Handleiding ‘islamisering’ gewoon als boek te koop

‘Westerse moslims en de toekomst van de islam’ werd geschreven door Tariq Ramadan. Het staat vast niet in de boekenkast van integratieoptimist Leo Lucassen, maar is nog overal te koop. Met verwijzing naar de migratiegeschiedenis van Nederland, blijft Lucassen maar beweren dat moslims uiteindelijk ook zullen integreren. De geschiedenis lijkt hem gelijk te geven. Een groot deel van de Volendamse bevolking stamt bijvoorbeeld af van Duitsers en joden. Ze zijn opgegaan in de stevige Volendamse cultuur waar het hebben van een uitkering sterk veroordeeld wordt.

De handleiding voor moslims gaat over de islamisering van hun omgeving en keert zich resoluut tegen iedere vorm van integratie. Als Lucassen het zou hebben gelezen, zou hij minder optimistisch kunnen zijn. Als hij zijn blik over de grens zou richten, zou hij pessimistisch moeten worden over de integratie. Nagenoeg overal ter wereld waar moslims zich hebben gevestigd hanteren ze het eeuwenoude recept van islamisering en zijn daar succesvol in.

Tariq Ramadan, berucht en beroemd is nauw verwant aan de moslimbroederschap, hoewel hij die verwantschap in alle toonaarden blijft ontkennen. Vaardig liegen en 'double speak' is echter een kunst die voor Ramadan een tweede natuur is. In een in Engeland uitgegeven handleiding raadt hij moslimactivisten aan om termen te gebruiken die in de Europese cultuur een grote waarde hebben. ‘Spreek over recht en rechtvaardigheid, als je de sharia bedoelt’. En zo zijn er meer voorbeelden te geven van het verbergen van islamitische doelstellingen achter goed klinkende termen waarmee de niet islamitische samenleving misleid kan worden. De Franse onderzoeksjournaliste

Caroline Fourest heeft haar leven nagenoeg gewijd aan de ontmaskering van Tariq Ramadan als islamfundamentalist en betrapt hem voortdurend op leugens. Ramadan is in Frankrijk alleen onder moslims populair. In Nederland is Anja Meulenbelt (godbetert) een fan van hem. Het heeft even geduurd tot men hem in Nederland ook door had. Even was hij integratieadviseur van de gemeente Rotterdam en hoogleraar aan de Erasmusuniversiteit. Als integratieadviseur vond hij dat de vrijheid van meningsuiting in Nederland te ver ging. Hij werd ontslagen en protesteerde daar tegen.

In het boek van Ramadan ‘Westerse moslims en de toekomst van de islam’, is het recept te vinden van hoe de islam overal ter wereld naar dominantie streeft. Hij adviseert niet te integreren, maar hooguit economisch te participeren. Nog beter zou hij het vinden om een eigen onderlinge economie voor moslims na te streven. Het eerste deel van het recept is dus isolatie. Het tweede deel van het recept betreft de islamisering zelf. Accepteer alles wat al past binnen de leer van de islam, adviseert hij, en probeer te veranderen wat daar niet in past. Neem deel aan oecumenische gesprekken, maar gebruik die vooral om het eigen standpunt te verduidelijken. Wederzijdsheid is alleen van toepassing binnen de islamitische gemeenschap. Ramadan is geen voorstander van islamitisch onderwijs. Lijkt positief, maar de bedoeling is dat moslimse leerlingen en hun ouders op andere scholen islamiserende invloed kunnen uitoefenen. Pas aan het einde van zijn boek komt het uiteindelijke doel naar boven: de vernietiging van de op kapitalisme gebaseerde Westerse cultuur.

In zijn boek hekelt hij de gematigde moslims. Zo gaat hij bijvoorbeeld te keer tegen moslims die rente betalen (voor leningen of hypotheken) en tegen imams die dat met fatwa’s rechtvaardigen. Tegenwoordig kunnen moslims als ze dat willen  halal-leningen krijgen en wordt dat gepropageerd.

Het boek van Ramadan is van groot belang om te kennen en te begrijpen. De goede lezer herkent de manifestatie van de islam aan de hand van de adviezen uit zijn boek. Hij zal herkennen dat overal waar moslims zijn, de activisten als bestuursfluisteraars lokale en landelijke bestuurders proberen te beïnvloeden. Het gaat om het beschermen van de eigen groep, het verkrijgen van voorzieningen en subsidies, het beïnvloeden van het beleid, het zich keren tegen islamofobie, het verkrijgen van posities binnen de Nederlandse samenleving onder het mom van bestrijding van discriminatie, enzovoorts, enzovoorts. Ook internationaal steunen islamitische landen de boodschap van Ramadan en wordt Europa door hen onder druk gezet om de islam positief in beeld te brengen.

Het moslimactivisme uit zich ook in de politiek. Terwijl activisten besturen, instituties en dergelijke benaderen om een betere positie voor de islam en moslims te verkrijgen, zijn het de landelijke en lokale moslimse politici die proberen dat omgezet te krijgen in beleid. Ahmed Marcough is daar het

opvallendste voorbeeld van en toch kon hij burgemeester van Arnhem worden. De politie is duidelijk een doelwit van de islam. Het is gelukt om de politie een islamvriendelijk gezicht te laten krijgen. Politie laat zich zien in moskeeën en doet mee aan de iftar. Ook onderwijs behoort tot de doelwitten. Hele schoolklassen gaan naar de moskee, zeggen daar de shahada op en leren de voorgeschreven buigingen. De faculteiten die zich met menswetenschappen bezig houden, de UVA als belangrijkste, zijn in feite al geïslamiseerd. Islamisering is overal en wordt met geduld steeds verder uitgebreid. Links Nederland is eveneens een doelwit omdat daar met 'slachtofferschap' het gemakkelijkst toegang wordt verkregen voor islamgerelateerde ideeën.

Het boek ‘Westerse moslims en de toekomst van de islam’ is een belangrijk, maar helaas te onbekend boek. Het lezen van het boek zou verplicht dienen te zijn voor bestuurders, iedereen die in de media werkzaam is, ambtenaren die integratie in hun pakket hebben, leerkrachten, docenten en werkgevers.

Hoe zullen de kleinkinderen van Leo Lucassen over een aantal jaren terugkijken op hun grootvader?