'Tweederangs burgers' stuwden de PVV naar de overwinning

                                                                   
 

‘Tweederangsburgers’ stuwden de PVV naar de overwinning!

Linkse politici zetten ze al jaren weg als xenofoob, islamofoob, racist, fascist en sprekend vanuit de onderbuik. Ze werden niet alleen gedemoniseerd en geïntimideerd, maar ook genegeerd. Linkse politici creëerden een groep van ‘tweederangsburgers’ die niet serieus hoefde te worden genomen. Ze waren de schandvlek van de Nederlandse samenleving omdat ze onderdak zochten bij de meest gehate politicus van Nederland, bij de PVV van Wilders. Hun stem was als een opgestoken middelvinger naar de kartelpartijen die geen oplossingen vond voor hun problemen.

Bij de partij van de Arbeid was het dedain voor de PVV stemmende burger altijd het grootst. De partij is daar zwaar voor gestraft. De arbeider, veelal wonend in huurwijken droeg de zwaarste lasten van de door de PvdA gestimuleerde multiculturele samenleving die zou slagen als er inclusie was. Tegelijkertijd stootte de PvdA de arbeider van zich af. De inclusie was bestemd voor nieuwkomers. De PvdA is door zijn samengaan met Groenlinks gered van verdere afkalving. De gecombineerde lijst deed het vooral goed in de studentensteden. Dat vormt een aanwijzing dat veel van de hoger opgeleiden een thuis vonden in het gezamenlijke programma van de gecombineerde lijst. Waarschijnlijk speelt het klimaat daarin de belangrijkste rol, want de belastingplannen van PvdA/GrL zijn nou niet bepaald gunstig voor de goede salarissen die hoger opgeleiden verdienen. Die kopen een huis in een mooie wijk om aan de ellende in de huurwijken te ontkomen.

De reacties vanuit Links op de grote winst van de PVV werd door iemand omschreven als huilstruikerij. Daar kan ik me wel in vinden. De pathetische reactie van Timmermans op de uitslag werd gedeeld door heel wat andere linkse partijen en linkse organisaties zoals Amnesty en Greenpeace. Ook door de NOS waar men behoorlijk bang is voor een forse ingreep in het omroepstelsel en de forse subsidies voor deze club. De toon is alarmistisch alsof de toekomst op het spel staat. De huilstruikerij gaat gepaard met forse verklaringen over hoe zij zich gaan inzetten voor de democratie, de rechtsstaat en de inclusie. We zullen het maar wijten aan de schrik over de uitslag, maar het gejammer slaat nergens op. Democratie, rechtsstaat en inclusie zijn niet in gevaar. Daarover heeft Wilders (de nieuwe Orban volgens Links) al de nodige beloften gedaan en als de PVV in de regering zou komen, zullen de coalitiepartners voldoende weerstand bieden. Nederland gaat niet ten onder. Nederland zal veranderen en daarvoor was het de hoogste tijd.

Links heeft veel boter op het hoofd. Nadat de PVV zijn gedoogsteun aan het kabinet Rutte had ingetrokken omdat ze het snijden in sociale voorzieningen te ver vond gaan, schoof de PvdA als redder des vaderlands aan in een volgend kabinet dat bekend zal blijven staan om de forse ingrepen in de sociale voorzieningen waarbij vooral de ‘tweederangsburgers’ werden getroffen. Links bleef een probleem tot en met het laatste kabinet Rutte waarin D’66 een dwingende rol speelde die de VVD nagenoeg onherkenbaar maakte.

De huilstruikerij heeft hypocriete ondertonen. Links is niet sterker geworden in de verkiezingen. Maar Links blijft wel sterk in allerlei instituties waar zeker de PVV het mes in wil  zetten. Zoals een van de omroepbazen al verkondigde dat als ze het omroepbestel gaan aanpakken dat duizenden banen gaat kosten. Ook NGO’s en de culturele instellingen voelen zich bedreigd. Al die forse uitspraken over bedreigd Nederland spiegelen de angst voor verlies. Het Linkse kartel dat altijd een gewillig oor vond bij de linkse politici vreest het ergste.

De ‘tweederangsburger’ is opgestaan. Uit ervaring heeft die weinig op met het ophemelen van de multiculturele samenleving en met de vereiste inclusie. In de huurwijken weten ze al beter. Van verrijking van de samenleving is nauwelijks sprake. De eenheid in verscheidenheid is een niet ingeloste belofte. Het zijn leugens waar de ‘tweederangsburger’ in toenemende mate niet meer gelooft. De Scandinavische sociaaldemocratische partijen hebben hun vergissingen ingezien. Nu hier nog. Links moet uithuilen en daarna opnieuw beginnen. De pathetische kreet van Timmermans “wij sluiten niemand uit” is een holle. Nergens anders dan in de huurwijken doorzien ze dat gemakkelijk. Naar hen werd en wordt nog steeds niet geluisterd bij Links dat met prioriteit Nederland op de onderwerpen klimaat en migratie het beste jongetje in de Europese klas wil maken.

 

Grote steden luiden noodklok over onderwijs

 

Zo kun je ook kijken naar ons land

                             

 

Grote steden luiden noodklok over onderwijs

In de nipt gewonnen wedstrijd van Nederland tegen Oekraïne was de zwakheid van het Nederlands elftal al zichtbaar. Met een fysiek intimiderende tegenstander heeft het elftal moeite. De uitslag tegen Tsjechië was voorspelbaar. De fysieke intimidatie van dat elftal (vergelijk het aantal slidings) was uiterst effectief.

De mentale en fysieke zwakheid van het Nederlandse elftal kan symbool staan voor de situatie in Nederland. Intimiderende minderheden laten zien dat de koopman en de dominee geen antwoord hebben als ze onder druk worden gezet. De koopman neemt minderheden op in zijn reclameboodschappen en de dominee verzint nieuwe normen en waarden als inclusiviteit en diversiteit als onderdanigheidsformule. In alle instituties zijn linksbenigen aan de macht en belagen de rechtsbenigen.

Bij de verkiezingen in maart 2021 trok Nederland naar rechts. Een duidelijk signaal dat echter niet kon verhinderen dat opiniërend links dominant bleef in de media en politiek. Het ontbreekt aan krachtig tegenspel. Minderheden en links scoren het ene na het andere doelpunt en Nederland laat zich intimideren. Op zich valt er weinig in te brengen tegen het streven naar inclusiviteit en diversiteit. Waar het echter aan ontbreekt is de hardheid die voorkomt dat het uit de hand loopt.

Dat het uit de hand loopt wordt steeds zichtbaarder. Wethouders uit grote steden luiden de noodklok over het onderwijs. Dat er scholen moeten worden gesloten is niet denkbeeldig. Het tekort aan leerkrachten loopt op tot boven de tien procent. Daar zijn redenen voor. Het gebrek aan animo om op lastige scholen onderwijs te geven is echter de belangrijkste. Onderwijskrachten verliezen in toenemende mate de strijd tegen de eigenzinnige jeugd op scholen met veel leerlingen uit minderheden. Ze zijn ook vaak bang en willen geen nieuwe Samuel Paty worden. Ze mijden onderwerpen die de jeugd niet bevalt. Pabo-stagiaires haken af na hun eerste kennismaking met de praktijk. Hun idealen over inclusiviteit en diversiteit blijken niet bestand te zijn tegen de harde praktijk.

De grotere mentale en fysieke hardheid bij minderheden wordt alleen in het strafrecht gecounterd, maar daarbuiten nauwelijks. Decennia van integratiebeleid stuitten op de verdediging van rechten van minderheden. Aan hun plichten werd nauwelijks aandacht besteed. Wopke Hoekstra deed een poging om de wederzijdsheid aan de orde te stellen, maar kreeg nauwelijks gehoor.

Nederland kiest beleidsmatig voor fair play waar hard spel op zijn plaats is. Denemarken is het eerste land in Europa dat logische conclusies heeft getrokken. Fair play jegens minderheden wordt niet in wederzijdsheid beantwoord met fair play door minderheden. Denemarken koos noodgedwongen voor hard spel. Hoewel ministers en hoge ambtenaren naar Denemarken zijn gegaan om zich te informeren over het beleid daar, zie je alleen maar terughoudendheid om diezelfde weg op te gaan.

Nederland verloor op het EK omdat het zich angstig liet intimideren. Dat is symbolisch voor de situatie die nu vooral in grote steden te zien is. De angst is groter dan de bereidheid om de tanden te laten zien. Tot hier en niet verder. Dat zal ook in het volgende kabinet niet gebeuren. Met een zekere laatdunkendheid wordt nog steeds gewezen naar landen als Australië en Denemarken. ‘Wij zijn beter’ klinkt het. Die valkuil  pakte desastreus uit voor het Nederlandse elftal. We waren beter maar niet bestand tegen intimiderend spel. Die valkuil zal ook desastreus uitpakken voor de Nederlandse samenleving. Hoe langer we wachten om de juiste conclusies te trekken des te moeilijker wordt het om de problemen op de juiste manier aan te pakken. De situatie van het onderwijs in de grote steden laat zien dat het vijf voor twaalf is.

 

Volgens de NRC horen hoofddoekjes er gewoon bij

 

                                                                    

   

De nieuwe journalist volgens de NRC

                         

De zaterdagkrant van 21 juli 2018 van de NRC staat een beetje in het teken van het afscheid van columniste Lamyae Aharouay. Omdat ik er niet zeker van ben of ik haar naam goed schrijf, zoek ik die elke keer op. In haar vaste en laatste column schreef ze dat ze stopt omdat ze het zat is overal een mening over te hebben. Weinig geloofwaardig want haar eerstvolgende tweet nam ze minister Blok te grazen vanwege diens uitspraken over de grenzen aan de multiculturele samenleving.

Vandaag neemt ze werkelijk afscheid in een artikel onder de kop:  ‘Hoe ik een dikke huid kreeg’. Daarin betoogt ze dat voor veel lezers de inhoud van haar columns niet kon opwegen tegen haar hoofddoek. Het artikel begint met een citaat uit een van mijn blogs. “Alles aan haar is fout. Boven haar column staat haar portret. Vanonder een somber gekleurde hijab kijkt ze de lezer aan met haar minzame blik haar superieure glimlach en alleswetende ogen.” Mijn blog ging echter niet over haar hoofddoek, maar  over de inhoud van een van de columns die ze schreef. In haar opsomming over reacties van lezers, er waren er die vanwege haar columns hun abonnement opzegden, vertelt ze dat er ook lezers waren die zich stoorden aan haar hoofddoek en die haar portret niet in overeenstemming konden brengen met de figuur die uit haar intelligente proza naar voren treedt.

Nu waren die columns, om Pechtold maar eens te citeren van de oppervlakkigheid van een surfplank en zonder vast beginsel. Pediga mocht niet demonstreren, de Friezen die een bus met demonstranten tegen hielden, moesten zwaar worden gestraft, maar demonstraties voor de multiculturele samenleving deugden wel allemaal. In haar columns behartigde ze de belangen van het gekleurde en anders-religieuze deel van de multiculturele samenleving. Wie in haar bio duikt, vindt een hardcore islamiste die hoofddoekjes het toppunt van feminisme vindt. Wat mij betreft lijdt ze aan narcistische zelfoverschatting als ze schrijft dat ‘de hoofdoek mijn hoofd bedekt, maar niet mijn hersens afknelt’. Als trouwe lezer van haar columns twijfel ik aan het laatste. De met drogredenen gelardeerde columns wijzen op een tunnelvisie waarbij alles buiten haar eigen belevingswereld buiten beeld valt. Nooit zal ze zich afvragen wat mensen beweegt als ze hoofddoeken niet zien zitten. Dat hoeft ze ook niet omdat voor haar vast staat dat die mensen niet deugen en haar recht op vrije meningsuiting en vrijheid van godsdienst geweld aan doen.

In haar eigen hoofdredactioneel commentaar neemt de NRC het voor haar op, al zou je ook kunnen zeggen dat ze het voor zichzelf opnemen vanwege het aantrekken van een gehoofddoekte columniste.  In ‘Het nieuwe Nederland verdient een plaats in de media’, schrijft de NRC dat een hoofddoek een uitdrukking is van een religieuze overtuiging en daarin is iedereen vrij: “Deze krant is vóór de vrijheid van godsdienst en vóór individuele keuzes”, schrijft de NRC parmantig. Dat is natuurlijk van de oppervlakkigheid van een surfplank, om Pechtold maar weer eens te citeren. Voor de komst van de islam hadden we de afspraak dat het overduidelijk tonen van religieuze of politieke opvattingen in de openbare ruimte ‘not done’ was. Zo hielden we de diversiteit leefbaar en drukten we een ‘samen’ uit. Volgens de NRC is dat inmiddels ‘oude en achterhaalde beschaving’: “De ergernis is wel te begrijpen: onwennigheid, weerzin tegen een bepaalde religie, bezwaar tegen culturele veranderingen” schrijft ze. Even later heet het: “NRC is bovendien van de ‘inhoud’ en vraagt lezers vertrouwde kaders en verwachtingen bij te kunnen stellen. Met z’n columnisten tracht NRC bovendien een afspiegeling te tonen van een divers Nederland. Er zijn meer stemmen relevant dan die van de middelbare witte man die het in deze titel (de NRC, pl) sinds 1828 doorgaans voor het zeggen had”.

Het is duidelijk. De NRC is van de nieuwe beschaving die de oude vervangt. Ik ga daar niet in mee. Een zin als”(en ik haat Godwins, maar het moet even): “NRC is bovendien van de ‘inhoud’ en vraagt lezers vertrouwde kaders en verwachtingen bij te kunnen stellen”, had ze ook in haar beruchte oorlogsverleden kunnen schrijven. Je aanpassen aan de nieuwe werkelijkheid zit bij de NRC kennelijk diep in de genen. De NRC had het ook op kunnen nemen voor de oude ‘beschaving’ en op kunnen roepen om uiterlijk religieus vertoon achterwege te laten. Maar nee hoor, de NRC bukt diep voor de islam en roept ons op om de vertrouwde kaders en verwachtingen los te laten. En Pim Fortuyn, de middelbare witte man, had natuurlijk nooit moeten zeggen dat hij de islam een achterlijke religie vond. Voor de NRC geldt vrijheid blijheid. In de nieuwe beschaving mag Lamyae Aharouay leven volgens haar eigen islamitische beschaving en kan tegelijk zoals ze zelf zegt Hollandse zijn.

Wat Lamyae weigert te zien dat in de oude beschaving een hoofddoek maar al te vaak een signaal is van een beschaving die niet in Nederland past. Wie een hoofddoek draagt omdat de koran dat voorschrijft zal ook andere voorschriften uit de koran serieus nemen. En daar zit het grote probleem. De islamitische leer schrijft voor dat moslims in Nederland moeten accepteren wat overeenkomt met de islam en ervoor moeten strijden om alles wat nog niet overeenkomt met de islam te veranderen. Lamyae Aharouag was in haar columns trouw aan die opdracht. Goed dat ze gestopt is. De tegenwoordige NRC heeft om Pechtold voor de laatste keer te citeren ‘de diepte van een surfplank’. Dat krijg je als je politiek correct wil zijn en de lezers wil opvoeden.

 

Taqiyya in de Volkskrant

 

Vrijdagmorgen 30 oktober 2020 werd ik onaangenaam verrast door een artikel in de Volkskrant (pagina 8) waarin een aantal bekende moslims hun visie op de spotrenten en de aanslagen in Frankrijk mochten geven.

Geestelijk islamitisch verzorger Aynur Bilgic is de eerste om commentaar te leveren. “De islam keurt geweld en terrorisme af”, begint ze. Maar, “Tegelijkertijd is het pijnlijk hoe Macron dit aanpakt…….Hij duwt de gewone moslims in hetzelfde hokje als de aanslagplegers”

De verklaringen in hetzelfde artikel,  van Contactorgaan Moslims en Overheid, Nourdin El Quali, Emine Ugur, Arzu Aslan en Abu Hafs, komen ongeveer op hetzelfde neer. Anur Bilgis wil de grenzen van de vrijheid van meningsuiting bespreekbaar maken. El Quali vindt de extreme organisaties die Macron wil verbieden bondgenoten in de strijd tegen extremisme. Eminime Ugur vindt het maar niks dat: “Mensen die afstand (van geweld pl) eisen, geloven dat dat geweld inherent is aan islam en moslims”.

De verklaringen hebben me geschokt. In wat voor wereld leven die mensen die hun oogkleppen aanzien voor de werkelijkheid. Hebben ze niet rondgekeken in hun eigen achterban? Hebben ze nooit kennis genomen van de verontrustende statistieken van Ruud Koopmans waaruit blijkt dat de steun voor aanslagen onder moslims verbijsterend groot is? Als je dan, zoals Aynur Bilgic, roept dat de islam tegen terrorisme en geweld is, laat je veel Volkskrantlezers de wenkbrauwen fronsen omdat ze een andere werkelijkheid zien. Korankenners kunnen moeiteloos een groot aantal verzen citeren waarin geweld bepaald niet wordt afgewezen.

Het narratief dat het extremisme maar een kleine groep betreft werd helaas overgenomen door Rutte die dezelfde vrijdagavond (in het gesprek met de minister-president) verklaarde dat 99% van de moslims niets te verwijten valt. Gelukkig was hij fermer over de toenemende eis uit islamitische gemeenschappen om de vrijheid van meningsuiting te beperken.

De ophef over de spotprenten en de aanslagen laten de kloof zien tussen moslims en anderen. Het moslimse verwijt dat ze in een hokje gedrukt worden is hypocriet omdat de islam wereldwijd voortdurend in het nieuws is vanwege haar gewelddadigheid.

Eerdere verweren als ‘islam is vrede’ en ‘dit is niet de ware islam’ keren deze keer nauwelijks terug. Ze zijn volstrekt ongeloofwaardig geworden. De teneur in het artikel is slachtofferschap (we mogen er niet bij horen) en defensieve argumenten (Macron maakt het alleen maar erger).

De vooruitzichten zijn niet goed. Er zijn meer aanslagen te verwachten. Degene die we tot nu toe hebben zien gebeuren zijn allemaal islam gerelateerd. Er is een brede voedingsbodem zoals Ruud Koopmans heeft laten zien. Het zijn geen eenlingen die aanslagen plegen. De eenlingen zijn de voortbrengselen van een cultuur die geweld niet afwijst. Die eenlingen zijn opgegroeid in een omgeving waarin met grote woorden over de westerse vijandigheid ten opzichte van de islam wordt gesproken. Vergelding wordt niet afgewezen. In die vergelding vloeien de tribale cultuur en islam samen. Ze versterken elkaar. Als eeneiige tweeling zoeken ze waar ze zich ook bevinden naar dominantie. Micro-agressie en spectaculaire aanslagen zijn de middelen die het streven naar dominantie handen en voeten geven.

De zegslieden die de Volkskrant opvoert weten wat het doel van de islam, werelddominantie,  is, maar zullen daarover zwijgen. De Volkskrant voert een stelletje leugenaars op die hun geraaktheid mogen uitventen. Is de islam in Nederland daarmee gediend? Volstrekt niet lijkt me. De weerstand tegen de leugenachtige islam zal er door worden vergroot. Leugenaars die zich beklagen over de kritiek die hun islam en tribale cultuur oproepen. Ze staan aan de kant van Erdogan die in ons afstammelingen van de Nazi’s ziet. Erdogan stookt het vuurtje op en vergroot de groeiende kloof tussen ons en de islamitische gemeenschappen.

We hebben onze wapens al lang geleden ingeleverd bij de overheid die ons beloofde voor onze veiligheid zorg te dragen. In relatie tot de islam en haar aanhangers kan ze dat helemaal niet. Dat geldt al helemaal voor de dagelijkse micro-agressie in straten en buurten waarmee vooral moslimjongeren dominantie zoeken en vestigen. Die micro-agressie blijft publicitair in de schaduw maar is waarschijnlijk op kleine schaal net zo  effectief dan de spectaculaire aanslagen. Het is een vlek die zich langzaam uitbreidt.

Het is tijd voor ‘shock en awe’ voor de islam. ‘De angst moet de andere kant uit’, stelt Macron. Daarmee raakt hij de kern van wat het beleid zou moeten zijn. Daarmee red je ook de vele moslims die niet als ex- ‘uit de kast’ durven komen omdat ze hun eigen geloofsgenoten vrezen.

 

 

 

Lodewijk Asscher in de fout over de coronatweet van Wilders

                                         

Armand Girbes, hoofd van de intensive care-afdeling van het VU Medisch Centrum in Amsterdam, sprak in een podcast over zijn waarneming dat coronapatiënten op zijn IC-afdeling voornamelijk bestaan uit niet-westerse patiënten die het Nederlands slecht beheersen.

Wilders twitterde hierover: "Dus behandelingen en operaties van Henk en Ingrid met kanker, hartfalen of andere ziektes worden weer uitgesteld omdat de ic's vooral bezet worden door Mohammed en Fatima die onze taal niet spreken en lak hebben aan de regels? 

Die tweet leidde tot een storm van verontwaardiging in voornamelijk politiek correcte kringen.

PvdA-voorman Lodewijk Asscher reageerde als volgt: "Dat je over de rug van mensen die op de intensive care liggen nog verdeeldheid probeert te zaaien. Racistische drek. Elke dag werken Henk, Ingrid, Mohammed en Fatima zich een slag in de rondte in onze ziekenhuizen. Voor álle patiënten.”

De tweet van Wilders kan als ongenuanceerd worden bestempeld, maar is in essentie niet onwaar. Dat geldt niet voor de reactie van Asscher. Hij veroordeelt het zaaien van verdeeldheid als racistische drek. In feite verzet hij zich daarmee tegen het bij de naam noemen van de dingen die voor bepaalde minderheden niet zo aardig zijn. Volgens de typering van Michael J. Sandel (The Tyranny of Merit) is het de verkeerde meritocratische stijl die zich vanaf de jaren zestig ontwikkelde en die liever minderheden beschermt en tegelijk neerkijkt op laagopgeleide autochtonen. Uitgerekend de geschiedenis van de PvdA is daar een overtuigend bewijs van die stelling. Ook in de media overheerst deze meritocratische stijl die we hier ook wel als ‘politieke correctheid’ kennen. Sandel ziet het als oorzaak van de polarisatie.

Van Asscher hadden we ook mogen verwachten dat juist hij prudent zou omgaan met het begrip racisme. Hij lijkt wat dat betreft op Grunberg die Marokkanen als de nieuwe joden ziet.

Helemaal in de fout gaat Asscher met zijn bewering: Elke dag werken Henk, Ingrid, Mohammed en Fatima zich een slag in de rondte in onze ziekenhuizen. Voor álle patiënten.” Asscher gaat hier uit van een misleidende voorstelling van zaken. Het klopt wel wat Henk en Ingrid betreft. Die staan in de frontlinie van de pandemie. Mohammed en Fatima ontbreken daar nagenoeg volledig. Ik heb daar al eens eerder op gewezen. Een rekensom kan de omvang hiervan zichtbaar maken. Er zijn ca. 180.000 verpleegkundigen geregistreerd. Gemakshalve stel ik dat op 170.000. Dat is bij 17.000.000 inwoners 10.000 verpleegkundigen op 1.000.000 inwoners. Het aandeel van islamgelovigen bedraagt in Nederland ongeveer 1.000.000. Er zouden dus 10.000 islamitische verpleegkundigen kunnen zijn. Die zijn er helemaal niet. Binnen islamitische gemeenschappen is verpleegkunde geen glamerous beroep. Het verplegen van niet-gelovigen wordt al dan niet ten rechte als haram beschouwd.

We missen op deze wijze tienduizend verpleegkundigen in Nederland. Daarbij kan ook worden gewezen op het gebrek aan wederkerigheid. Vanuit niet-westerse allochtone kringen wordt volop beroep gedaan op medische zorg en vaak is de beste zorg ze nog niet goed genoeg. Er bestaat ook wantrouwen onder  allochtonen of zij wel de juiste behandeling krijgen.

In de Volkskrant (13-10-20) mocht de  journaliste Ellen de Visser  een analyse maken van de sociaal-economische achtergronden van de coronapandemie onder niet-westerse allochtonen. Ze gebruikten daar slechts één (bevoordeelde) bron voor, de huisarts Maria van den Muijsenberg. In de laatste alinea ‘jamaart’ deze de culturele verschillen met een verwijzing naar de Staphorsters. Kennelijk wordt de  eigen krant niet goed gelezen. (nb. Kennelijk is het krantenartikel teruggetrokken, ik kan het niet meer vinden op de site van de Volkskrant.)

Een week eerder had de Volkskrant een interview met imam Elforkani. Deze wees uitdrukkelijk naar de (‘tribale’ pl) schaamtecultuur die een rol speelt bij de grote verspreiding van corona onder niet-westerse allochtonen en noemt ook de complottheorieën die onder de jongeren populair zijn. Als sociaal-economische oorzaken al een rol spelen zouden die ook moeten gelden voor autochtonen in vergelijkbare omstandigheden. Daar is niet echt sprake van, dus moet cultuur wel een hoofdrol spelen. Dezelfde cultuur die handen aan het bed niet ziet zitten.

Hoogste tijd dat we inzetten op cultuurverandering bij niet-westerse allochtonen

 

 

De beeldenstorm en de nieuwe reformatie van 2020

Beeldenstorm anno 2020

De huidige situatie in Nederland vertoont overeenkomstige trekken met de woelingen die vooraf gingen aan de Beeldenstorm van 1566. Toen namen de calvinisten de heerschappij in Nederland over. Het nieuwe calvinisme van 2020 is veelkoppig. Er is eco-activisme en eco-terreur, er is identiteitsactivisme, er is black activisme met de daaraan verbonden meningenterreur, islamofobie is eigenlijk racisme beweert men bij de UVA, de me-too beweging is een onderdeel van de reformatie, de islam roert zich met terreurdaden, jongeren uit minderheidsgroepen worden steeds brutaler, over vluchtelingen- en migrantenkwesties kan nauwelijks worden gesproken, de media hebben stelling gekozen en de politie verliest in toenemende mate haar gezag.

We leven in een land vol met hage- en boetepredikers die ons komen vertellen wat we allemaal fout doen. Bij het nieuwe calvinisme gaat het niet om religieuze geschillen, maar om ontevredenheid over hoe het gaat en hoe het anders moet. De aarde moet gered worden, de multiculturele samenleving moet worden aanvaard en de in het verleden ontstane morele schulden moeten worden afbetaald.

Het nieuwe calvinisme komt van links. De inschikkelijkheid komt van rechts dat geen fundamenteel weerwoord heeft op alle beschuldigingen. Het nieuwe calvinisme lijkt op het oude, er is maar één waarheid. Wie zich daartegen verzet, wordt publiekelijk aan het kruis genageld. Het verzet heeft zich teruggetrokken in schuilkerken. Het ontbreekt hen aan publieke steun, het nieuwe calvinisme heeft al bijna de heerschappij overgenomen.

De kwestie ‘Zwarte Piet’ is een mooi voorbeeld. In November 2019 sprak nog 71 procent zich uit voor het ongewijzigd behoud van Zwarte Piet. In rap tempo  gaan gemeenten echter mee in de verlangde aanpassingen. De kwestie kan gezien worden als toetssteen voor de machtsverhoudingen. Het nieuwe calvinisme is aan de winnende hand en dringt zijn mening op.

Het nieuwe calvinisme is een verzameling van onaantastbare waarheden die allemaal vanuit het linkse bed komen. De studentensteden zijn de bron van het nieuwe calvinisme. De beoogde nieuwe ‘schone’ wereld krijgt daar gestalte. De standbeelden en straatnamen die de oude wereld vertegenwoordigen dienen te verdwijnen.

De revolutie van het nieuwe calvinisme deelt de rechtlijnigheid en de onverbiddelijkheid van het oude calvinisme. Alles moet anders. Het is een theologie zonder god met een eigentijdse bijbel waarin Marx en Lenin een groot aandeel hebben. Actiemodellen worden ontleend aan Saul Alinkski, de Amerikaanse marxist die ‘Reveille voor Radicals’ en ‘Rules for Radicals’ schreef. Daarmee gaf hij radicalen een succesvol recept voor actie.

Het grootste deel van de Nederlandse bevolking overkomt het allemaal en grijpt mis als het ankers zoekt om zich aan vast te houden. Er is rechts activisme, maar het is zo versplinterd en verscholen dat het geen vuist kan maken. Rechts activisme is zodanig gedemoniseerd dat het zich nauwelijks durft te laten zien. De taal die via de media tot ons komt wordt beheerst door de media die bijna zonder uitzondering de linkse bijbel uitdraagt. De media vormen de kansels van het nieuwe calvinisme.

Johan Derksen was een van de laatste bekende Nederlanders die weigerde met meel in de mond te spreken. Het is exemplarisch wat hem overkomt. De toegenomen heerschappij van het nieuwe calvinisme kan hem nog net de mond niet snoeren maar lukt het wel om een front tegen hem te vormen met adverteerders en zwarte voetballers. Bondscoach Koeman werd gedwongen zich voor het nieuwe calvinisme uit te spreken omdat hij anders geen zwarte voetballers voor het Nederlands elftal zou kunnen krijgen.

Het lijkt een verloren zaak. Rechts wordt gemarginaliseerd en gedemoniseerd en laat het zich overkomen. Het ‘laissez faire’ beleid van een reeks van regeringen die zich alleen om de economie bekommerden, heeft nagelaten moreel leiderschap te tonen wanneer dat nodig was. Regeringen hebben de economie beschermd, niet de bevolking. De verweesde samenleving is werkelijkheid geworden. De anarchie die het nieuwe calvinisme vooraf gaat, tast het gezag aan en iedere echte of vermeende fout van de overheid wordt uitgebuit.

Het nieuwe calvinisme rammelt aan de deur, viert haar overwinningen. De nieuwe geuzen vinden nauwelijks weerstand en zullen binnen enkele jaren de deuren intrappen om het laatste verzet te breken.

Met het streven naar één waarheid wordt de vrijheid van meningsuiting een formaliteit. Hij is er, maar je kunt er beter geen gebruik van maken als je veilig wilt kunnen leven en werken. De afgedwongen politieke correctheid laat een veel grotere aanhang voor het nieuwe calvinisme zien dan we in de politiek zien vertegenwoordigd. Het is dominant aan het worden.

Het nieuwe calvinisme is een gevaar voor de democratie. Het is ook een aantasting van de geestelijke volksgezondheid.

Met Jan Pieterszoon Coen hebben ze de verkeerde

Sstandbeeld in Hoorn

Jan Pieterszoon werd niet oud. De overtuigde calvinist werd in 1587 in Hoorn geboren en overleed, 43 jaar oud,  in Batavia. Op 21 september 1629. Door zijn ouders werd hij opgeleid tot koopman op het Europese continent. In Italië leerde hij de fijne kneepjes van de dubbele boekhouding. In 1606 trad hij, na de dood van zijn vader, in dienst van de VOC.  De talentrijke Jan Pieterszoon maakte carrière binnen de VOC en  eindigde als Gouverneur-Generaal van wat de kolonie Indië zou worden.

De VOC speelde in die tijd een spelletje monopolie, maar dan met kruit en kogels. Concurrenten als Portugal, Spanje, Frankrijk,. Engeland, voornamelijk katholieke landen moesten worden verslagen tot meerdere eer en glorie van het Calvinistische Nederland. Oorlog woedde ook met de inlandse vorsten die zich lang niet altijd neerlegden bij de Nederlandse heerschappij. Voor de VOC was Jan Pieterszoon de ideale gouverneur. Hard, nietsontziend en nooit bereid tot opgave, diende hij de Heren Zeventien van de VOC en hun aandeelhouders. Het was zijn taak om hen tevreden te houden. De winst was belangrijker dan de wijze waarop die werd verkregen.

Jan Pieterszoon meende als vurig calvinist dat hij een werktuig van God was en werd beroemd om zijn motto: ‘dispereert niet’. De Heren Zeventien waren zuinig en gingen meestal niet in op zijn smeekbeden om meer soldaten en schepen. Jan Pieterszoon, ook stichter van Batavia, kan gezien worden als een van de grondleggers van de kolonie Indië.

Zondebok

Nu is Jan Pieterszoon, bijna vier eeuwen na zijn overlijden, de zondebok geworden van het koloniale bewind van de VOC. ‘Hoorn kijkt liever de andere kant op’, kopt de Volkskrant, vanwege de weigering van de gemeente om het omstreden standbeeld te verwijderen. Maar dat standbeeld staat daar als dank van de gefortuneerde families die door Het VOC-avontuur schatrijk zijn geworden door de met schrikbewind gekoloniseerde veroveringen. De daden van Jan Pietszoon zijn voldoende geboekstaafd om te kunnen ontkennen dat ze in de plooien van de geschiedenis verborgen zijn gehouden.

In een discussie beet iemand me toe ‘wat nu fout is, was toen ook al fout’. Dat is onzin. Over honderd of tweehonderd jaar zullen we terugblikkend kunnen vaststellen wat  we nu fout hebben gedaan, terwijl we nu denken op de goede weg te zijn. Veel liever sluit ik me aan bij Norbert Elias die vaststelde dat civilisatie een voortschrijdend proces is. Wat er in de zestiende en zeventiende eeuw gebeurd is, zullen we nu niet herhalen omdat we een stap verder zijn gekomen in het denken hoe we met anderen en de wereld moeten omgaan.

Ook veel Nederlandse slachtoffers

De VOC had om zijn doelen te bereiken veel personeel nodig. Schepen moesten bemand worden en soldaten moesten beschikbaar gehouden worden om de concurrentie met geweld te verslaan en de inlanders onder de duim te houden. Duizenden die hiervoor werden ingehuurd lieten het leven als matroos of soldaat. Boekhouders  overleden aan tropische ziekten. De winst was niet zonder verlies, maar mensenlevens telden in die tijd minder dan tegenwoordig het geval is. Naast de vele inlandse slachtoffers, gedode soldaten van andere naties, mogen deze tienduizenden Nederlanders bijgeschreven worden op de winst en verliesrekening van de VOC.

Ondertussen bleven de meeste aandeelhouders van de VOC veilig thuis en wasten hun handen in Calvinistische onschuld nadat ze de winst geteld hadden. Ze lieten zich portretteren door beroemdheden als Rembrandt. Ze hebben geen standbeelden, hun gezichten en namen zijn wel terug te vinden in musea. Hun winst- en schraapzucht vroegen allerlei slachtoffers die nooit in de verliesrekening werden opgenomen.

Wat nu

Het VOC-avontuur werd vanaf de negentiende eeuw voortgezet door de overheid. Er werd zelfs een minister van koloniën aangesteld. De bescherming van kooplieden en plantagehouders stond voorop in het beleid. De nazaten van duizenden rijk geworden families, horen we nu niet. JP Coen heeft het gedaan. De generaals en kapiteins hebben het gedaan. Tot aan het einde van het koloniale avontuur in voormalig Indië zijn ze opgeofferd als zondebokken van de rijken die achter de coulissen bleven.

Nederland heeft ook een binnenlands probleem, naast de Indonesiërs, zijn er ook vier eeuwen lang tienduizenden slachtoffers gevallen onder Nederlandse families waarvan vaders nooit terugkeerden terwijl hun lage soldij geen toegang gaf tot rijkdom. Zij zouden naast de Molukkers kunnen gaan staan in de opstand van J.P Coen en zijn standbeeld. Maar dan hebben ze de verkeerde. Een dienaar dient niet de zondebok te worden van zijn meesters de Heren Zeventien en hun aandeelhouders.

Het standbeeld van J.P Coen moet gewoon blijven waar het stond. Geschiedenis kun je niet verwijderen of ongedaan maken. Dat heb ik al eerder betoogd. J.P Coen is een symbool van de VOC. Geschiedenis is geschiedenis, wie vandaag de dag daar nog grieven aan ontleend, moet niet kijken naar wie we waren, maar naar wie we zijn geworden.