Ramadam, give it up, please!

                                                                     

ramadan is vooral een gezelligheidsfeest

Gisteren meldde het NOS-nieuws dat de ministers Asscher en van der Steur aanwezig waren bij de startmanifestatie van de moslimse actie ‘give it up 4 ramadan'. “Wegwezen”, wilde ik tegen mijn scherm schreeuwen, “Julie hebben daar niks te zoeken, integendeel, met jullie aanwezigheid verlenen jullie steun en geloofwaardigheid aan een islamitische campagne om ook niet-moslims te verbinden”.

In plaats van als een soort eenzelvige oude man tegen een televisiescherm te schreeuwen, schrijf ik maar blogs. Het helpt om de dagelijkse opwinding over het islam-gerelateerde nieuws een uitlaat te geven.

Ik wordt altijd een beetje zeeëg als een moslim me weer eens probeert uit te leggen waarom hij meedoet aan ramadan. Ik geloof helemaal niet dat hij de hele dag aan de armen denkt. Zijn lege maag zal eerder attentie trekken. Als moslimgemeenschappen niet zo’n sterke sociale controle hadden, zouden heel wat minder moslims zich aan de ramadan houden. Nu houden ze elkaar de hele dag in de gaten. Welke religie zou niet jaloers zijn op zo’n wijdverspreide vrijwillige interne controle.

De katholieke kerk heeft het vasten zien verdwijnen. Voor die manier van vasten had ik nog wel wat sympathie. Ontstaan in een ver verleden  had het voor agrarische gemeenschappen zin om zuinig om te gaan met de slinkende voorraden. De kerk heeft er een religieuze laag over heen gebouwd. Mensen aten de helft van wat ze normaal deden (heel gezond) en gaven voor de vastenperiode soms het drinken en roken op. Ooit betrapte ik een oom die achter een schuurtje toch stiekem een sigaretje rookte. Die overtredingen gebeuren onder moslims natuurlijk ook bij de vleet, maar wat niet opgemerkt wordt telt niet. Maar goed, stel je nou eens voor dat de Katholieke Kerk een campagne zou starten over het nieuwe vasten. Zouden Asscher en (de bourgondische) van der Steur dan ook acte de présence geven? Denk het niet, en ik nodig u graag uit om wat verder te filosoferen over de reden daarvan.

Ooit reisde ik met een moslim per trein naar een redelijk verre bestemming. Het was tijdens de ramadan en hij was zo standvastig dat hij niet gebruik maakte van de ontheffing voor reizigers. Zodra je de grens van je woonplaats voorbij bent, ben je niet meer gebonden aan de plicht om ramadan te houden. Ik zat tegenover hem en zijn onaangenaam riekende kegel was een marteling voor mijn neusgaten. Ik bood hem aan een glaasje water te halen, maar hij begreep de hint niet. Hij zat vast te denken aan de heerlijke maaltijd die zijn vrouw bezig was te bereiden.

Hoewel ramadan ons altijd verkocht wordt met veel ethiek over armen en gebrekkigen die je tijdens de hongeruren met empathie moet gedenken, is dat slechts een magere verbloeming waar het in de praktijk om gaat. Het is een schransfeest dat, zodra de zon achter de horizon is verdwenen, het liefst genoten moet worden met een groot gezelschap. Het is een sociaal feest en menig moslim is de volgende dag nauwelijks in staat om te werken. Dat is uiteraard geen probleem in het Midden-Oosten, maar wel in Europa waar ook tijdens de ramadan hard moet worden gewerkt. Tijdens de ramadan kopen moslims twee keer zo veel levensmiddelen dan normaal en weegt menigeen zwaarder na afloop van de ramadan.

‘Give it up’, is mijn conclusie. Je hoeft niet te vasten om aan armen te kunnen denken. Dat zou je de hele dag moeten doen. Maar ja, een Europese islam is nog ver weg.

Ik kwam een mooi blog tegen van Jef de Jager waarin de ramadan uitvoerig wordt behandeld. Een kwartier vasten om het te kunnen lezen, kunt u vast wel opbrengen om zodoende tegelijk aan die 'arme' moslims te denken.