn volgen en in feite handlangers of aanhangers van een dominante politieke ideologie zijn. De schijn moet worden opgehouden om erger te voorkomen. De multiculturele Keizer maakt dagelijks zijn wandeling en is in staat om Stef Blok diep te laten buigen als hij roept dat de Keizer geen kleren aan heeft. De mensen die dat ook zien worden eveneens monddood gemaakt omdat ze xenofoob, racistisch en islamofoob zijn. Op de man spelen is een geaccepteerde gewoonte geworden in het multiculturele debat.

Wilders verweet Blok geen ruggengraat te hebben. In feite had hij dat een groot deel van de leden van de Tweede Kamer kunnen verwijten. Hoeveel daarvan zullen zich informeel op ongeveer dezelfde wijze als Blok hebben uitgelaten terwijl ze als politicus zich aan de voorgeschreven teksten houden?

De motie van wantrouwen tegen Blok haalde het niet. Het was verbazend dat die voluit door de PvdA en SP gesteund werd. De PvdA wil zijn oorspronkelijke aanhang terug winnen, maar blijft met meel in de mond praten als het om de multiculturele samenleving gaat. Dat is een spagaat die niet veel vertrouwen wekt. De SP is kritischer geworden op de multiculturele samenleving, maar kiest als het er op aan komt voor de bedrieglijke ideologie van de multiculturele samenleving. Angst om als racistisch te worden weggezet, zal daarbij een rol spelen. Angst aanjagen is een wapen van de multiculturele ideologie die velen dwingt om de mond te houden terwijl er alle reden is om hard op te zeggen wat er aan de hand is.

Het is niet toevallig dat het UWV soft is op het misbruik van sociale voorzieningen. Honderdduizenden allochtonen maken op allerlei manieren misbruik van uitkeringen en toeslagen. Er moet voorkomen worden dat daar grote verontwaardiging over ontstaat die een tegenslag betekent voor het multiculturele ideaal. Allochtonen komen overwegend uit landen met een tribale cultuur waarin de overheid alleen geaccepteerd wordt voor zover men daar profijt van heeft. Leugen en bedrog zijn normaal om dat te bereiken. De frauderende Polen werden wel geëxposeerd. De verontwaardigde Poolse ambassadeur had beter kunnen zeggen dat Nederland een relatief klein probleem gebruikte om een veel groter probleem te verbergen. Bijvoorbeeld het probleem van veel allochtone jongeren die onderling een cultuurtje in stand houden waarin een uitkering er is om de vaste lasten te dekken en de zwarte bijverdiensten noodzakelijk zijn om lol (drugs, drank en gokken) in het leven te kunnen hebben. Of neem de fraude met huursubsidie. Ook die is verhoudingsgewijs groot onder allochtonen. Een van de trucs is bijvoorbeeld om wel een islamitisch huwelijk te sluiten maar geen burgerlijk huwelijk. Een van de partners blijft dan op papier ergens anders wonen terwijl de andere partner de huursubsidie int.

De islam is de grootste belanghebbende bij de ideologie van de multiculturele samenleving. Honderden islamisten zijn dagelijks op weg naar afspraken met wethouders en burgemeesters, met politiecommandanten, met lokale en landelijke politici, met schoolhoofden en wijkagenten. Ze zitten in commissies en adviesraden en een enkeling (Marcouch) wordt zelf burgemeester. Allochtone columnisten en publicisten nemen Nederland voortdurend de maat. Allochtone criminelen moeten ‘Nederlanders’ worden genoemd en deviant gedrag van allochtonen is volgens hen uitsluitend aan het verkeerde Nederlandse beleid te danken. Ze pushen hun eigen beleid.

Uiteindelijk bukt Blok voor de islamisten, de columnisten en publicisten die zich eensgezind tegen zijn uitspraken keerden. ‘Religie wint het altijd van politiek’. Het is de slotconclusie van Shadi Hamid die in zijn boek ‘Temptations of Power’ de strijd beschrijft tussen islamisten die de sharia willen invoeren en overheden in landen als Egypte en Jordanië. Omdat de islamisten met propaganda en misleiding altijd een groot deel van de bevolking op de been weten te brengen, voelen overheden zich gedwongen om met repressie hun macht te beperken.  Nederland kent geen vergelijkbare strijd, maar zou zich moeten verzetten tegen de groei  van een islamitische en politieke parallelle samenleving waarin integratie als een verraad aan de islamitische religie wordt beschouwd. De islam kan immers haar taak, de wereld aan de voeten van Allah leggen,  niet volbrengen als haar aanhangers echt zouden integreren.

De mediastorm rond Howick en Lili

Je kunt de laatste dagen geen krant openslaan of praatprogramma aanzetten zonder geconfronteerd te worden met het grote leed dat de Armeense kinderen wordt aangedaan door het ‘rechtvaardige maar onmenselijke’ systeem van asielrecht.

Gisteren  was de kwestie onderwerp van een hoofdredactioneel commentaar in de NRC en vandaag in de Volkskrant. De NRC schreef:

Zoals hier al eerder is betoogd: deze kinderen zet je dus niet uit. Ingeburgerde Nederlandse kinderen naar een vreemd land verbannen ontwricht hun leven. Zoiets is om humanitaire redenen onacceptabel. Ze eindigt haar commentaar met: Feiten veranderen, mensen ontwikkelen zich, kinderen wortelen. Dat heeft gevolgen die in een rechtsstaat erkend mogen worden, ook om louter morele redenen. Dat is hier aan de orde.

Het is een vreemd commentaar dat gebaseerd is op ‘genade voor recht’. Des te vreemder omdat in deze kwestie de moeder en haar belangenbehartigers alle recht hebben genegeerd, onder andere door de kinderen te laten onderduiken om uitzetting te voorkomen. Daardoor is weerstand opgeroepen. Ook “louter morele redenen” is niet meer dan een emotioneel argument. Het recht is immers overwegend gebaseerd op morele en humane gronden en die zijn in deze strijd voortdurend getoetst.

De Volkskrant is realistischer. In het hoofdredactioneel commentaar ‘Zaak vol cynisme’ (geen link gevonden) gaat het lang over het feit dat de moeder van de kinderen nooit een sterke zaak had en consequent rechterlijke uitspraken negeerde. De Volkskrant toont begrip voor de staatssecretaris Harbers en zijn beleid, maar…….Dat resulteerde vorig jaar al in haar uitzetting en het uiteenvallen van het gezin. Voor de kinderen was dat het trieste dieptepunt in een toch al belastende principiële strijd die jarenlang over hun hoofden heen is uitgevochten. Laat dat nou zo’n ‘specifieke persoonlijke omstandigheid’ zijn waarvoor de discretionaire bevoegdheid bij uitstek kan worden gebruikt.

Een argument uit het ongerijmde waarin wordt gepleit om de moeder en haar belangenbehartigers te belonen voor de jarenlange strijd waarvan de kinderen het slachtoffer zijn geworden. Maar wie heeft ze tot slachtoffer gemaakt? Dat is niet de overheid die telkens uiterst zorgvuldig is geweest en heeft toegelaten dat de uiterste rechtsmiddelen werden benut. In het oordeel van de Raad van State heeft de overheid zorgvuldig gehandeld. De pleidooien in de media moedigen afgewezen gezinnen om door te vechten tot er sprake is van ‘specifieke omstandigheden’ die asiel mogelijk maken.

De argumenten in deze kwestie missen de broodnodige zorgvuldigheid. Neem zo’n zin van de Volkskrant: Voor de kinderen was dat het trieste dieptepunt in een toch al belastende principiële strijd die jarenlang over hun hoofden heen is uitgevochten. Dat kan bijvoorbeeld ook worden gezegd over talloze vechtscheidingen. Of neem het commentaar van de NRC: Feiten veranderen, mensen ontwikkelen zich, kinderen wortelen. Kinderen wortelen, dat is een feit. Hoe ouder ze zijn bij ontworteling, hoe sterker de daaruit volgende problematiek. Dat argument is te gebruiken bij een pleidooi om vluchtelingenkinderen bij voorbaat op te vangen in de eigen regio, binnen het eigen taalgebied en binnen de eigen cultuur. Hoe geworteld de kinderen Howick en Lili in feite zijn, weten we niet. Het wordt beweerd, maar daar kan sterk aan getwijfeld worden. Wortel je als voortdurend uitzetting dreigt? Ook het argument dat de kinderen geen Armeens zouden spreken, kan ernstig worden betwijfeld. Ze kwamen hier met hun moeder toen ze twee en drie waren. Ze zijn opgegroeid met de Armeense taal en het is zeker dat de moeder na haar komst in Nederland Armeens met ze is blijven spreken. Ze kende immers de Nederlandse taal niet.

In deze kwestie tonen de media geen nuchterheid en alle leugens van de moeder en haar belangenbehartigers worden met liefde nagekauwd en onder het tapijt geveegd. Alle sabotage werd goed gepraat Dat er juridisch een eindoordeel is, wordt in feite niet geaccepteerd. In feite zijn de media van slag en gaan ze mee in een opportunistisch en populistisch pleidooi van een moeder en haar belangenbehartigers die niet wensen op te geven. In plaats van zich kritisch op te stellen, werden ze een laf doorgeefluik voor de moeder en haar belangenbehartigers. Toen de toon eenmaal gezet was, had niemand de moed om de juiste vragen te stellen.

Wie zorgvuldig naar de achtergronden in deze kwestie kijkt kan zien dat het in feite niet om de twee kinderen zelf gaat. Ze worden ingezet als pionnen voor een pleidooi om ‘gewortelde kinderen’ asiel te verlenen. Dat is een heel andere discussie die ook op andere wijze gevoerd moet worden. Als staatssecretaris Harbers bezwijkt onder de druk is een volgende kwestie aan de orde. Dan hebben ze juridisch recht op gezinshereniging en kan de moeder weer terugkomen. Dat voortdurend wordt beweerd dat de moeder volstrekt niet in staat is om de kinderen op te voeden, zal tegen die tijd wel weer vergeten zijn of rechtgezet worden.

Nb. Bij het schrijven van dit blog werd via RTL bekend dat de moeder het verzet opgeeft en dat de kinderen zullen terugkeren. Kennelijk is de situatie in Armenië veel gunstiger dan eerder door de moeder en haar belangenbehartigers werd voorgespiegeld.