Ze zijn er
allemaal. Voorzitter Beatrix had ze met spoed uitgenodigd om een dreigende
crisis te bespreken. Nadat ze de vergadering had geopend ging ze direct over
naar het belangrijkste punt. Er was een brief binnen gekomen. Van premier
Rutte. Ze vatte hem samen. Rutte is niet langer bereid om voor ons te liegen en
de kooltjes uit het vuur te halen. En dat is niet alles. Er is een verdekt
dreigement. Hij laat weten nog actieve herinnering te hebben aan een paar zaken
die hij voor ons heeft opgeknapt.
Prins Bril
is de eerste die reageert. Kunnen we hem niet laten gaan slapen?’’ Hij heeft
nog wel wat contacten met de mocromaffia die soms hand- en spandiensten leveren bij
lastige huurders. Maxima is tegen. ‘Dan krijgen we die Dijkhoff die altijd en
overal zijn excuses voor aanbiedt’. Irene wijst haar terecht. ‘Dijkhoff is
iemand die altijd alle kansen benut om aan geld te komen, die man zal ons
begrijpen. Margriet mompelt instemmend. Alex weet het nog niet en kijkt vragend
naar Maxima. Die is resoluut. ‘Er moet iets gebeuren, zo kan het niet langer,
we moeten ook aan de toekomst van onze kinderen denken, dat deed jullie
grootmoeder ook’.
De
vergadering valt even stil, iedereen kijkt peinzend voor zich uit. Beatrix
probeert de familie weer gefocust te krijgen. ‘Of Rutte moet gaan slapen, laten
we nog even in het midden. Laten we de situatie nog wat breder bekijken. De
media zijn ons op dit ogenblik niet goed gezind, een columnist heeft zelfs het
lef om te vragen dat Alex de kersttoespraak gebruikt om excuses aan te bieden.
Dat gaan we natuurlijk niet doen, maar wat kunnen we wel. Kom op nazaten van
Oranje, we hebben voor hetere vuren gestaan.’
Alex schuift
zijn stoel driftig naar achteren en staat op. ‘Ik ben het zat. Dat koningsgedoe
heb ik nooit zien zitten, maar ik deed het voor jullie. Laten we er een punt
achter zetten en met de hele familie naar Argentinië verhuizen. Zo
langzamerhand hebben we toch wel geld genoeg en daar valt ook nog wel aardig
wat te verdienen als we het goed aanpakken. Misschien kan ik daar wel koning
worden.’ Maxima kijkt hem verheerlijkt aan. ‘Dat is niet een beetje dom zoals
gewoonlijk, dit is geniaal. Daar zitten ze in Argentinië echt op te wachten. Ik
heb genoeg kennissen daar die zo’n plan zouden steunen.’
Margriet die
zich tot dan toe stil had gehouden neemt dan het woord. ‘Het is gek, maar daar
heb ik het met Pieter ook al over gehad. Het is een goed plan, maar wij gaan
niet mee. Ik ben toch min of meer de reserve-koningin en wij nemen hier de zaak
over. Jullie hebben het hier met al die fratsen wel gehad, terwijl Pieter en ik
nog een redelijk schoon blazoen hebben. Wij hebben nog nooit iets verkocht dat
niet van ons was. Lex kan het in zijn kersttoespraak aan kondigen. Hij kan
gewoon zeggen dat het te zwaar voor hem wordt.’
Iedereen
kijkt verwachtingsvol naar Margriet. Maar die zegt niets meer. Beatrix neemt
dan het woord. ‘Margriet, ik heb je kennelijk altijd onderschat, je bent
geweldig. Dit land van kruideniers en boekhouders ben ik net als Lex ook al een
tijdje zat. Ik wil wel naar Argentinië.’ Plots begint iedereen opgewonden door
elkaar te praten. De Oranjes zijn allemaal het ontevreden volk al langer zat,
blijkt nu. Rutte, de verrader heeft eieren voor zijn geld gekozen en de familie
in de steek gelaten, Prins Bril schreeuwt boven alles uit; ‘die moet gaan
slapen, die moet gaan slapen.’ Koning Lex zit vergenoegd te grijnzen. ‘We
kunnen ook Mozambique weer nieuw leven in blazen als vakantieadres en eindelijk
kan ik mijn eigen privévliegtuig kopen. Kan ik eindelijk vliegen zonder dat
half Nederland op mijn vingers zit te kijken.’
Dan komt Amalia
binnen. ‘Moet ik anderhalf miljoen laten schieten omdat jullie de kolder in de
kop hebben. Ik heb in de kamer hiernaast alles gehoord. Het gaat niet door, zeg
ik jullie. Sodemieter allemaal maar op naar Argentinië, maar ik geef de troon
niet op. Ik hou die kersttoespraak wel en zal zeggen dat ik niks meer met
jullie te maken wil hebben omdat jullie een stelletje fraudeurs en bedriegers
zijn die lijden aan geld- en pronkzucht. Margriet zit dan wel schijnheilig te
doen, maar ik ben het echte onbeschreven blad.
Het wordt
stil aan de tafel. Beatrix staat op met alle waardigheid die haar nog rest en
zegt dat ze met onmiddellijke ingang aftreedt als voorzitster van Oranje Boven.
‘Zoek het samen maar uit, ik doe niet meer mee. Ik ga Rutte bellen. Ik zal hem
zeggen dat we ons allemaal terugtrekken en hem vragen of hij Amalia nog een
kansje wil geven. Als hij een referendum uitschrijft maakt ze een goede kans.’
Terwijl
Beatrix de kamer verlaat, pakt Amalia met een vastberaden gezicht de telefoon.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten