De VVD is in hoge mate medeschuldig aan het integratiedebacle

                                                                    

Dat de integratie van migranten slecht verloopt is geen omstreden onderwerp meer. De vraag echter wat daar al dan niet aan kan worden gedaan is een bron van discussie en tegenstellingen.

Veelal wordt de gebrekkig verlopende integratie geweten aan het veel te tolerante links dat meer in discriminatie en mensenrechten geïnteresseerd lijkt te zijn dan in integratie. Links steunt ook regelmatig de beschuldiging van islamofobie of van fascisme als het om islamcritici gaat die naar de islam wijzen als belemmering van integratie. Links kiest verder als regel voor het sociaal-economische model om achterstand van migranten te verklaren. Links bestrijdt ook islamcritici die de islam als belemmering zien voor integratie. Alle discussie leidt tot een zwalkend integratiebeleid en het is niet juist om daar alleen links de schuld voor in de schoenen te schuiven.

Van de VVD mag je zijn wie je bent

Vanuit haar liberale principes verkondigt de VVD, kort samengevat, dat iedereen mag zijn wie hij wil zijn, behoudens de grenzen van de wet. In feite betekent dat de acceptatie van de multiculturele samenleving en van diversiteit. De standpuntverklaring van de VVD begint met: “De VVD denkt en werkt vanuit het liberalisme. Dat betekent dat wij een samenleving willen waarin mensen zo veel mogelijk vrijheid hebben.” En, “Deze vrijheid komt ieder mens toe, zonder enige discriminatie. De vrijheid moet zo groot mogelijk zijn. Er zijn wel grenzen aan persoonlijke vrijheid. De vrijheid van de een mag de vrijheid van de ander niet belemmeren. En we moeten oog hebben voor de belangen van toekomstige generaties.” De vrijheid bij de VVD staat niet op zichzelf: “DeVVD heeft vijf liberale kernwaarden: vrijheid, verantwoordelijkheid, verdraagzaamheid, sociale rechtvaardigheid en de gelijkwaardigheid van alle mensen.” Die waarden worden niet meer fundamenteel verdedigd. Het dominante profiel van de VVD is niet vrijheid, maar geld en graaien.

Liberale principes zijn gedateerd

Liberale principes zijn in een andere tijd ontstaan dan de onze. De samenleving waarin ze geldigheid hebben gekregen en ook door andere partijen werden gedragen, is verdwenen. Met name door de individualisering en het najagen van het eigen geluk is er een andere samenleving ontstaan waarin de samenhang van vrijheid met andere liberale waarden - verantwoordelijkheid, verdraagzaamheid, sociale rechtvaardigheid en de gelijkwaardigheid van alle mensen- is verwaterd. De met rechten omklede vrijheid -vrijheid van godsdienst, vrijheid van meningsuiting en vrijheid van vereniging- wordt vaker geclaimd en verdedigd dan de bijbehorende verantwoordelijkheid. Over ‘verantwoordelijkheid’, zegt de VVD: “Een mens moet de gevolgen van zijn daden zelf dragen”. Al weer een verwaterd principe in een samenleving waarin de consequenties van keuzes steeds minder aanvaard worden. Ongeveer iedere minderheidsgroep beroept zich op de rechten die vrijheid bieden en laat zich nauwelijks aanspreken op verantwoordelijkheid. Ze willen allemaal Nederland ‘beter maken’ door het land meer op hen te laten lijken en aan hun wensen en behoeften te laten voldoen. Verdraagzaamheid is daarbij een schaars goed geworden. Wat niet op hen lijkt deugt niet. Liberale principes functioneren in een samenleving waarin de onderlinge samenhang door het delen van dezelfde waarden en normen voldoende sterk is. Wanneer dat niet het geval is, worden die waarden en normen opportunistisch misbruikt en leidt dat tot verdere verdeeldheid. Vooral als handhaving uit het oogpunt van kosten verwaarloosd wordt.

Stapje terug

‘Een mens moet de gevolgen van zijn daden zelf dragen’ is een belangrijk uitgangspunt van de VVD. Dit beginsel lag ten grondslag aan de keuze om vluchtelingen zelf verantwoordelijk te maken voor hun inburgering. Het mislukte. Een van de redenen was de wildgroei van taalscholen. Tolken begonnen bijvoorbeeld taalscholen met de reclame dat vluchtelingen beter naar taalscholen van geloofsgenoten konden gaan. Nu wordt er een stapje terug gedaan en komt het taalonderwijs vanaf 2020 weer onder de hoede van gemeenten. Kennelijk zijn er toch grenzen aan het najagen van het eigen geluk. Die grenzen worden nauwelijks meer benoemd, laat staan gehandhaafd. Als motief voor de beleidswijziging wordt genoemd dat vluchtelingen nog niet in staat zijn om in vrijheid de juiste keuzes te maken.

Laissez faire, laissez passer

Het aan de markt overlaten van de taallessen paste in de economische opvattingen van de VVD. Dat het niet zou lukken was te voorzien. Het ondernemen in de huidige samenleving staat in het teken van geld verdienen. De liberale beginselen die ten grondslag liggen aan de vrije markt, spelen steeds minder een rol. Hetzelfde geldt voor het opeisen van minderheidsrechten. Het najagen van het eigen geluk wordt niet meer gedempt door vanzelfsprekende normen en waarden. Het omgekeerde is het geval. Minderheden nemen geen verantwoordelijkheid voor de eigen keuzen en de daar aan verbonden consequenties, maar stellen de samenleving verantwoordelijk voor die consequenties. De VVD kan worden verweten dat ze trouw blijft aan uitgangspunten die zonder grondige verdediging niet meer werken omdat de samenleving is veranderd. Alleen al de omvangrijke aanwezigheid van islam-aanhangers stelt nieuwe vragen over hoe omgegaan moet worden met een begrip als ‘vrijheid’. De VVD is daar te laks in alsof ze denkt dat haar uitgangspunten nog voldoende waarde hebben in de huidige samenleving en het wel goed zal komen. Er zitten wel scheurtjes in dat beleid. Minister Blok en fractievoorzitter Dijkhoff lieten zien dat er ook andere gedachten leven, maar zij werden teruggefloten door de oppositie en lieten dat gebeuren.

Liberaal reveil

De liberale beginselen hebben het Westen gevormd. De verwatering van die beginselen zijn de belangrijkste bron voor de politieke onvrede die in de samenleving aanwezig is. Rechten zonder plichten wordt niet geaccepteerd. Het gebrek aan integratie wordt niet geduld. Op dit ogenblik is dat het meest zichtbaar in Denemarken waar met harde hand de grenzen worden aangegeven en verblijf, zonder de daar levende waarden en normen te aanvaarden, wordt ontmoedigd. Als je de liberale samenleving wilt verdedigen, is er geen andere keuze. Anders laat je anderen met een eigen agenda de koers bepalen. Als de VVD haar verkiezingsprogramma voor 2022 gaat schrijven, zou een eigen invulling van het Deense beleid leidend moeten zijn. Geen tolerantie voor intoleranten, geen naturalisatie zonder herkenbaar onderschrijven van liberale waarden, geen keuzes zonder de consequenties daarvan te aanvaarden en een economisch beleid waarin de vrijheid van een ondernemer niet verder gaat dan liberale waarden toestaan. Vrijheid moet verdiend worden, ook door de islam. Handhaving moet grote prioriteit krijgen.

Hoe Twan Huijs door Jeffrey Afriyie tot verraad werd gedwongen

manipulator en intrigant die te vaak zijn zin krijgt

Internet ontplofte nadat Twan Huys in zijn praatprogramma een aan de Friese Jenny Douwes gedane belofte tijdens de uitzending herriep.

Als disclaimer moet ik hier eerst zeggen dat ik Twan Huys volstrekt niet mag en dat al geruime tijd. Bij mij is hij berucht om zijn vooringenomenheid en het gebruik van leidende vragen waarmee hij de geïnterviewde antwoorden ontlokt die hij graag wil horen. Nieuwsuur is behoorlijk opgeknapt na zijn vertrek en dat zegt veel.

Dat ik het toch een heel klein beetje voor hem op neem, heeft te maken met hoe de gewiekste Afriyie Twan Huys in een onmogelijke situatie bracht. Het begon allemaal zoals Twan Huys het had beloofd. Afriyie zat niet aan tafel, maar vooraan bij het publiek. Gaande het gesprek probeerde Huys tot twee keer toe de mokkende Afriyie bij het gesprek te betrekken. Die antwoordde tot twee keer toe dat wat hij te zeggen had wel zou zeggen zodra hij aan de tafel kon plaatsnemen. Afriyie zei dus helemaal niks en verweet Huijs impliciet dat ‘white privilege’ hem van de tafel verwijderd hield. Dat moet Twan Huys schrik hebben aangejaagd voor de krantenkoppen van de volgende dag. ‘Afriyie wel uitgenodigd, maar belet om te spreken’, want dat is natuurlijk het frame waarin de beroepsactivist het gebeurde zou plaatsen.

Bang geworden, gooide Huys het over een andere boeg. Ineens bedacht hij dat de tafel er voor iedereen is en dat hij tegenstellingen samen wilde brengen voor een goed gesprek. Tegelijkertijd probeerde hij nog tweedracht te zaaien tussen Jenny Douwes en advocaat Anker die met haar mee was gekomen. Anker zou minder stellig zijn geweest in het van de tafel houden van Afriyie.

Wie al trots is op Jenny Douwes zag die trots verzilverd in de manier waarmee ze op de situatie reageerde. Ze gaf Twan Huys onverbloemd van onder uit de zak voor zijn verraad en maakte nog eens heel duidelijk waarom ze niet aan tafel wilde zitten met een beroepsactivist die al veroordeeld was wegens geweld (intocht Gouda),  tot oorlog had opgeroepen en bij de AIVD genoteerd staat voor mogelijk terrorisme . Dat laatste ontkende Afriyie niet, maar hij zette onmiddellijk zijn onschuldige masker van dichter op met de boodschap dat je een dichter niet letterlijk moet nemen. Gewiekste man, dat zei ik al.

Een ander voorbeeld van de gewiekstheid van Afriyie is dat hij eerst veinsde niet naar Dokkum te willen komen. De belofte om te komen kwam pas nadat hij burgemeester Waanders had laten beloven dat alle scholen in haar gemeente zijn lespakket tegen het racisme van Zwarte Piet zouden gebruiken. Dat zijn veinzerij gespeeld was bleek in het gesprek waarin hij Douwes verweet dat zij zijn enige kans om met zijn actie op de televisie te komen had verpest.

Gewiekst was Afriyie ook toen hij eenmaal aan tafel zat begon te vertellen dat hij het allemaal deed voor zijn twee kinderen die ‘racistisch’ werden bejegend. Kinderen erbij halen doet het altijd heel goed als je een punt wil maken. Het is een emotioneel argument dat mensen raakt, daarom gebruikt Afriyie het. De werkelijkheid laat een ander beeld zien. Gekleurde en zwarte mensen staan met hun kinderen bij alle intochten waarvan er televisiebeelden zijn en nota bene een Antilliaan demonstreerde met de tekst ‘Zwarte Piet is traditie’.

Kortom, Twan Huys is een slappe zak en laf, maar hij werd door Afriyie afgetroefd op vasthoudendheid.  Afriyie kreeg zijn zin ten koste van het verbreken van de aan Jenny Douwes gedane belofte. Dat Huys niet tegen zulke figuren is opgewassen, maakt hem onbekwaam als gespreksleider.

Afriyie is een ander geval. Een bekwaam manipulator en intrigant die een feest voor ouders en hun kinderen uitkiest om zijn provocerende boodschap uit te dragen. Dan vind je je boodschap belangrijker dan het ongestoord verlopen van dat feest. Dan ben je in feite de boze fee die iedereen schrik aanjaagt. Dat is een rol die Afriyie kennelijk voor zichzelf heeft gekozen. Hij doet het slim om niet te zeggen ‘uitgekookt’. Van meedogenloze activist kan hij naar wens veranderen in een dichter met dromen die Nederland beter wil maken.

Iedereen die hem nog een podium geeft, en Twan Huys hoort daarbij, maakt zich schuldig door aan de narcistische Afryie en zijn aanhang de ruimte te geven om zijn boodschap van haat uit te dragen. Media en burgemeesters zouden beter moeten weten maar laten zich manipuleren door zijn boodschap dat hem uit beeld houden gelijk staat aan racisme en schending van het recht op vrije meningsuiting.

Wie de het onderwerp heeft uitgekeken, zal het met me eens zijn. Het werd 10-0 voor Douwes. Door aan tafel te blijven zitten belette ze Afriyie zijn vileine boodschap ongestoord onder woorden te brengen.

Twan Huys is niet het eerste, enige en laatste slachtoffer van de gewiekste Afriyie. Iedereen die minder standvastig is wordt door hem bespeeld.

Update 1 verklaring Anker

Update 2 verklaring advocaat Afriyie

Update 3 Een andere blokkade

Update 4 Tweede verklaring Anker

Ollongren en Kaag zijn uit hetzelfde elitaire hout gesneden

Minister Sigrid Kaag mocht op 30 september 2018 de Abel Herzberg lezing houden. Of Abel Herzberg zich in zijn graf zou hebben omgedraaid als hij haar lezing had kunnen horen, zullen we nooit weten. Aannemelijk is het wel. Van Abel Herzberg heeft Kaag niets begrepen. De lezing van Kaag vertoont verder opvallende gelijkenissen met de ‘Burgemeester Dales lezing’ zoals die op 2 februari 2018 werd uitgesproken door Ollogren.

De stilte bij Kaag

Kaag moet een bevlogen tekstschrijver en een uitgekiende mediastrategie hebben gehad. De dag na haar lezing klonk er in de media een oorverdovend applaus op. De column van Sitalsing in de Volkskrant was nagenoeg een heiligverklaring. Al snel na het uitsterven van het applaus begon men zich in Nederland af te vragen wat al die mooie woorden nu eigenlijk onthulden. Dan gaat het vooral over “niet stilzwijgend wegkijken wanneer de democratische rechtsstaat wordt ondermijnd door het oprukkende ‘tribale identiteitsdenken’, dat we terugzien in ‘de roep om een sterke man, die redding zal brengen’ en in het denken waarin ‘feiten geen feiten meer zijn’ en ‘de pers een tegenstander’ is.” Grote woorden constateerden velen die vele bewijzen aandroegen voor het tegendeel van zwijgen en wegkijken. Zelf moest ik bij Kaag’s woorden vooral denken aan de ongemakkelijke stiltes die ontstaan als in een groep iemand hardhandig de oren worden gewassen vanwege een opmerking die als niet politiek correct kan worden opgevat. Een verbazende stilte, maar juist het stillen van het niet politiek correcte is het doel van Kaag. Tot zijn uiterste gecomprimeerd roept Kaag op tot de versterking van de sociale controle ten behoeve van het onderdrukken van wat niet als politiek correct kan worden gezien. ‘Kom op’ zegt Kaag, “We zijn met velen”

De stilte over grondwetsartikel 1 bij Ollongren

De Ien Daleslezing van Ollongren kan worden gezien als een verdere pervertering van artikel 1 van de Grondwet. Artikel 1 regelt de verhouding tussen overheid en burger waarin de gelijkheid voor de wet het beginsel is. Steeds vaker verschijnt echter de opvatting dat het als anti-discriminatie artikel ook van toepassing is op burgers onderling.  Dat laatste is volgens Ollongren zelfs zo fundamenteel dat het de Nederlandse identiteit bepaalt. Ze noemt dat een ‘goed bewaard geheim’. Er leeft in Nederland geen emotionele binding met de grondwet, zoals dat in Amerika wel het geval is. Ze wijst op het ‘Plakkaat van Verlatinge’ als historische bron, daarin is gesteld: ‘de wil van het volk legitimeert de machthebber’. Leuk citaat van een minister die het raadgevend referendum heeft afgeschaft omdat de regering zich daar ongemakkelijk bij voelt. Met haar lofprijzingen en verabsolutering van de grondwet gaat ze zover  dat ze stelt dat de grondwet een minimum aan gemeenschappelijke waarden bevat, zodat de wet iedereen de ruimte geeft voor een eigen invulling van cultuur en identiteit. De multiculturele samenleving vindt in Ollongren een bevlogen verdedigster. Vervolgens komt ze in haar lezing op het zelfde thema als bij Kaag: “De grondrechten zijn voor hun voortbestaan afhankelijk van voldoende draagvlak. Als we niet oppassen worden die bedreigd”. Ook van Ollongren mogen we niet stil blijven. Ze noemt het populisme met Pim Fortuin, Wilders en Baudet als bedreiging voor de grondrechten. Verontwaardigd noemt ze het voorstel van Fortuin om artikel 1 van de grondwet af te schaffen. Dat die artikel 7 -Niemand heeft voorafgaand verlof nodig om door de drukpers gedachten of gevoelens te openbaren, behoudens ieders verantwoordelijkheid volgens de wet.- voldoende achtte, laat ze onvermeld. Het grondrecht van vrije meningsuiting is bij Ollogren en bij Kaag niet in goede handen. Er zijn volgens hen goede en slechte meningen en slechte meningen moet worden weersproken en uitgebannen.

Het elitair narcistisch universum van Kaag en Ollongren

De bestaande polarisatie, waar beide dames hun aandeel in hebben, gaat nog niet zover als in de strijd aan het einde van de achttiende eeuw tussen patriotten en prinsgezinden. De tegenwoordige polarisatie is die tussen de elite en ‘het volk’ als partijen. ‘Het volk’ vormt een bedreiging voor beide dames. Het wil een meer directe democratie, minder globalisering en Europa, beheersing van de migratie en meer aandacht voor integratie en onder toezichtstelling van de islam die als bedreiging wordt gevoeld. De opvattingen van Ollongren en Kaag zijn van politieke aard maar hangen ook op verbazende wijze samen met hun persoonlijke situatie zoals ze die onthullen in hun respectievelijke lezingen. De Ollongrens behoorden tot de Finse adel en een deel kwam door grenswijzigingen terecht in het feodale Rusland. Opa Alexander (!) was het speelkameraadje van de laatste Tsaar. Na 1918 kwamen ze via Finland in het koloniale Indië terecht waar ze een koffieplantage hadden. Na de tweede wereldoorlog kwamen ze uiteindelijk terecht in den Haag. Nationale en etnische achtergronden hebben niet zo’n doorslaggevende betekenis zegt Ollongren die een sterke band heeft met de Oranjes. ‘Niemand is terug te brengen tot één enkele identiteit.’

Kaag heeft geen ‘adelijke’ achtergrond, maar verbleef na het VWO voor studie en werk in het buitenland. Ze kwam pas terug 'omdat Nederland een beroep op haar deed'. Dat er in Nederland enig wantrouwen bestaat vanwege haar huwelijk met een actieve Palestijnse politicus, begrijpt ze niet zo goed. Ook niet dat ze soms moet uitleggen waarom haar dochter ‘anders’ oogt. Ze voelt zich soms vreemdeling in eigen land. Het raakt haar en motiveert haar, zegt ze.

Mensen hebben de neiging om hun omgeving af te stemmen op hun eigen wensen en behoeften. Wanneer dat grenzen over gaat, wordt dat narcistisch genoemd. Dan worden mensen verdeeld in vriend of vijand en dienen de vijanden als zondebok het veld te verlaten. Vrienden worden onderworpen aan een voortdurende beoordeling en moeten hun trouw bewijzen door hun boodschap uit te dragen (niet stil zijn). Door narcisten gemaakte keuzes mogen geen consequenties hebben, want dat is ‘onrechtvaardig’. De narcist kan immers niets fout doen.

Het beeld dat beide dames de uit hun persoonlijke levenssituatie voortkomende wensen en behoefte projecteren op Nederland en dat dienovereenkomstig proberen te veranderen door onder meer degenen die daarbij in de weg zitten tot vijand te verklaren en monddood proberen te maken, is overweldigend. Het zijn narcistische politici die het persoonlijk belang met dubieuze teksten omtoveren in algemeen belang. Vanwege hun narcistische aard is het niet te verwachten dat Kaag en Ollongren het op persoonlijk vlak goed met elkaar kunnen vinden.

Wat Abel Herzberg zegt

Abel Herzberg kan volgens zijn biograaf Arie Kuiper worden omschreven als een zeer wijze, maar ook eigenwijze man. In een interview in de Groene schetst Kuiper diens erfenis als volgt: “Herzbergs literaire erfenis zou ik Genuanceerd Denken willen noemen. De zaken zijn niet zwart of wit. Het levensdevies van zijn romanpersonage Salomon Zeitcheck luidde al: “Het is niet zo.” Dit zou je op alle scholen, op alle universiteiten, op alle openbare gebouwen op grote borden moeten ophangen.”

Daarom zou Herzberg zich in zijn graf kunnen hebben omgedraaid na het horen van de lezing van Kaag (die ongeveer hetzelfde was als die van Ollongren). Herzberg wilde vijanden begrijpen, niet veroordelen. Je kon pas over iemand oordelen als je in dienst schoenen hebt gestaan, zei hij. Dat niveau halen onze damesministers op geen stukken na. Ze hebben vijanden nodig. Met Fortuin, Wilders en Baudet veroordelen ze miljoenen Nederlanders die zich anders gedragen dan de dames overeenkomstig hun persoonlijke behoeften en wensen wenselijk achtten.

Verwant blog: Het ergste móet nog komen

Blokkeerfriezen en rechtsfundamentalisme

Het gansche raderwerk staat stil, als de Friesche arm dat wil

Het gebruik van gezond verstand is een schaars goed aan het worden bij de toekenning van rechten. Gebruik van gezond verstand maakt je kwetsbaar voor rechtsfundamentalisten.

Als je een partijtje organiseert voor je jarige kind, nodig je niet de ergste pestkop van de klas uit. Je wilt dat het partijtje plezierig verloopt voor het jarige kind. Dat heet gezond verstand. Je creëert daarmee echter wel het risico dat de pestkop alsnog het feestje probeert te verstoren door pollen gras uit de voortuin tegen het raam te gooien. De volgende keer is het misschien verstandiger om de pestkop toch maar uit te nodigen om dat te voorkomen. Een manier om hem rechten te geven. Zo’n besluit komt niet voort uit gezond verstand maar uit de neiging om risico’s te vermijden. Daar ontstaat een nieuw risico uit. Vanwege de aanwezigheid van de pestkop zouden andere klasgenootjes de uitnodiging kunnen afwijzen.

Waanders, de burgemeester van Dokkum zou risicomijding als motief kunnen hebben gehad bij de toewijzing van de aanvraag voor een demonstratie. Beter een gelegaliseerde demonstratie dan een onvoorspelbare actie. Het is de vraag of het zo is gegaan. NTR en gemeente voeren samen de regie bij de Nationale intocht van Sinterklaas. Het is niet uit te sluiten dat in het door de NTR ontworpen scenario er al een plaats was ingeruimd voor een anti-piet-demonstratie. Die mogelijkheid is nog niet ter sprake gekomen, maar moet hoognodig worden onderzocht.

Sinds kort is bekend dat Waanders niet alleen de groep 'Kickoutzwartepiet' actief uitnodigde om aanwezig te zijn bij de intocht, maar ook de NVU als tegendemonstranten had uitgenodigd. Dat laatste deed ze wellicht om balans aan te willen brengen tussen voor en tegen. Om dat te doen ter gelegenheid van het kinderfeest dat de intocht van Sinterklaas is, wijst niet op gezond verstand. Of erger, ze verloor haar gezond verstand toen ze geconfronteerd werd met een situatie die ze in feite niet aan kon en die om capaciteiten boven haar niveau vroegen.

Op je familiefeestje ter gelegenheid van Sinterklaas nodig je geen anti-zwarte-piet-persoon en zijn tegenstrever uit. Maar Burgemeester Waanders, al dan niet geïnspireerd door de NTR, deed dat wel. Als een microsituatie wordt opgeschaald tot een landelijk niveau, veranderen de spelregels. Waanders had de demonstraten kunnen verwijzen naar de Dam. Een lawaaidemonstratie daar zou de pers ook wel gehaald hebben. Ze nodigde ze echter uit voor het feestje. Wat zouden de media of de woordvoerders van het anti-zwarte-piet-comité over haar hebben uitgestort als ze de demonstratie zou weigeren. Wat als de demonstranten via een kort geding hun demonstratierecht zouden willen afdwingen? De uitslag van zo’n kort geding staat niet bij voorbaat vast. Verre van dat. Rechters hebben nogal eens de neiging om fundamentele rechten zwaarder te wegen dan gezond verstand. Precies daar zit het probleem. Het gebruik van gezond verstand wordt lang niet altijd meer gedekt door rechtszekerheid.

Aan het gezond verstand van de demonstranten kan worden getwijfeld. Een feestje verstoren doe je niet vanuit je gezonde verstand. Bij de reacties op de blokkade vanuit minderheidswoordvoerders was ook al sprake van weinig gezond verstand. Een goed voorbeeld is NRC columniste Lamayae Aharouay, die vlak na de blokkade schreef:

 “Als de politie komt krijg je een hand. Er wordt wat gelachen en gepraat. Het blokkeren van de snelweg is strafbaar, maar niemand krijgt een boete of wordt aangehouden. Mission accomplished. Lekker naar huis, stamppot eten ofzo.” En ze eindigt met: “Je hebt anderen een fundamenteel recht ontnomen. Je bent ingegaan tegen alles wat Nederland tot Nederland maakt. Je spuugde op de wet. Er wordt nog net niet voor je geklapt, Dat heet wit privilege.”

Zij en veel anderen ontwikkelden op deze wijze manipulatieve druk op het Openbaar Ministerie om tot vervolging over te gaan. Aharouay ging voor in het fundamentaliseren van rechten zonder ook maar de vraag te stellen of het in dit geval nou zo verstandig was om die rechten uit te oefenen. Ze deed het om opportunistische redenen, net als de andere woordvoerders. Toen vorige week uit rechtsfundamentalisme een eveneens provocerende demonstratie van Pediga bij een moskee was toegestaan, moest de politie de demonstranten in veiligheid brengen vanwege de agressie van een woedende menigte. De woordvoerders van minderheden bleven nagenoeg stil. Geen verdediging van het fundamenteel recht voor deze demonstranten. Dan gaat het dus om een selectieve verontwaardiging bij de toepassing van (demonstratie)rechten.

Er kan een rechtstreeks verband worden gelegd tussen het fundamentalistisch toepassing van rechten en de actie van de snelwegblokkeerders. Hun actie dient te worden gezien als een burgerlijke ongehoorzaamheid tegen het kiezen voor rechtsfundamentalisme boven gezond verstand. Dat is een maatschappelijk signaal.

De rechters die binnenkort een beslissing moeten nemen over de strafbaarheid van de blokkeerders, zouden er goed aan doen om niet alleen naar de overtreding als zodanig te kijken. De brede context van de overtreding is in dit geval van groter gewicht dan de overtreding zelf. Vanuit gezond verstand is een voorwaardelijke veroordeling de meest in aanmerking komende oplossing. Een salomonsoordeel. Maar daar zullen Lamayae Aharouay en haar geestverwanten het wel niet mee eens zijn.

Laten we de burgemeester van Zaanstad, waar na lang soebatten door de NTR de volgende intocht plaatsvindt, het allerbeste en veel gezond verstand toewensen.