 |
| U bent een patriot als u mij volgt |
Bij de
herdenking van het einde van de eerste wereldoorlog in Parijs gebruikte
president Macron de tegenstelling tussen patriottisme en nationalisme.
Patriottisme zou behoren bij het verdedigen van de waardegemeenschap, terwijl
nationalisme voort zou komen uit het opkomen voor het eigenbelang.
In de media
werd juist dit deel van de rede van Macron opgepikt en gingen daar stemmen op
dat hij met die tegenstelling Trump op het oog had. Die veronderstelling kan grond hebben. Maar ook Europa heeft te
maken met het opkomende ‘nationalisme’ in eigen gelederen. Ook in Frankrijk. De
partij van Marie Le Pen is volgens de laatste polls op dit ogenblik
bijvoorbeeld de grootste partij in Frankrijk.
Europa (eigenlijk
West-Europa) kan het op dit ogenblik niet zo goed vinden met het Amerika van
Trump. Trump is de vijand van Brussel en de Europese media dragen dat beeld
uit. Het niet zo volgzame Oost-Europa is ook een vijand van Brussel en ook dat
wordt door de media uit gedragen. Het weinig volgzame Italië is de nieuwste
vijand van Brussel en ook dat vinden we in de media terug. Brussel hanteert op
vrij agressieve wijze een schema waarin andere landen al vriend of vijand worden
beschouwd.
Waar er
principiële discussies ontstaan is het altijd goed om te kijken welke belangen
daar achter verborgen gaan. Het zou naïef zijn om te veronderstellen dat de
Brusselse Europese Gemeenschap haar belangen in de wereld niet zou verdedigen.
De grote en vooral Duitse export naar Amerika is zo’n belang. Als Trump echter
roept dat Amerika zijn eigen belangen niet langer moet verwaarlozen is hij de
vijand van de vrijhandel waar Europa zo veel belang bij heeft. Daarom noemt
Europa hem een ‘nationalist’. In eigen land wordt hij door zijn aanhangers een ‘patriot’
genoemd. Oost-Europese landen zien zichzelf als patriottisch en hetzelfde geldt
voor Italië.
In de
discussie over patriottisme en nationalisme past het oude Nederlandse maritieme gezegde:
“Een hand voor jezelf en een hand voor het schip”. Het slaat de brug tussen
individueel belang en algemeen belang. Het kan ook van toepassing gebracht
worden op de relatie tussen Europa en haar samenstellende delen. Het is
bijvoorbeeld van toepassing op Brexit. Engeland kon onder meer niet langer
leven met het vrije verkeer van personen zoals dat door Brussel verordonneerd
werd en wilde de Brusselse regel niet redden ten koste van zichzelf. Ook daar
zullen Macron en Brussel ‘nationalisme’ in zien.
Het ‘patriottisme’
van Macron zoals hij dat verdedigde bij de herdenking van de Eerste Wereldoorlog,
lijkt misplaatst. Die oorlog kwam voort uit het niet erkennen van nationale
belangen en de belangen-allianties die werden gevormd. Dat beeld kan ook worden
gebruikt voor het huidige Europa. Nationale belangen worden ondergeschikt
gemaakt aan het Brussels belang. Een goede ‘patriot’ begrijpt dat volgens
Macron. Dat een snel slinkend deel van Europa daar nog maar achter staat, lijkt
hij niet te willen begrijpen.
‘Nationalisme’
is een scheldwoord geworden van de ‘patriotten’. Je bent een nationalist als je
Europa niet in alles volgt. Vervolgens wordt ‘nationalisme’ gekoppeld aan ‘populisme’
en dan is de beschuldiging van fascisme niet ver weg. De media zijn daar gevoelig voor.
Ook
Frankrijk verdedigt zijn ‘nationale’ belangen. Kijk bijvoorbeeld maar naar de
actieve Franse lobby om de Nederlandse innovatieve visserij met de pulskor de
nek om te draaien. Franse vissers hebben te weinig geld voor een dure
aanpassing van hun schepen en daarom doen de Nederlanders aan ‘oneerlijke
concurrentie’.
‘Nationalisme
is het verraad aan het patriottisme’ dat volgens Macron op universele waarden
steunt. Het laat zien hoe Frankrijk met Macron en Brussel (vergeet Timmermans
niet) hun macht proberen te houden met de romantische verheffing van ‘patriottisme’
als universele deugd. ‘Patriottisme’ betekent in dit geval vooral volgzaamheid. Brussel
(Macron en Merkel) doen in feite niets anders dan verhoudingen op scherp zetten
en misbruiken de herdenking van WO I om hun vermeende gelijk uit te dragen. De
Europese unie die ooit werd opgericht om eenheid in verscheidenheid te bewerkstelligen
en daarmee oorlog uit te bannen, is afgegleden naar een machtspolitiek dat de
Europese landen verdeelt. Er woedt een oorlog om de Brusselse aspiraties, maar
zo wordt het niet genoemd. Brussel verliest in hoog tempo haar vat op Europese
landen in de migratiecrisis. Het nagenoeg onbelemmerd toelaten van migranten
heeft als Europees doel om het arbeidspotentieel in stand te houden bij een krimpende
autochtone bevolking. Het middel is erger dan de kwaal besloot een groot deel
van de Europese naties. Er zullen er nog meer volgen.
Het ‘patriottisme’
dat door Macron wordt gepredikt is een romantisch droombeeld waarachter, als
het wordt afgeschminkt, de keiharde realiteit zichtbaar wordt in de vorm van de
Brusselse oproep: ‘steun braaf onze machtspolitiek, want alleen wij zijn de
goeden’. In het verleden zijn uit dergelijke positiekeuzes de ergste dingen
voortgekomen. Daaronder WO I.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten