 |
| Hun kinderen hebben geen ruimte en geen tijd voor hen |
De oproep is
afkomstig van Mohammed
Benzakour, een in Nederland opgeleide socioloog en gelauwerd schrijver van
Marokkaanse afkomst. De
oproep is gepubliceerd in de NRC van 13 oktober 2017.
“Over het
multiculturele zorgdrama heb ik al eerder de noodklok geluid”, schrijft
Benzakour, “de goeddeels bejaarde eerste
generatie kampt in toenemende mate met ernstige kwalen en kwellingen maar een
goede, passende oudedagsvoorziening ontbreekt botweg. En de kinderen betalen
een hoge tol”.
Eerder
schreef Benzakour al over zijn moeder als enige Marokkaanse in een verpleegtehuis. “Niemand snapte haar, zij snapte niemand”.
Ze knapte op van Marokkaans eten dat daar naar binnen moest worden gesmokkeld.
Het is het portret van een niet geïntegreerde vrouw die nauwelijks een woord
buiten de deur spreekt en geen spruitjes blieft.
In zijn
oproep beschrijft Benzakour het culturele drama rond de verouderende eerste
generatie migranten. “Complicerende
factor is dat bij moslimfamilies op opname een lijvig taboe rust. Anders dan
hier in het Westen is het in moslimculturen zowat blasfemisch om je ouders in
een verpleeginrichting te ‘dumpen’. Een schanddaad. Hier spreekt het Elfde
Gebod: „Als jij jong en kwetsbaar bent, zorgen je ouders voor jou; als zij oud
en kwetsbaar zijn, zorg jij voor hen.”. Complicerend is dat de gemiddelde
woning in Nederland niet is ingericht op het huisvesten van meerdere
generaties. Daarnaast werken bij jonge stellen man en vrouw in toenemende mate
buitenshuis en houden daardoor weinig tijd over voor de zorg voor hun
behoevende ouders.
Benzakour
verwijt het de migrantengemeenschappen dat ze hebben zitten slapen en deze problemen
niet voorzien hebben. Er zijn geen bejaardenhuizen die zich richten op deze
groepen. Dat is waar. Er wordt heel wat meer energie gestoken in de bouw van moskeeën
dan in de zorg voor de eigen ouderen. De ouderen hebben verwachtingen die de
jongeren vaak niet kunnen waar maken. Het is een aspect van het multiculturele
drama dat zich hier ontvouwt.
Benzakour
denkt het probleem op te lossen door het invliegen van Marokkaanse en Turkse
mantelzorgers die bij de ouderen gaan inwonen en de zorg voor hen op zich
nemen. Het is de verkeerde oplossing voor een lastig probleem. Kijk rond in
verpleegtehuizen en bejaardenvoorzieningen en tel eens op hoeveel migrantenkinderen
daar werken. Het zijn er weinig, veel te weinig. Het is weer een cultureel
probleem dat hier een rol speelt. Het lichamelijk verzorgen van anderen dan
eigen familieleden past niet in de cultuur die migranten uit hun thuisland
meenemen. Voor de echt religieuzen onder hen geldt bovendien nog dat
niet-moslims ‘onrein’ zijn.
Er is maar
één denkbare oplossing en dat is de focus op integratie. Ouderen uit
migrantenculturen komen nu eenmaal terecht in ziekenhuizen, revalidatiecentra
en verpleegtehuizen waar de Nederlandse cultuur leidend is. ‘Wen er maar aan’,
zou de boodschap aan migrantengemeenschappen moeten zijn. Bereidt je ouders er
op voor en vooral: steek een hand uit. Het is niet acceptabel dat er uit
migrantengemeenschappen zo weinig verpleeg(st)ers en bejaardenverzorg(st)ers
voortkomen. Je komt ze wel tegen achter de balie, in laboratoria, maar
nauwelijks in de patiëntenzorg. De
Nederlandse regering mag ze best aanmoedigen. Geef ze een bonus als ze drie
jaar het werk hebben gedaan waar in hun cultuur nog een taboe op rust.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten