In een vrij mijmeruurtje drong die vraag zich
onweerstaanbaar aan me op en eiste een antwoord. Voor een nauwkeurig antwoord
is een glazen bol vereist. Die heb ik na wat teleurstellende voorspellingen
naar de kringloopwinkel gebracht waar hij al na een dag weer verkocht bleek te
zijn. Dat had ik achteraf kunnen voorspellen. In deze tijd zou iedereen wel een
werkende glazen bol willen hebben.
Bij zo’n vraag, die zich maar op blijft dringen, ga ik altijd
maar weer aan het werk door een beroep te doen op mijn fantasie, ook al niet zo’n
betrouwbaar instrument. Vandaar uit neem ik je mee naar de vergadering van een
politieke partij die ik ga bezoeken. Met fantasie kom je nog eens ergens. Na
lang geluisterd te hebben sta ik op een geschikt moment op, hou een kort betoog
dat eindigt met de stelling: “Ik wil minder Marokkanen, wie is daar ook voor?” In
mijn fantasie blijft het zeker 30 seconden doodstil. De voorzitter kijkt
ongemakkelijk naar zijn gezelschap achter de tafel. Dan is het schuiven van een
stoel hoorbaar en een man staat op. “Voorzitter”, zegt hij met enigszins
onvaste stem, “die mijnheer zegt iets racistisch”. Dan valt er een stilte van
hooguit vijf seconden waarin je mensen hoort nadenken. Het is het moment waarop
de voorzitter vastbesloten ingrijpt. “Die vraag is buiten de orde. We gaan
verder met agendapunt 7c, het voorstel voor een jaarlijkse subsidie aan de
dorpsmoskee”.
Na zo’n voorbeeld kan ik beter nadenken. Mijn vraag mag niet
worden beantwoord, omdat die racistisch zou zijn. Toch denk ik dat er zeker een
paar miljoen mensen zijn die na zo’n vraag denken: “Als dat zou kunnen". Misschien denkt de meerderheid wel zo.
Maar het is verboden om zo te denken. Door wie eigenlijk? Nou door de PvdA en D’66
natuurlijk, en door de meeste moslims. Dat van die Partij van de Arbeid is
eigenlijk vreemd. Daar hebben ze het nog wel eens over ‘kutmarokkanen’ en ‘Marokkanen
die een etnisch monopolie op criminaliteit hebben’. Daar weten ze dus van de
hoed en de rand. Maar van de PvdA mag je er niet hardop over praten. Voor hun
ben je een fascist voor je het weet. Maar ik voel me niet schuldig. Ik heb het
niet over alle maar over minder Marokkanen gehad. Van een
etnisch groepsvooroordeel kan er mijnerzijds dus geen sprake zijn geweest. Ik
had natuurlijk specifieker kunnen zijn door het te hebben over criminele of
niet geïntegreerde Marokkanen. Maar ja, wie had dat al niet begrepen? Zouden al
die Marokkanen die aangifte hebben gedaan het niet begrepen hebben. We weten
het niet. Alles wordt onderzocht, maar hun beweegredenen niet.
Ik denk dat ze het wel hebben begrepen. Heel goed zelfs.
Daar leeft immers het nog weinig begrepen gevoel dat hun aanwezigheid hier weliswaar wettig gerechtvaardigd is, maar
door heel veel Nederlanders niet echt op prijs wordt gesteld. Dat weten ze en
het maakt ze onzeker. Ze weten natuurlijk heel goed dat heel veel Marokkanen
zich niet naar Nederlandse normen en waarden voegen. Maar ze worden beschermd,
de PvdA en D’66 voorop. Hun aangiften zijn dan ook te zien als een oproep tot
verdere bescherming. De oproep is: veroordeel alle Nederlanders die zo denken
als Wilders. Dat gaat over één derde van de bevolking, zag ik net bij ‘Een
Vandaag’ dat de stemming in het land had gepeild. Geen officiële meerderheid
dus.
In mijn fantasie ga ik op de stoel van de rechter zitten. ‘Er is uren hooggeleerd tegen me aangepraat.
De geleerden zijn het niet met elkaar eens. Ik zou een boek moeten schrijven om
op alles een afgewogen antwoord te geven. Dat ga ik natuurlijk niet doen. Maar
ik besef maar al te goed dat het land: het volk, de politiek en de media, een antwoord van me verwachten. Het OM heeft
met zijn eis van 5000 euro al laten weten dat ze het niet als een kapitale
zonde zien. Ik ga ook niet één derde van de bevolking de gordijnen in jagen. Op
mij drukt een zware politieke verantwoording. Als ik me eenmaal heb uitgesproken
zal er nog weken over gepraat en geschreven worden. In dit tijdsgewricht mag de
polarisatie niet verder toenemen.
Ik weet het. Ik ga op
lichte toon de omstreden uitspraak veroordelen en Marokkanen krijgen een veegje. Maar ik leg
geen straf op. Het wordt een voorwaardelijk. Als hij het nog een keer doet,
hangt hij. En daar zal iedereen het mee moeten doen.’
Terug naar de realiteit. Het leuke aan Marokkanen is dat ze
een dubbel paspoort hebben. Als Marokkaan zou ik met een aardige vertrekpremie
wel terug willen naar het warme klimaat van Marokko met zijn kruidige geuren en
Oriëntaalse sfeer.
Ik ben nog steeds voor minder Marokkanen. Ondanks alle
propaganda over de verrijking die ze ook van mijn leven zouden zijn, is de
groep die het verdiend heeft om hier te blijven niet bijster groot, misschien
20 of 30 %. Maar als de helft terug gaat, ben ik al heel tevreden. Dan hoeven
we wat minder huizen te bouwen, minder uit te geven aan onderwijs en zorg,
hebben we minder fraude, corruptie en criminaliteit, minder rechtszaken en wordt het wat rustiger
op straat. Ik fantaseer daar over.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten