zondag 18 december 2016

Pechtold is het braafste jongetje van de klas

                                                                         
Mijn meester, weet het nu eenmaal beter
Bij het kijken naar ‘Buitenhof’, voel ik maar zelden de neiging om te gaan vloeken of met schoenen te gooien, zoals ik dat had toen ik nog naar Pauw keek. Vandaag (18-12-2016) dreigde het nog even mis te gaan. Pechtold mocht zijn boek ‘Optimisme’ promoten en bij die gelegenheid ook zijn ‘keek op de week’ geven. 

Pechtold keek berouwvol terug op het gesprek dat hij bij Pauw met vier PVV-stemmers had. “In plaats van uit te leggen waarom ze het fout hadden, had ik meer begrip voor hun zorgen moeten tonen”. Mooi voornemen, maar dat kan hem niet gaan lukken. In combinatie met zijn beperkte denkraam, is zijn narcisme de grootse beperking. Nu zijn er best heel creatieve narcisten, maar daar behoort Alexander niet toe. Hij is het arrogante jongetje dat welbespraakt immer bereid is om uit te leggen waarom de meester het altijd bij het rechte einde heeft. Navo, Europa en Obama zijn de meesters en hij zal ze door dik en dun blijven verdedigen. Zulke jongetjes worden in klasverband maar al te vaak gepest vanwege hun kritiekloze gezagsgetrouwheid en betweterigheid. Het blijft me dan ook verbazen dat Pechtold, die de stoute kroonjuwelen van D’66 in een kast heeft verstopt, stemmen blijft trekken. Het moeten de gezagsgetrouwe kiezers zijn die in hem een woordvoerder zien.

Voor Pechtold blijft Wilders het stoutste jongetje van de klas, een die het de meester met zijn recalcitrante opmerkingen moeilijk maakt en hem van zijn gezag berooft. Van Alexandertje moet hij dan ook buitengesloten worden. Niemand mag met hem spelen.
Tot zover lukte het me nog aardig om te blijven luisteren. Maar toen de man zijn definitie van ‘populisme’ ging geven brak mijn voornemen om geen onwelvoeglijke geluiden te laten horen. “Populisme is dingen beloven waarvan je weet dat ze niet zijn te realiseren”. Hij had zijn beperkte denkraam niet beter kunnen etaleren. Er valt een aardige lijst te maken van prominente politici uit het verleden, politici die tegenwoordig populist zouden worden genoemd, die veel van hun beloften tot stand brachten. De heersers van het ‘Ancien Regime’ noemden de aanstormende revolutionairen ook ‘populisten’. Ze gebruikten het, net als Pechtold, als een verdachtmaking.

Eén van de gesprekspartners aan de tafel van Buitenhof (ik ben zijn naam even kwijt) was een voormalig landmachtofficier die de Nederlandse aanpak in Uruzgan heeft geanalyseerd. In die regio mocht de Landmacht beslist niet praten met de twee machtigste krijgsheren omdat ze bekend stonden als ‘schurken’. Dat zal Pechtold indertijd wel prima hebben gevonden. De onderzoeker wijst het echter aan als basisfout. Wie wat wil bereiken heeft geen andere keuze dan alle mensen met macht erbij te betrekken. Als je dat niet doet organiseer je je eigen tegenstand.

Voor Pechtold is Poetin nog steeds zo’n schurk. Daarom dienen we verheugd te zijn dat Europa het zielige Oekraïne ternauwernood uit zijn klauwen heeft weten te redden. Daar is een prijs voor betaald en die gaat met slachtoffers tot aan de dag vandaag door. De Obama-doctrine dat Rusland moet gehoorzamen aan de internationale orde, is duur betaald. Het heeft de toch spanningsrijke wereld opgezadeld met nieuwe spanningen. De door Nederland in Uruzgan opgedane les leert dat Rusland bij het overleg over de status van Oekraïne had moeten worden betrokken. Mensen met macht kun je niet negeren. Als je dat doet, gooien ze roet in het eten.

Gek genoeg waren de slotwoorden van Pechtold ongeveer dat je nooit helemaal je zin kan krijgen en altijd bereid moet zijn tot het sluiten van compromissen. Menigeen die zoiets zou zeggen, kan rekenen op mijn vertrouwen. Pechtold valt daar absoluut niet onder. Het is bij hem geen doordachte strategie, maar neuzelachtige tactiek voor de korte termijn. Poetin heeft macht, dus moet je met hem praten. Wilders heeft macht dus moet je hem niet bij voorbaat uit sluiten. Het bereik van Pechtold’s compromisbereidheid gaat dan ook niet verder dan wat de meester niet zal schaden en om dat te bereiken worden er geen compromissen gesloten met ‘schurken’.


Ik ben benieuwd hoe het Trumpisme de verkiezingen van volgend jaar (15 maart) gaat beïnvloeden. Hat was duidelijk dat voor Pechtold de nieuwe president van Amerika tot de ‘schurken’ behoort. Voor veel andere mensen is het echter degene die, als ‘stout’ jongetje, bereid is om nationaal en internationaal verlammende taboes te doorbreken. Hoe dat gaat uitpakken zullen we op 15 maart aanstaande, als veel van het beleid van Trump bekend is, nog beter weten dan vandaag.  Het is dan ook de vraag hoeveel kiezers hun stem zullen geven aan het doorbreken van taboes om zo een einde te maken aan wat in hun ogen heilloos beleid is. Voorzichtig speculerend verwacht ik dat het er veel zullen zijn. Dat zal echter ook een tegenreactie geven van gezagsgetrouwe kiezers die juist op de traditionele partijen zullen stemmen. Mijn prognose luidt dan ook: hoge opkomst, maar aan de polarisatie zal voorlopig nog geen einde komen.

(Morgen over 'Mannetje Klaver')

Geen opmerkingen: