Vrijdagmorgen
30 oktober 2020 werd ik onaangenaam verrast door een artikel
in de Volkskrant (pagina 8) waarin een aantal bekende moslims hun visie op
de spotrenten en de aanslagen in Frankrijk mochten geven.
Geestelijk
islamitisch verzorger Aynur Bilgic is de eerste om commentaar te leveren. “De
islam keurt geweld en terrorisme af”, begint ze. Maar, “Tegelijkertijd
is het pijnlijk hoe Macron dit aanpakt…….Hij duwt de gewone moslims in hetzelfde
hokje als de aanslagplegers”
De verklaringen
in hetzelfde artikel, van Contactorgaan
Moslims en Overheid, Nourdin El Quali, Emine Ugur, Arzu Aslan en Abu Hafs, komen
ongeveer op hetzelfde neer. Anur Bilgis wil de grenzen van de vrijheid van
meningsuiting bespreekbaar maken. El Quali vindt de extreme organisaties die
Macron wil verbieden bondgenoten in de strijd tegen extremisme. Eminime Ugur
vindt het maar niks dat: “Mensen die afstand (van geweld pl) eisen,
geloven dat dat geweld inherent is aan islam en moslims”.
De
verklaringen hebben me geschokt. In wat voor wereld leven die mensen die hun
oogkleppen aanzien voor de werkelijkheid. Hebben ze niet rondgekeken in hun
eigen achterban? Hebben ze nooit kennis genomen van de verontrustende
statistieken van Ruud Koopmans
waaruit blijkt dat de steun voor aanslagen onder moslims verbijsterend groot
is? Als je dan, zoals Aynur Bilgic, roept dat de islam tegen terrorisme en
geweld is, laat je veel Volkskrantlezers de wenkbrauwen fronsen omdat ze een
andere werkelijkheid zien. Korankenners kunnen moeiteloos een groot aantal
verzen citeren waarin geweld bepaald niet wordt afgewezen.
Het narratief
dat het extremisme maar een kleine groep betreft werd helaas overgenomen door
Rutte die dezelfde vrijdagavond (in het gesprek met de minister-president) verklaarde
dat 99% van de moslims niets te verwijten valt. Gelukkig was hij fermer over de
toenemende eis uit islamitische gemeenschappen om de vrijheid van meningsuiting
te beperken.
De ophef over
de spotprenten en de aanslagen laten de kloof zien tussen moslims en anderen.
Het moslimse verwijt dat ze in een hokje gedrukt worden is hypocriet omdat de
islam wereldwijd voortdurend in het nieuws is vanwege haar gewelddadigheid.
Eerdere
verweren als ‘islam is vrede’ en ‘dit is niet de ware islam’ keren deze keer nauwelijks
terug. Ze zijn volstrekt ongeloofwaardig geworden. De teneur in het artikel is
slachtofferschap (we mogen er niet bij horen) en defensieve argumenten (Macron
maakt het alleen maar erger).
De
vooruitzichten zijn niet goed. Er zijn meer aanslagen te verwachten. Degene die
we tot nu toe hebben zien gebeuren zijn allemaal islam gerelateerd. Er is een
brede voedingsbodem zoals Ruud Koopmans heeft laten zien. Het zijn geen
eenlingen die aanslagen plegen. De eenlingen zijn de voortbrengselen van een
cultuur die geweld niet afwijst. Die eenlingen zijn opgegroeid in een omgeving waarin
met grote woorden over de westerse vijandigheid ten opzichte van de islam wordt
gesproken. Vergelding wordt niet afgewezen. In die vergelding vloeien de
tribale cultuur en islam samen. Ze versterken elkaar. Als eeneiige tweeling
zoeken ze waar ze zich ook bevinden naar dominantie. Micro-agressie en
spectaculaire aanslagen zijn de middelen die het streven naar dominantie handen
en voeten geven.
De
zegslieden die de Volkskrant opvoert weten wat het doel van de islam,
werelddominantie, is, maar zullen
daarover zwijgen. De Volkskrant voert een stelletje leugenaars op die hun geraaktheid
mogen uitventen. Is de islam in Nederland daarmee gediend? Volstrekt niet lijkt
me. De weerstand tegen de leugenachtige islam zal er door worden vergroot.
Leugenaars die zich beklagen over de kritiek die hun islam en tribale cultuur
oproepen. Ze staan aan de kant van Erdogan die in ons afstammelingen van de
Nazi’s ziet. Erdogan stookt het vuurtje op en vergroot de groeiende kloof tussen
ons en de islamitische gemeenschappen.
We hebben
onze wapens al lang geleden ingeleverd bij de overheid die ons beloofde voor
onze veiligheid zorg te dragen. In relatie tot de islam en haar aanhangers kan
ze dat helemaal niet. Dat geldt al helemaal voor de dagelijkse micro-agressie
in straten en buurten waarmee vooral moslimjongeren dominantie zoeken en
vestigen. Die micro-agressie blijft publicitair in de schaduw maar is
waarschijnlijk op kleine schaal net zo effectief dan de spectaculaire aanslagen. Het
is een vlek die zich langzaam uitbreidt.
Het is tijd
voor ‘shock en awe’ voor de islam. ‘De angst moet de andere kant uit’, stelt
Macron. Daarmee raakt hij de kern van wat het beleid zou moeten zijn. Daarmee
red je ook de vele moslims die niet als ex- ‘uit de kast’ durven komen omdat ze
hun eigen geloofsgenoten vrezen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten