 |
| Koerden maken zich op voor het referendum |
Na de val
van het Ottomaanse rijk na de eerste wereldoorlog trokken de nieuwe
bestuurders, Engeland en Frankrijk, wat lijntjes om het enorme gebied onder te
verdelen. Die
verdeling vormt nog steeds de kaart van het Midden-Oosten en Noord-Afrika.
Internationale belangen, ook Rusland was betrokken bij de ontmanteling van heet
Ottomaanse rijk, waren van grote invloed bij het trekken van die lijntjes. De
regio waar de krijgshaftige Koerden leefden werd geen nieuwe staat. De regio
werd opgeknipt en verdeeld tussen Turkije, Irak en Iran. De reden daarvoor zou
de angst voor een machtig Koerdistan zijn geweest.
Het trekken
van die lijntjes in 1916 is ook het begin geweest van de vrijheidsstrijd van de
Koerden. Anders dan de Turkse Koerden kregen de Iraakse Koerden internationale
steun toen Saddam Hoessein het met gifgas al te bont maakte om de Iraakse
Koerden onder de duim te houden. De Amerikanen stelden een no-fly-zone in boven
Noord-Irak en openden daarmee de mogelijkheid voor de Koerden om zichzelf te
organiseren.
De Iraakse
Koerden kregen na de tweede Golfoorlog een ruime bevoegdheid om zichzelf te
besturen, de relatie met de Iraakse overheid bleef echter gespannen. In die
situatie wil de Koerdische regering
Barzani de banden met Irak volledig doorsnijden en een eigen onafhankelijke
staat vormen. Een referendum moet daartoe de weg openen.
Nederland
vocht een tachtigjarige oorlog uit om zich te bevrijden van de Spaanse
overheersing en het Heilige Roomsche Rijk. Het verklaarde zich in 1581 middels
het Plakkaat
van Verlatinghe onafhankelijk. Het zou nog even duren voor het echt zover
was. Half Europa bemoeide zich ermee. Het zou nog tot de Vrede van Münster
(1648) duren tot Nederland erkend werd als zelfstandige staat. Die geschiedenis
zou in Nederland sympathie moeten wekken voor de vrijheidsstrijd van de
Koerden. Nederland zou zich internationaal moeten inspannen om het recht op
onafhankelijkheid van de Koerden te bepleiten.
Wie de
kranten van de laatste dagen over het Koerdische referendum (gepland op 25
september 2017) leest, krijgt niet de indruk dat in Nederland de eigen
heroïsche vrijheidsstrijd herinnerd wordt. Nederland lijkt zich aan te sluiten
bij het internationale geopolitieke opvatting dat de tijd nog niet rijp is voor
een onafhankelijk Koerdistan. Een te betreuren houding van een land dat zelf
ook niet wachtte op internationale instemming om zichzelf onafhankelijk te
verklaren.
Internationaal
worden spanningen gevreesd omdat Turkije en Irak hebben laten weten zich te
zullen verzetten tegen een onafhankelijk
Koerdistan. Dat is te begrijpen. Als er een onafhankelijk Koerdistan tot stand
komt zullen de Turkse Koerden die gelegenheid aangrijpen om zich daarbij aan te
sluiten. Hetzelfde geldt voor Iran.
De geboorte
van een onafhankelijk Nederland zou een geschiedenisles moeten zijn. Een volk
dat de eigen onafhankelijkheid nastreeft, is uiteindelijk niet tegen te houden.
De onderdrukking van dat vrijheidsstreven brengt alleen maar grote kosten met
zich mee. De Irakese Koerden betaalden die onder het regiem van Saddam
Hoessein. De Turkse Koerden lijden nog steeds onder de onderdrukking door het
Turkse regime.
De
onafhankelijkheid van de Koerden is uiteindelijk niet tegen te houden. De
wereld kan er voor kiezen om die te ontmoedigen, er wordt dan echter gekozen
voor een situatie waarin slachtoffers blijven vallen en wrede onderdrukking
aanhoudt. Het is daarom beter te kiezen voor wat uiteindelijk toch
onvermijdelijk is. In de internationale gemeenschap zou de rol van Nederland kunnen
bestaan uit een pleidooi voor een Groot-Koerdistan. Een pleidooi waartoe haar
eigen geschiedenis verplicht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten