Alles aan Lamayae Aharouay is fout

Lamayea Aharouay

Ze is columniste bij de NRC, de krant die veel anti-racisme in haar kolommen doet. Alles aan haar is fout. Boven haar column staat haar portret. Vanonder een somber gekleurde hijab kijkt ze de lezer aan met haar minzame blik, superieure glimlach en alles beter wetende ogen. Ze is partijdig en steekt dat niet onder stoelen of banken. Het is één van de moslima’s die krantlezend Nederland voortdurend de maat neemt en tussen de regels door laat weten dat alles aan de islam eigenlijk beter is.

Vandaag 23 november 2017 schrijft ze in haar column ‘Een hand van de agent’ over de blokkering van de ‘kickoutzwartepiet’-demonstranten. Ze kan zich inleven in de mensen die de blokkade hebben opgezet. “Als de politie komt krijg je een hand. Er wordt wat gelachen en gepraat. Het blokkeren van de snelweg is strafbaar, maar niemand krijgt een boete of wordt aangehouden. Mission accomplished. Lekker naar huis, stamppot eten ofzo.” En ze eindigt met: “Je hebt anderen een fundamenteel recht ontnomen. Je bent ingegaan tegen alles wat Nederland tot Nederland maakt. Je spuugde op de wet. Er wordt nog net niet voor je geklapt, Dat heet wit privilege.”

De reden waarom ik haar partijdig noem is dat ze zoiets nooit zou schrijven over de verstoorders van bijvoorbeeld demonstraties van Pegida. Maar nu een extreem-linkse organisatie de voet wordt dwars gezet is ze er als de kippen bij om te beweren dat het om een ernstig vergrijp gaat maar dat de blokkeerders er wel weg mee zullen komen omdat er allerwegen veel begrip voor hen bestaat. Ineens is Nederland geen Nederland meer omdat het fundamenteel recht van demonstranten onvoldoende werd beschermd en de blokkeerders er mee weg lijken te komen.

Je hoeft niet eens heel erg tussen de regels door te lezen om te begrijpen wat ze bedoelt. De blokkeerders moeten heel streng worden gestraft als Nederland tenminste haar Nederland wil blijven. De mensen die begrip tonen, en daar zitten ministers bij, zijn fout. De wetten en grondwetten moeten worden gehandhaafd. Vrij baan voor (linkse) demonstranten. Zo vervalt Lamayae Aharouay in wetsfundamentalisme omdat het haar deze keer goed uit komt. Als echter antifa’s een Pegida-demonstratie verstoren, ja, dan moeten we pas begrip tonen, want die bestrijden tenminste fascisme en racisme.

De hypocrisie van minderheden wordt bij haar herkenbaar als selectieve verontwaardiging. De krant drukt haar column begripvol af. Sinds een aantal weken mag ze zelfs een nieuwe serie maken over de ‘gewone Nederlander’. Daarmee zet ze zich af tegen politici, in haar geval is dat Buma van het CDA, die het over de ‘gewone Nederlander’ hebben. In een van haar columns in de NRC heeft ze ‘gewone Nederlanders’ opgeroepen om zich bij haar te melden. Alsof de NRC door de ‘gewone Nederlander’ zou worden gelezen. Nu doet ze wekelijks verslag van haar bezoek aan de ‘gewone Nederlander’. De eerste was een tandarts. In de serie verscheen ook volksrantcolumniste Sheila Sitalsing, die zich kennelijk ook als ‘gewone Nederlander’ had aangemeld. In de serie valt te lezen hoe de ‘(on)gewone Nederlander’ leeft en werkt en wat hij bij de koffie serveert, maar vernemen we nooit iets over hoe hij denkt. We komen niet te weten hoe hij over de zwartepiet-discussie denkt, over integratie of over de islam. Dat lijkt me begrijpelijk. Als zo’n gehoofddoekte in de krant schrijvende mevrouw op bezoek komt, let je op je woorden en laat je niet het achterste van je tong zien. Kennelijk vraagt ze er ook niet naar en als het wel ter sprake zou zijn gekomen, schrijft ze het niet op.

Lamayea Aharouay is een persoon in de krant die me tegenstaat. Voor mij is ze het symbool van de krampachtige poging van de media om vertegenwoordigers van minderheidsgroepen aan het woord te laten. Dat staat heel tolerant. In een van haar columns schrijft ze dat ze nergens solliciteert als er een allochtoon wordt gezocht. “Diversiteit is geen hokje dat je inkleurt door speciale functies te creëren voor mensen met een migratieachtergrond”, schreef ze. Dat was nogal komisch omdat haar allochtoon-zijn precies de reden was waarom de NRC haar columns laat schrijven. Het laat haar boodschap zien. Ze vindt dat ze met haar hoofddoekje en vooringenomen columns als een ‘gewone Nederlander’ gezien wil worden. Voor mij zou ze dat pas zijn wanneer ze in staat is om de emotie achter de actie van de blokkeerders te begrijpen. Dat zijn ‘gewone Nederlanders’ die het niet pikken dat een kinderfeest wordt verstoord. Dat begrip heeft ze helemaal niet. Ze moeten zwaar worden gestraft omdat ze op de wet hebben gespuugd. Het zijn geen ‘gewone’, maar ‘verkeerde’ Nederlanders als het aan haar ligt. De ‘gewone Nederlander’ moet begrip tonen voor standpunten van minderheden.


Hieronder de genoemde columns :
https://www.nrc.nl/nieuws/2017/11/23/een-hand-van-de-agent-14164458-a1582232
https://www.nrc.nl/nieuws/2017/09/28/heus-het-was-echt-niet-omdat-ik-allochtoon-was-13215834-a1575113
https://www.nrc.nl/nieuws/2017/09/14/gewone-nederlandersmail-mij-12988445-a1573355

Blog over Lamaye en NRC

Mag een politieagente haar decolleté tonen

Daar zijn goede argumenten voor aan te voeren. In heel wat situaties waarin dienders terecht komen zou het de-escalerend kunnen werken. Het zou verdedigd kunnen worden als vrijheid van meningsuiting. Zo’n agente kan aanhangster zijn van het Epicurisme en kan er naar verwijzen dat op de gaypride er wel meer naakt uit levensovertuiging te zien is. Ze kan beroep doen op het college van de rechten van de mens met het betoog dat iedereen recht heeft op een epicurische levenswijze. Ze kan een medische verklaring aanvragen om aan te tonen dat ze claustrofobisch is voor bovensluitende kleding. Ze kan zelfs beroep doen op het streven van de politie om meer divers te zijn. Ze zou kunnen aanbieden om het decolleté met een kruis te bedekken. Maar het zal allemaal niet helpen. Een politieambt gaat samen met een uniform en uniformiteit.

Deze schertsende inleiding verwijst natuurlijk naar het beroep dat een Rotterdamse agente heeft gedaan op het college van mensenrechten om meer kleding te dragen dan de uniformiteit toestaat. Haar levensovertuiging draagt haar op om een hoofddoek te dragen en een verbod zou haar in haar carrière schaden. Gezien alle reacties raakt haar streven om als moslima-agente de straat op te gaan een open zenuw in de Nederlandse samenleving. De Amsterdamse politie trok haar voornemen om de hijab (je ziet geen hoofdoekjes meer) toe te staan om diversiteit uit te drukken, ijlings terug. De reactie uit de samenleving is te interpreteren als een verwijzing naar de norm/waarde dat de vrijheid van godsdienst samengaat met het niet benadrukken van je religie in het openbaar. Die reactie toont de spanning die de islam oproept. Vanuit de islam wordt zichtbaarheid juist nagestreefd. Het is niet te verwachten dat de betrokken agente geheel uit zichzelf optreedt. Het is aannemelijk dat zij een groep achter zich heeft staan die haar steunt of mogelijk zelfs gebruikt om de islam ook door agentes uit te laten dragen.

De geschiedenis van de hoofddoek begint niet bij de koran. De hoofdbedekking gaat terug op het gebruik onder nomadische volken uit Arabië. Mohammed had mooie vrouwen en was het gestaar van andere mannen zat. Hij beval zijn vrouwen eerst zich te bedekken en later om zich achter een gordijn op te houden. Het bevel komt van de jaloerse Mohammed. In zijn biografie van Mohammed geeft Tariq Ramadan dat min of meer toe. Mohammed’s bevel werd een religieuze plicht, al is die binnen de islam omstreden. Over bedekking  zegt de Koran: "En zeg tegen de gelovige vrouwen dat zij hun ogen neerslaan en over hun geslachtsorganen waken, en hun sier niet tonen, behalve wat daarvan zichtbaar is. En zij moeten hun sluiers over hun boezems dragen en hun schoonheid niet openlijk tonen, behalve aan hun echtgenoten, of hun vaders, of de vaders van hun echtgenoten, of hun zonen, of de zonen van hun echtgenoten, of hun broers ......... Soera An-Noer (Het Licht) vers 31. En "O Profeet, zeg tot jouw echtgenotes en tot jouw dochters en tot de vrouwen van de gelovigen dat zij hun gewaden over zich heen laten hangen. Op die manier is het gemakkelijk om hen te herkennen en worden zij niet lastiggevallen. En Allah is Vergevensgezind, Meest Barmhartig" (Soera AL-Ahzab:59). In een aantal islamitische gemeenschappen wordt de korantekst letterlijk uitgelegd en begrepen als dat vrouwen slechts hun boezem dienen te bedekken of hoog gesloten kleding dienen te dragen. In de jaren vijftig en zestig van de vorige eeuw droegen in landen als Iran, Afghanistan, Egypte, Turkije en Marokko alleen streng gelovige vrouwen een hoofddoek. Door de opkomst van het salafisme en de strijdbaarheid van de ‘Islam Broederschap’ is het dragen van bedekking weer een religieuze plicht geworden.

In de eigen uitleg vertaalt de islam de jaloezie van Mohammed naar Allah’s wil. “Vrouwen dragen een hoofddoek enkel en alleen voor Allah, omdat Hij het wil. Hierdoor wordt het dragen van een hoofddoek een vorm van aanbidding, omdat je het voor Allah doet. Een vrouw met een hoofddoek die hiervan bewust is, verricht als het ware de hele dag aanbidding. Iedere seconde dat ze haar hoofddoek draagt, wordt toegeschreven alsof ze aanbidding verricht. Dit is een grote gunst die Allah aan de vrouwen heeft geschonken. Het ervaren van een kleine moeite op deze wereld door het dragen van een hoofddoek, zal in het hiernamaals resulteren in een grote beloning.” De meeste hijab dragende moslima’s vertellen dat ze dat uit eigen wil doen. Maar de uitleg geeft duidelijk aan dat het geïnterpreteerd moet worden als de wil van Allah. Zo krijgt de hele islamitische gemeenschap zeggenschap over hoe vrouwen zich dienen te gedragen want het is een gezamenlijk belang dat Allah’s wil wordt gevolgd. Dat is echter niet het grootste probleem.

Het grootste probleem, en dat geldt niet alleen agentes die een hijab willen dragen, is de vraag waar de loyaliteit eigenlijk ligt. Een agente die beroep doet op een islamitische plicht die in de koran verwoord is, kan geacht worden ook de rest van de koran serieus te nemen. Daar ligt vervolgens het grote probleem. Een agente met een hoofddoek op zegt eigenlijk dat haar loyaliteit bij de islam ligt als het er op aan komt. De kernzin uit de koran is: “En bestrijdt hen totdat er geen vervolging is en de godsdienst geheel voor Allah wordt. Maar als zij ophouden dan ziet Allah voorzeker hetgeen zij doen” (soera 8, vers 39). De agente die vanwege de koran een hijab wil dragen, neemt dat dus ook serieus. Bij deze kernzin uit de koran horen nog vele andere zoals: “Vechten is je geboden ofschoon je er afkerig van bent; maar het kan zijn, dat je tegenzin hebt in iets terwijl het goed voor je is en het kan zijn, dat je iets behaagt terwijl het slecht voor je is. Allah weet het en jij weet het niet” (soera 2, vers 216). Hoe kun je een agent(e) vertrouwen die met dit soort bevelen is opgezadeld en vreest de hemel te missen als daar geen gehoorzaamheid aan wordt getoond. Dan gaat het ook om partijdigheid. De kans dat ze ‘per ongeluk’een terrorist laat ontsnappen bijvoorbeeld. 

Er zijn vele redenen om het door de Rotterdamse agente aanhangig gemaakte geschil af te wijzen. Niet alleen de hoofddoek is in het geding, maar vooral ook de onzekerheid waar de uiteindelijke loyaliteit ligt. Dat geldt niet alleen voor agenten. Het geldt voor alle functies waarin het bevorderen van de islam en het bevoordelen van moslims tot de taakmogelijkheden behoort. Om deze reden horen moslims als sollicitant ‘gediscrimineerd’ te worden. In gevoelige functies zijn ze uiteindelijk niet te vertrouwen zoals ook in het Amsterdamse deradicaliseringsschandaal is gebleken, zoals ook is gebleken dat dienders vanuit hun eigen geloofsgroep onder druk kunnen worden gezet en corrupt worden.

Pleiters voor diversiteit zijn naïef. Alleen de islam heeft daar belang bij. Maar het zal nog wel een aantal jaren en de nodige schandalen duren voordat het algemeen wordt in gezien.

We moeten bejaardenverzorgsters invliegen uit Turkije en Marokko

                                                                      

Hun kinderen hebben geen ruimte en geen tijd voor hen

De oproep is afkomstig van Mohammed Benzakour, een in Nederland opgeleide socioloog en gelauwerd schrijver van Marokkaanse afkomst. De oproep is gepubliceerd in de NRC van 13 oktober 2017.

“Over het multiculturele zorgdrama heb ik al eerder de noodklok geluid”, schrijft Benzakour, “de goeddeels bejaarde eerste generatie kampt in toenemende mate met ernstige kwalen en kwellingen maar een goede, passende oudedagsvoorziening ontbreekt botweg. En de kinderen betalen een hoge tol”.

Eerder schreef Benzakour al over zijn moeder  als enige Marokkaanse in een verpleegtehuis. “Niemand snapte haar, zij snapte niemand”. Ze knapte op van Marokkaans eten dat daar naar binnen moest worden gesmokkeld. Het is het portret van een niet geïntegreerde vrouw die nauwelijks een woord buiten de deur spreekt en geen spruitjes blieft.

In zijn oproep beschrijft Benzakour het culturele drama rond de verouderende eerste generatie migranten. “Complicerende factor is dat bij moslimfamilies op opname een lijvig taboe rust. Anders dan hier in het Westen is het in moslimculturen zowat blasfemisch om je ouders in een verpleeginrichting te ‘dumpen’. Een schanddaad. Hier spreekt het Elfde Gebod: „Als jij jong en kwetsbaar bent, zorgen je ouders voor jou; als zij oud en kwetsbaar zijn, zorg jij voor hen.”. Complicerend is dat de gemiddelde woning in Nederland niet is ingericht op het huisvesten van meerdere generaties. Daarnaast werken bij jonge stellen man en vrouw in toenemende mate buitenshuis en houden daardoor weinig tijd over voor de zorg voor hun behoevende ouders.

Benzakour verwijt het de migrantengemeenschappen dat ze hebben zitten slapen en deze problemen niet voorzien hebben. Er zijn geen bejaardenhuizen die zich richten op deze groepen. Dat is waar. Er wordt heel wat meer energie gestoken in de bouw van moskeeën dan in de zorg voor de eigen ouderen. De ouderen hebben verwachtingen die de jongeren vaak niet kunnen waar maken. Het is een aspect van het multiculturele drama dat zich hier ontvouwt.

Benzakour denkt het probleem op te lossen door het invliegen van Marokkaanse en Turkse mantelzorgers die bij de ouderen gaan inwonen en de zorg voor hen op zich nemen. Het is de verkeerde oplossing voor een lastig probleem. Kijk rond in verpleegtehuizen en bejaardenvoorzieningen en tel eens op hoeveel migrantenkinderen daar werken. Het zijn er weinig, veel te weinig. Het is weer een cultureel probleem dat hier een rol speelt. Het lichamelijk verzorgen van anderen dan eigen familieleden past niet in de cultuur die migranten uit hun thuisland meenemen. Voor de echt religieuzen onder hen geldt bovendien nog dat niet-moslims ‘onrein’ zijn.

Er is maar één denkbare oplossing en dat is de focus op integratie. Ouderen uit migrantenculturen komen nu eenmaal terecht in ziekenhuizen, revalidatiecentra en verpleegtehuizen waar de Nederlandse cultuur leidend is. ‘Wen er maar aan’, zou de boodschap aan migrantengemeenschappen moeten zijn. Bereidt je ouders er op voor en vooral: steek een hand uit. Het is niet acceptabel dat er uit migrantengemeenschappen zo weinig verpleeg(st)ers en bejaardenverzorg(st)ers voortkomen. Je komt ze wel tegen achter de balie, in laboratoria, maar nauwelijks in de patiëntenzorg.  De Nederlandse regering mag ze best aanmoedigen. Geef ze een bonus als ze drie jaar het werk hebben gedaan waar in hun cultuur nog een taboe op rust.

NOS koos de term ‘witte man’ bewust

De polarisatie in Nederland gaat ook over het gebruik van woorden. Het NOS-journaal benoemde de moordenaar van Las Vegas als een ‘witte man’. Het bracht de poppen aan het dansen en menig bekende Nederlander noemde het racistisch woordgebruik.

De Volkskrant sprak in de persoon van Haro Kraak met Marcel Gelauff als hoofdredacteur van het Nos-nieuws. Na aanvankelijke verontschuldigingen, het was haastwerk en het gebruik van de juiste woorden is een complexe aangelegenheid, gaf hij uiteindelijk toe dat het een bewuste keuze was.

Als voorbeeld noemt hij de keuze voor 'wit' in plaats van 'blank'. 'Ons bereikten de afgelopen jaren geluiden dat blank de associatie oproept met rein, waardoor zwart direct onrein zou zijn. Wit is een neutralere term en daarom kiezen we daarvoor.'

Het is in ieder geval een pluspunt dat Gelauff met minder meel in de mond spreekt dan de gemiddelde VVD-minister. Wat hij echter hier zegt is verbijsterend.

NOS wil de term 'blank' niet meer gebruiken omdat bij de NOS geluiden zijn binnengekomen dat de term omstreden is omdat hij zou verwijzen naar ‘rein’ en dat zou inhouden dat iedereen die niet blank is automatisch ‘onrein’ zou zijn. Het verbijsterende zit hem echter in het feit dat in de Nederlandse cultuur juist ‘wit’ wordt geassocieerd met rein, onschuldig en schoon. ‘Wit’ is in feite dus ook als een schuldige term te zien.

De onzinnige redenering van Gelauff is echter minder onzinnig dan het op het eerste gezicht lijkt. Het zijn de minderheidsgroepen die een voorkeur hebben voor de aanduiding ‘wit’ boven die van blank. De laatste is ingeburgerd, ‘wit’ is dan ook als een provocatie en beschuldiging bedoeld. De NOS kiest voor de overgevoeligheid van minderheidsgroepen en gaat daarmee naast ze staan. De NOS schoffeert daarmee de grootste groep die nog naar het journaal kijkt, de oudere autochtoon.

Het niet zo onschuldige voorbeeld van hoe het NOS-journaal het nieuws duidt, staat niet op zichzelf. Was het racistisch, zoals sommige reageerders beweren? Die term moet met voorzichtigheid worden gebruikt. Maar het valt niet te ontkennen dat de blanke bij minderheden een verachtelijk fenomeen is als hij niet aan hun kant staat.

De NOS gaat met haar keuze aan de kant van minderheden staan. Ze had ook kunnen zeggen: ‘stop nou eens met dat overgevoelig reageren. Blank is ingeburgerd en als je dat niet bevalt, moet je maar niet kijken. Dat heeft de NOS niet gedaan. In plaats daarvan werkt ze op een ondoordachte wijze mee aan de polarisatie. De NOS staat daarin niet alleen. Bij alle mainstream media is de worsteling met woorden en zienswijzen terug te vinden. Daarin volgen ze niet de opvatting van de gemiddelde Nederlander die voor integratie kiest. In plaats daarvan lijken ze te kiezen voor de missionaire taak om de diversiteit, een nieuw woord voor multiculturaliteit, aan de man te brengen. 

Ze hadden ook voor integratie kunnen kiezen!

Een vreemde verwarrende Volkskrant vandaag

Geen verhaal (wel een foto) van de afgetreden Hennis op de openingspagina van vandaag. Het verhaal over Hennis heeft moeten wijken voor een juichverhaal over de succesvolle werving van agenten uit migrantengroepen. Op de bovenrand van de koppagina een verwijzing naar de column van Heleen Mees met het citaat: “De meeste kiezers beseffen niet dat een stem op rechts de mond voedt die je bijt.” In haar column verdedigt Mees de stelling dat de kiezer vanwege diens xenofobie voor rechts kiest waardoor ‘links’ z’n gang niet kan gaan met het verkleinen van de inkomensverschillen. De twee meest vreemde artikelen zijn echter te vinden op de Opinie & Debatpagina waarin een voetballer met Marokkaanse roots wordt opgeroepen om voor het nationale elftal van Marokko te kiezen. Op de sportpagina gaat het om dezelfde voetballer, maar nu met een pleidooi om meer te investeren in Marokkaanse voetballers met een Nederlands paspoort omdat het goed is voor het Nederlandse elftal. Dat klinkt nogal opportunistisch.

Heleen Mees

Het is maar een column van Heleen Mees (plusartikel!). Maar je krijgt natuurlijk geen column in de Volkskrant als je geen belangwekkende mening hebt. Een verwijzing op de koppagina geeft het signaal dat het zelfs om een zeer belangwekkende mening gaat. Mees heeft het fout. Het is niet xenofobie die de kiezer naar rechts drijft. Het is zijn zorg over de omvangrijke bijwerkingen van het migratiebeleid zoals dat onder meer zichtbaar wordt in de mislukte integratie. Daar ligt de belangrijkste reden om links te mijden. ‘Kies voor je centen’, roept Mees in feite. Maar kennelijk vindt de kiezer dat net even minder belangrijk. Heeft links dat signaal begrepen? Dat lijkt er voorlopig niet op.

Diversiteitsbeleid is geen rocket science

De uitspraak van landelijk portefeuillehouder Diversiteit, Peter Slort, is nogal dom. Al borstkloppend mag hij op zowel de koppagina als twee binnenpagina’s zijn succes bij de werving van allochtone agenten melden. Niemand vraagt hem hoe lang ze daarna blijven. Daar zit echter wel het probleem. Allochtone agenten stromen als regel weer snel uit en cultuurverschillen zijn de belangrijkste reden. Een zojuist door Minister Blok vrijgegeven rapport over de gang van zaken binnen de politie (lezen!), heeft de krant nog niet gehaald. De conclusies uit dat rapport komen nagenoeg overeen met de conclusies van het rapport waar Hennis over is gestruikeld. De ‘cando-mentaliteit’ heerst ook bij de politie. Dat Slort diversiteitsbeleid geen rocket science vindt, wijst op een volkomen onderschatting van de problemen. Het is immers veel gemakkelijker om een astronaut op de maan te krijgen dan de integratie te laten slagen. Ik kom er nog eens uitgebreid op terug.

Maak ons trots, kies voor Marokko

Sofyan Amrabat moet voor het Marokkaanse elftal gaan spelen, vindt sportverslaggever Nordin Ghoudani. Het Nederlandse elftal stelt niks meer voor, dus kan je beter je kansen pakken in Marokko, is een van zijn argumenten. Maar dat is niet alles. “Laten we gewoon zeggen waar het op staat. Als we precies in dat hokje passen, waar eigenlijk niemand in past, zijn we Nederlander, maar anders niet. Dus je geloof, je cultuur, je identiteit uit het raam gooien, ja dan ben je Nederlander, als je ‘geluk’ hebt”.

