 |
| Sjoerd de Jong, ombudsman van de NRC |
Kranten
lezen raakt uit de mode, maar ze bieden opiniegewijs toch nog altijd meer inzicht
over wat er zich in Nederland afspeelt dan de vluchtigere media. De Volkskrant
van deze winterse morgen (11-12-2017) leek te bevestigen dat ze naar rechts,
oftewel naar de gewone man, aan het opschuiven is. Vorige week mocht moslima Bercan
Günel uitgebreid vertellen dat ze een hoofddoek drie keer niks vindt. Veel
zegt dat nog niet over het beleid van de krant. Veelzeggend was dat er deze
morgen twee ingezonden brieven op de opiniepagina waren te vinden waaruit luide
bijval voor het standpunt van Günel viel te lezen.'
Het valt mij
al langer op dat de Volkskrant voetje voor voetje, ja, het gaat tergend langzaam,
aansluiting zoekt bij wat de ‘gewone man/vrouw’ van Nederland vindt. De krant
ontvangt veel meer ingezonden brieven dan ze kan afdrukken. Dat twee anti-hoofdoekbrieven
de selectie haalden, lijkt me daarom betekenisvol in een tijd waarin politieke
correctheid nog de boventoon voert.
Ook de NRC
is zijn koers aan het verleggen. Het kan niet beter worden aangetoond dan met
de laatste zinnen van de ombudsman in de laatste zaterdagkrant. Sjoerd de Jong
is deze
keer afgestapt van zijn hoog abstractieniveau en probeert antwoord te geven
op de vraag of de krant te veel met antiracisme-activisten meewaait. Echt
antwoord geeft de NRC-ombudsman nooit. Je moet het tussen de regels door lezen.
Zo gispt hij NRC-next. De krant had bericht dat op verreweg de meeste scholen Piet
nog ‘gewoon zwart’ was. Daarmee neemt de krant een standpunt in en dat kan
niet. Trots vermeldt Sjoerd de Jong dat in de onlineversie ‘gewoon zwart’,
vervangen was door ‘nog zwart’. Alsof dat geen stellingname is en dat blijkt
het ook te zijn. De laatste zinnen van zijn column luiden: “Wat de toekomst van
Piet betreft, heeft de krant zich al jaren geleden wél bekeerd, in het
commentaar: “dat zwart kan er echt wel af. Gewoon”.
De NRC lijkt
zijn lezers te zoeken onder de politiek correcte elite die een andere toekomst voor
zich zien dan de ‘gewone man’. De keuze voor columnisten als Lamaya Aharouay en Clarice
Gargard bewijst dat. Beiden mogen beurtelings Nederland de maat nemen en
niet toevallig vallen hun minderheidsstandpunten als regel samen met wat de snobistische
elite denkt. Aharouay mocht in de NRC
een serie maken over de ‘gewone Nederlander’. Ik heb haar in een mail voorspeld
dat ze die niet zou vinden omdat het een statistische verzameling is en dat ze
de ‘gewone Nederlander’ ook niet zou vinden omdat ze die niet wilde vinden.
Haar serie was bedoeld om het ongelijk van Sybrand Buma aan te tonen. De ‘gewone
Nederlander’ van Buma bestaat niet volgens Aharouay. Dat verklaart wellicht de
merkwaardige keuzes die ze maakte bij de zes interviews. Ze selecteerde
ongewone mensen. Volkskrantcolumniste Sheila Sitalsing was één van de
geïnterviewden. De serie van zes interviews maakt duidelijk dat Aharouay niet
uit nieuwsgierigheid op zoek ging, maar iets wilde bewijzen. De NRC heeft er
een project van gemaakt en besteedde er zes pagina’s aan in de weekendkrant. Redacteur
Arjan van Veelen beschrijft daarin dat steeds meer politici (ze zeggen
tegenwoordig hetzelfde als Hans Janmaat) de ‘gewone man’ laten samenvallen met
de ‘boze man’, maar hem net zo goed in de steek laten. Frans Bauer wordt als
held van de gewone man geïnterviewd door redacteur Danielle Pinedo en zegt
behartigenswaardige dingen. Een gewone man laat zich er niet op voorstaan dat hij
beter of deugdzamer is dan de rest waarop hij neerkijkt, is ongeveer zijn
boodschap. Aharouay
mag Buma interviewen. Eigenlijk interviewt ze hem niet, maar laat ze hem op
haar vooropgezette meningen reageren. Als Buma zegt dat het gaat om: “het
hervinden van een identiteit en gemeenschap”, stelt ze dat de samenstelling van
de groep die zich in die identiteit moet herkennen is veranderd. Ze eindigt in
het ‘interview’ met de boodschap dat er tussen mensen altijd overeenkomsten
zijn die een gevoel van samenhorigheid geven. Haar boodschap aan politici is duidelijk.
Vergeet identiteit en gemeenschap, diversiteit is de nieuwe werkelijkheid. Het
is een ‘Diederik Stapel-boodschap, want met het bewijs heeft ze geknoeid.
De NRC sluit
tegenwoordig bijna naadloos aan bij D’66 en GroenLinks en ziet daar commercieel
de aantrekkelijkste groep in. Op GeenStijl wordt de NRC wel meesmuilend de
meubelfolder of NSB-krant genoemd, maar in wijn zijn ze ook groot. In de krant
zelf wordt klare wijn geschonken: ‘we zijn voor het nieuwe Nederland zoals de
elite en minderheidsgroepen dat zien.
De
Volkskrant, die wat rechtser wil worden, zit natuurlijk met een zwaar linkse columnist als Bert Wagendorp in de maag. Die
schrijft al sinds 1986 iedere keer dezelfde column. Ongeacht het onderwerp
eindigt hij altijd met dezelfde conclusie: rechts is niet te vertrouwen en deugt niet. Toch
denk ik dat de NRC niets voor een transfer voelt. Wagendorp is een geharnaste sociaal-democraat en dat gaat
niet samen met de snobistische linkse NRC. Volkskrant columniste Sheila Sitsalsing,
trouw GroenLinks, zal zich op de NRC-redactie wel thuis en een ‘gewone vrouw’
voelen. Snobistisch links is haar biotoop.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten