 |
| Politieke correctheid sluit het verstand af voor de werkelijkheid en het hart voor de waarheid |
Het lezen van kranten
is deze dagen een waar feest. Vergelijk bijvoorbeeld eens wat ze vóór Brexit en
ná Brexit schrijven. Ná Brexit heeft een hoog gehalte aan het dempen van de put
nadat het kalf verdronken is. Niet méér Europa, maar een beter Europa, wordt
ons voorgeschoteld door dezelfden die dat vóór Brexit niet als een harde
conclusie trokken. De hardcore eurofielen zijn nog niet zo ver en dopen hun pen
in azijn. Voor hen is het ‘populisme’ de zondebok en referenda zijn slecht. Ik
zoek de zondebok in het postmodernisme dat een nieuw dualisme tussen hart en
hoofd schiep waar eigenlijk niet mee te leven valt.
Vanochtend zocht ik bij het openslaan van de Volkskrant het
eerst naar de column van Martin Sommer. De laatste jaren ben ik een fan van hem
geworden. Vandaag opent de Volkskrant haar Opinie&Debat-pagina met zijn
column en dat is een eer die hem, als ik het me goed herinner, niet eerder te
beurt is gevallen. “Brussel is diep gevoelde inbreuk op ons denken en doen”,
schrijft Sommer in zijn artikel met de titel: ‘Een conservatieve revolutie’.
Sommer grijpt terug op Tocqville en beschrijft de stroming die Brexit
veroorzaakte als een tegenhanger van de ‘Franse Revolutie’. De betekenis van ‘Gelijkheid
en Broederschap’ strekt zich voor de meeste mensen niet uit tot mondiaal
niveau en iedereen. “Het onbehagen staat al jaren op
het menu.”, schrijft Sommer en vervolgt die constatering met: “Maar het Europese midden slaagt er alsmaar
niet in woorden te vinden die hout snijden. Juristen en economen domineren van
oudsher het Europadebat, en in hun optiek is het onbehagen eenvoudigweg geen
categorie.”. Dat onbehagen, ook wel smalend ‘onderbuikgevoelens’ genoemd
door de politiek correcten, weet Sommer wel goed te verwoorden: “Zeden zijn manieren van denken, doen en
voelen. Ze gaan vooraf aan wetten, zijn ongeschreven en daarom moeilijk
grijpbaar. (….) Zeden zijn ingebed in het verleden en hebben een sterke morele
dimensie: zo doen wij dingen.”
Er zijn helaas nog te veel opiniemakers die het
helicopterniveau van Sommer niet halen. “Dit was een stem tegen globalisering” luidde
het hoofdcommentaar in de NRC van gisteren dat er de volgende conclusie aan
verbond: “Een overwinning van kortzichtig nationalistisch populisme, dat aan
twee kanten van de Atlantische oceaan in opkomst is. De NRC is bepaald niet de
enige die zich politiek correct blijft verzetten tegen het erkennen van de ‘zeden’
van Martin Sommer. De Volkskrant heeft daar Bert Wagendorp voor. Die schrijft
in zijn column vandaag: “Het volk op
De Eilanden liet zich door politieke rattenvangers als lemmingen naar de rand
van de afgrond voeren (…)”. Wagendorp is op zijn best als hij zijn
postmodernistische gal spuugt. In zijn ‘postmoderne bubbel’ ontgaat het hem
echter dat juist het postmodernisme het belangrijkste probleem vormt in deze
woelige tijden.
Het postmodernisme heeft ons onzeker gemaakt. Het heeft ons
geleerd dat we onze natuurlijke instincten en aangeboren ‘zeden’ niet meer
mogen vertrouwen en dat zelfs ook de woorden die we gebruiken onbetrouwbaar zijn.
Het heeft een vlucht veroorzaakt naar het ‘veilige’, politiek correcte denken
dat een zaak van het hoofd is, maar niet van het hart. Aanhangers van het
politiek correcte zijn gedwongen te leven met een valselijk beeld van de
werkelijkheid. Het hart is onbetrouwbaar en daarmee staat het dualisme weer
helemaal op de kaart. We zijn daarmee terug bij Plato, Augustinus en Descartes.
De tegenwoordig alom geëerde Spinoza herstelde in de zeventiende eeuw de orde
en bracht hart en hoofd weer als onafscheidelijk bij elkaar zoals Sommer dat
vandaag in de Volkskrant op zijn eigen wijze doet. Het zijn profeten die in eigen land nog onvoldoende worden geëerd.
Europa is niet de zondebok, noch zijn haar leiders en
supporters dat. Ze hebben zich, om de woorden van Wagendorp te hergebruiken,
door de rattenvangers van het postmodernisme als lemmingen naar de afgrond laten leiden en nemen iedereen mee in de postmoderne waan van de dag.
Als er
één conclusie moet worden getrokken is het wel dat de menselijke maat en zeden
weer leidend moeten worden. Weg met het postmodernisme en de daarmee
samenhangende dualiteit van lichaam en geest. Ze zijn één!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten