Waarom we het beter over de islam kunnnen hebben dan over 'racisme'

                                                                     

             

De rapper Typhoon (Glen de Randamie) heeft imago-schade geleden na de ophef die ontstond toen hij de aandacht van de politie voor jonge getinte mannen met een dure auto ‘racisme’ noemde. Journalist Jan Tromp mag van de Volkskrant twee pagina’s volschrijven om het gedeukte imago weer wat op te vijzelen. Het is een lieve jongen met een inborst van goedertierenheid en een beetje naïef. Een van zijn mentoren André Manuel is bezorgd dat Typhoon bij het establishment op schoot terecht komt: ‘ Prima dat hij voor het koningshuis optreedt zolang hij maar niet vergeet om racisme en ongelijkheid aan de orde te blijven stellen’. Het wekt bij mij de vraag in hoeverre de agenda van André Manuel van invloed is op de rapper.  Is Jan Tromp ook naïef?

De radicaal-linkse André Manuel geniet onder andere bekendheid omdat hij ooit zijn geslacht toonde aan de toen nog verloofd zijnde Willem-Alexander en Máxima Zorreguieta om zodoende de discussie over de afschaffing van het koningshuis een nieuwe impuls te geven. Een rare vertoning want om aan te tonen dat men ergens lak aan heeft, laat men meestal de andere kant zien. Sinds onze uit Argentinië afkomstige koningin verkondigd heeft dat de Nederlandse identiteit niet bestaat, kan ze ook bij mij geen goed meer doen. Sinds onze strijd tegen haar Spaanse voorvaderen heeft Nederland een identiteit van verscheidenheid waarboven een ‘wij’ hangt. Ik geeft toe dat de omschrijving vaag is, maar dat ‘wij’ is voor mij essentieel. Identiteit is enigzins kneedbaar, maar bevat vaste kernwaarden die ons 'wij' vormen als kompasrichting. 

Dat ‘wij’ staat onder druk. De postmodernistische en cultuur-marxistischestromingen accepteren dat het wij-gevoel wordt gesloopt en dragen zo bij aan het ontstaan van spanningen waarbij ‘wij en ‘jullie’ heen en weer vliegen als bij honden die om een been vechten. De strijd over identiteit is het slagveld waarbij we zowel toeschouwer als deelnemer zijn. Het is vooral de islam en haar militante vertegenwoordigers die de strijd gaande houden en andere minderheidsgroepen daarbij betrekken. De strijd om ‘wij’ richt zich op integratie. En integratie betekent verzwakking van de moslim-identiteit. Dat past niet in de ambities van de islam. 

De kern van de islam is dat ze de wereldwil onderwerpen aan Allah. Kritiek wordt gepareerd met de verwijten van racisme, discriminatie en islamofobie. Imams vertellen een ander verhaal aan hun

achterban dan aan de vertegenwoordigers van de Nederlandse overheid. De kritiek is er, maar wordt gesmoord door de sussende woorden van onze eigen overheid die kennelijk meer geloof hecht aan de zoetsappige praatjes van de vertegenwoordigers van de islam dan aan de houtsnijdende kritiek uit de samenleving. 

Voor de islam is iedere niet-gelovige of andersgelovige een ‘jullie’. Integratie wordt afgewezen omdat het delen van de Nederlandse identiteit strijdigheid oplevert met de islamitische identiteit. De islam gebruikt voor haar strijd versluierende woorden om te laten zien dat er eigenlijk geen strijdigheid is omdat de islam universele waarden heeft. Maar als de islam zegt te strijden voor ‘rechtvaardigheid’ laat ze wel na om daarbij te vertellen ‘rechtvaardigheid in islamitische zin’. 'Racisme is een verouderd woord dat door de islam is opgepoetst omdat ze weet dat we daar beducht voor zijn. Het is een wapen geworden dat te pas, maar vooral te onpas wordt gebruikt. Het verdeelt ons, het maakt ons onzeker over 'wij' en onttrekt het 'racisme' in islamitische gelederen aan het zicht. 

Media, overheid en alfa-academici hebben zich laten verleiden om in de aanwezige spanningen niet voorop te gaan in de verdediging van het ‘wij’. In de angst om beschuldigd te worden van racisme of discriminatie laten ze het over aan de ‘tokkies’ die ze eensgezind veroordelen.

Arm 'wij'. Het nieuwe realisme is nog niet sterk genoeg om het frontaal voor haar op te nemen.