Over mijn ‘waarheidsvermijdend’ pensioenfonds

                                                                 

Pensioenfondsen zitten dik in hun geld

Eerst stond er ‘leugenachtig’ in de kop van dit blog. Dat leek me later toch niet zo’n goed idee. Je weet tegenwoordig niet hoe Facebook daar op reageert. En dan heb je ook nog rekening te houden met de voortgaande islamisering van de samenleving waardoor iedereen die zich beledigd voelt maar aangifte gaat doen. Ik zie me al voor de rechter staan met een boze pensioenmijnheer. Sinds het Wildersproces kun je er ook al niet meer zeker van zijn dat pensioenmijnheren geen ras vormen. En dan heb je ook nog rekening te houden met boze mensen die geen babyboomer zijn en beweren dat babyboomers goede sier maken van hun centen en dat straks alles op is.

Het begon vanmorgen meteen al slecht. Een kort bericht in de Volkskrant maakte een einde aan mijn voornemen om vandaag geen boze witte man te zijn en mijn goede humeur tot aan het einde van de dag te bewaren. Het kwam er niet van. De oproep van Arthur van Amerongen om de televisie de deur uit te gooien, zou eigenlijk aangevuld moeten worden met een oproep om je abonnementen op te zeggen. Maar genoeg geklaagd, al wil ik daarbij nog wel even zeggen dat ik niet van plan ben om aan slachtofferisme te doen. Ik geef anderen maar zelden de schuld van mijn tekortkomingen, want dat hebben ze er bij mijn opvoeding wel uitgestampt. Zonder slaag, wat overigens van de islam best gemogen had.

Nee ik klaag niet over mijn pensioen. Het al jaren voortdurend gebrek aan indexering kan gemakkelijk worden opgevangen met het schrappen van dingen uit de sector ‘luxe’ die tot doel hadden mijn ego te strelen en daarin faalden. Ik heb natuurlijk makkelijk praten, want er zijn ook genoeg mensen waarvan het pensioen zo mager is dat ze hun abonnementen niet uit boosheid kunnen opzeggen omdat ze dat al lang geleden uit geldgebrek hebben moeten doen terwijl ze niet eens een lopende rekening bij Wehkamp hadden.

Maar nu terzake. De Volkskrant schreef vanmorgen (pagina 8): “Dat de pensioenfondsen zo krap bij kas zitten komt hoofdzakelijk door de lage rentestand”. Niet alleen mijn pensioenfonds doet aan waarheidsvermijding, ook de Volkskrant, die ooit op de hand van de werkende mens was, doet daar gewoon aan mee. Vanaf 8 uur deze morgen raakte ik ontregeld want het is volslagen valse informatie. Bij de meeste pensioenfondsen stroomt het geld meer dan royaal binnen. Daar zit het probleem in ieder geval niet. Waar het wel zit ga ik zo meteen vertellen, maar eerst nog even wat anders.

Om je te kunnen inleven in de verschrikkingen die een mens in een paar uur kunnen  overkomen, verzoek ik je de antenne voor empathie opwekkend nieuws op volle sterkte te zetten. Vandaag om tien (10.00) uur viel er een brief van mijn pensioenfonds door de brievenbus. Nou moet ik toegeven dat ik op dat moment al niet meer in een ontvankelijke stemming was, maar die ging door de inhoud van de brief over in een lichte razernij waarvan de resten door de visite, die om half elf (10.30) kwam, nog werden opgemerkt. Hoe je in een oogwenk van een boze witte man kunt veranderen in een woedende boze witte man kwam niet omdat mijn pensioenfonds in een overzicht liet zien hoeveel mijn pensioeninkomen de laatste jaren is gaan achterlopen op de inflatie. Informatief, maar het heeft op mij geen slaapverkortende werking. Waar de registratie van mijn gevoelstemperatuur van in het rood schoot was de opmerking over de indexering: “Wij besluiten elk jaar of dat ook kan”. En vanaf nu word ik serieus.

Mijn pensioenfonds besluit helemaal niks. Dat doet de staatssecretaris Kleinsma (jááá, óók Pvda) en dat heeft een reden. Vanwege de toegenomen levensverwachting zou de pensioenpremie logischerwijze moeten stijgen. Maar ja, crisis, dat kwam toch even slecht uit voor de werkgevers. Dus kreeg Klijnsma de opdracht om een list te verzinnen. De toekomstige verplichtingen van een pensioenfonds moesten worden uitgedrukt in de waarde van de bezittingen op een bepaalde dag. Het heet dekkingsgraad, lijkt logisch maar is complete onzin. Een obligatie die nog aardig wat geld oplevert, kan in de dekkingsgraad een lage waarde opbrengen, bijvoorbeeld omdat de looptijd binnenkort verstrijkt. Maar bij de afloop van de termijn krijgt de koper toch het volle pond terug en dat is als regel meer dan de beurswaarde van de obligatie van een jaar eerder. Valuta's schommelen. De beurswaarde van een aandeel kan laag zijn, maar het dividend (rendement) tegelijkertijd uitstekend. Het zijn maar een paar voorbeelden, maar zo zijn er nog vele te geven.

Pensioendeskundigen en Professoren economie hebben in het verleden het strak vast houden aan de dekkingsgraad bestreden. Maar het bij pensioenonderwerpen slapende parlement heeft Klijnsma niet gecorrigeerd. In de Volkskrant haalden de bezwaren van deskundigen de opiniepagina’s, maar nooit de echte krant. Daar overwoog de overtuiging dat vanwege de crisis de werkgeverslasten niet door een noodzakelijke verhoging van de pensioenpremie mochten toenemen. Nu de economie niet meer in de gevarenzone zit, mag het ABP de pensioenpremie met ingang van volgend jaar een eindelijk een heel klein beetje verhogen.

Waarom het land niet storm loopt tegen de ‘dekkingsgraad’ op een bepaalde peildag begrijp ik wel. Media en politieke partijen houden ons onnozel met waarheidsvermijdende verklaringen over de zin van het toepassen van een wangedrocht als de ‘dekkingsgraad’ op een fluctuerend bezit waarvan het verdienend vermogen nog steeds, en ook tijdens de crisis, fenomenaal is. Dat is eigenlijk het enige wat telt.

Om niet helemaal in mineur te eindigen verklap ik dat ik nog lang niet van plan ben om de Volkskrant op te zeggen. Iedere morgen schenkt de krant me weer een stoot adrenaline waaraan ik tijdens mijn werkend leven aan verslaafd ben geraakt. De krant is alleen af te raden voor mensen die om andere redenen al een overschot aan adrenaline produceren. Mensen met een marginaal pensioentje bijvoorbeeld (hoi, PvdA).

Over een paar jaar hebben we weer een ander probleem. Pensioenfondsen met te veel geld.