Die uitspraak biedt een aardig inkijkje in de denkwereld van Marokkaanse allochtonen. Het klopt met het verhaal op de sportpagina’s (plusartikel!). Waar Sofyan Ambarat uiteindelijk voor kiest wordt mede beslist door zijn familie in Marokko. Zo gaat dat in een tribale wereld. Iedereen bemoeit zich met je omdat je keuze van invloed is op de reputatie van je familie en die gaat boven alles. Het is ook een les voor politieofficier Peter Slort. Als je een allochtone agent werft, krijg zijn (groot)familie, vrienden en kennissen er bij. Neem het daar maar eens tegen op.

Missie

De Volkskrant heeft een missie. Dat is wel duidelijk. Hoeveel lezers in die missie geloven is niet helder. Waarschijnlijk steeds minder

Vanaf vandaag is de republiek Louter een feit

Het sluimerde al een tijdje. De Catalaanse opstand was echter de trigger om er nu eens werk van te maken. In huize Louter heeft gisteravond een heus referendum plaatsgevonden. Om ingrijpen te vermijden hebben we dat in alle stilte gedaan. Na het tellen van de stemmen was er maar één conclusie mogelijk. Met onmiddellijke ingang verklaren wij ons onafhankelijk van het koninkrijk de Nederlanden en hebben wij een eigen republiek gesticht.

Eigenlijk waren we het al eerder van plan. Zeg maar vanaf het moment dat Maxima verklaarde dat we geen identiteit hadden. Na de onachtzaamheid waarmee onze nee-stem bij het Oekraïne-referendum was behandeld, zagen we definitief geen toekomst meer in onze verbintenis met het koninkrijk. Nadat het koninkrijk’s parlement ook nog een streep haalde door de wet voor een verbindend referendum waren we er helemaal klaar mee.

Praktische bezwaren weerhielden ons van het uitschrijven van bindend referendum. De burgerlijke ongehoorzaamheid van de Catalanen verdiende echter solidariteit en hoe konden we die beter vormgeven dan onszelf ook onafhankelijk te verklaren van dit benauwde koninkrijk.

Ons referendum was geïmproviseerd, maar wel geldig. De stembiljetten waren snel gedrukt en een vaas diende als stembus. Er was geen internationaal toezicht. Dat was een bewuste keuze. Je kunt jezelf wel onafhankelijk verklaren, maar dat wordt pas een feit als er internationale erkenning voor komt. Dat was al zo na het Plakkaat vanVerlatinghe. Er was een langdurige oorlog voor nodig om de omringende naties hun geopolitieke overwegingen te laten herzien. Voor ons geen oorlog. De krimping van ons persoonlijk inkomen dwongen ons tot bezuinigingen waardoor een oorlog buiten de mogelijkheden van ons budget valt. We doen het met diplomatie.

Als onafhankelijke republiek gaan we ons inzetten voor de liberalisering van het burgerschap. We laten ons door niemand meer de wet voorschrijven. In plaats daarvan kan iedereen zijn eigen wetgeving samenstellen en zich daaraan ondergeschikt verklaren. Wij kiezen voor de inkomenswetgeving van Monaco, de benzineprijzen van Luxemburg, de sociale wetgeving van Zweden, de referenda van Zwitserland, het Brexit van Groot-Brittannië, het klimaatstandpunt van Trump, de keuken van Frankrijk  het aantal vakantiedagen van Italië en de pensioenen van Griekenland.  Per jaar bekijken we de samenstelling van ons pakket. Aan die identiteit kan Maxima nog een puntje zuigen.

We hebben er een goed gevoel over. Met ingang van heden zijn we verlost van de deelname aan verkiezingen in het land dat voor ons steeds vreemder voelt. We nemen afscheid van het betuttelende partijkartel waarvan we nooit het gevoel hadden dat we erbij hoorden. We doen niet meer aan Europa want we hebben er een hekel aan dat te kromme komkommers naar derde wereldlanden worden geëxporteerd.

We betalen geen belasting of premies meer. Voor zover we betalen, zien we dat als een contractuele vergoeding voor door het koninkrijk verleende diensten. Het is prettig om een onafhankelijke republiek te zijn. We bepalen nu zelf wie er binnen mogen komen en wie er mee mogen eten.

Natuurlijk gaat binnen onze eigen republiek nog niet alles van een leien dakje. De presidentskeuze is nog omstreden en over de verdeling van regeringstaken is nog veel overleg nodig. Maar één ding staat vast. We geven onze onafhankelijkheid nooit meer op. Het koninkrijk de Nederlanden heeft bij ons niet meer te vertellen dan wijzelf toestaan.

Angela Merkel snapt het nog steeds niet

Het zal Merkel niet lukken om moslims aan het bier te krijgen

Bij de verkiezingen van vandaag  is het CDU/CSU van Merkel de grootste partij in Duitsland gebleven, maar heeft een aanzienlijk verlies geleden ten opzichte van de verkiezingen van vier jaar geleden.

Merkel heeft het verlies erkend en deed Duitsland een nieuwe belofte: ‘Ik wil de kiezers die zijn overgestapt naar de AfD terug winnen door problemen op te lossen, hun zorgen en angst weg te nemen en goede politiek te voeren’'

Loze belofte

Over vier jaar zal blijken dat Merkel een loze belofte deed. De weerstand onder de Duitsers tegen de groei van de islam in Duitsland, zal alleen maar verder groeien. Daar is een reden voor. De islam is niet integreerbaar. En ook al roept Merkel nog duizend keer “Wir schaffen das”, het zal niet lukken.

Nadat de voorman van de AfD, Alexander Gauland,  had verkondigd dat de Duitse Wehrmachtsoldaten het goed hadden gedaan, ontstak in Duitsland en daarbuiten woede over de ‘verheerlijking’ van het verleden. Begrijpelijk, maar niet helemaal terecht.  Gauland vertelde de Duitsers met een slecht gekozen voorbeeld niets anders dan dat ze in het verleden moed en vastberadenheid hadden getoond en dat dit nu weer noodzakelijk was om de islam als vijand te verslaan.

Polarisatie

Duitsland is vanaf vandaag ook een politiek gepolariseerd land en kan zich in het rijtje scharen van West-Europese landen waar de bevolking verdeeld is geraakt over de onderwerpen islam, integratie en immigratie. Merkel zal problemen krijgen met haar Beierse partner CSU die al geruime tijd van mening is dat ze zich te veel op sleeptouw hebben laten nemen door Merkel. De CSU is conservatiever en nationalistischer dan Merkels CDU.  De spanningen binnen de bevolking over de islam zullen verder 

toenemen.

Islam

Wat Merkel niet snapt is dat de islam zich niet laat integreren. Islamisering is het doel van de islam en ze zal zich daar niet van af laten brengen. De erkenning van die hoedanigheid blijft uit. De nieuwe regering Merkel zal ongetwijfeld een strenger integratiebeleid gaan voeren. Een klein deel van de moslims zal dat toejuichen, het grootste deel zal echter de loyaliteit ten opzichte van de islam en de islamitische thuislanden niet los laten en naar een parallelle samenleving streven.  Erdogan zal niet nalaten ze daarin te steunen en zal een strenger integratiebeleid ongetwijfeld ‘nazi-praktijken’ noemen. De moslims in Duitsland zullen net als in veel andere landen bijdragen aan verdere polarisatie al worden ze tegenwoordig in afnemende mate gesteund door linkse partijen.

De toekomst

De integratie zal blijven mislukken. Het afremmen van de instroom als beleid zal weinig helpen om de nu al bestaande problemen op te lossen. Die problemen zullen alleen maar toenemen. Het is dan ook onvermijdelijk dat in de toekomst de opvatting dat de islam niet integreerbaar is een breed draagvlak krijgt. Waar dat toe zal leiden is moeilijk te voorspellen. Een burgeroorlog is een mogelijkheid waar rekening mee moet worden gehouden.