Een asielverzoek leidt maar al te vaak tot een kat- en
muisspel tussen de IND en de asielaanvrager. De asielaanvrager mag alles uit de
kast halen om zijn asielverzoek geaccepteerd te krijgen. De IND heeft de taak
om bewijs te verzamelen als ze de asielaanvraag niet gerechtvaardigd vindt. Het
betrappen op leugens leidt als regel terecht tot afwijzing van het asielverzoek.
Valse naam
De moeder van de Armeense kinderen loog over haar identiteit
door een valse naam op te geven. Of ze ook andere leugens heeft gebruikt bij de
motivatie van haar asielverzoek zullen we nooit precies weten. Zeker is echter
dat ze ook gelogen heeft over de aanwezigheid van haar ouders in Nederland die
al eerder verblijfsrecht hadden gekregen. In alle discussies over deze affaire
is het verblijf van haar ouders in Nederland buiten beeld gebleven. Pas op het
allerlaatste moment werd bekend dat de kinderen, na weggelopen te zijn, in
Nederland verblijvende grootouders hadden. Dat de betrokkenen zelf, evenals hun
helpers en belangenbehartigers, deze omstandigheid zorgvuldig uit het beeld
hebben gehouden is verwijtbaar. De interessante vraag is nu, vanwaar al die
leugens en geheimzinnigheid?
Het motief van de moeder kan achteraf verklaard worden door
haar wens om met haar ouders verenigd te worden. Niet onbegrijpelijk, maar daar
is geen reden in te vinden om een asielverzoek toe te wijzen. Gezinshereniging
in deze zin geldt uitsluitend voor minderjarigen. Er zijn zeker een paar duizend
vluchtelingengezinnen in Nederland waarvan de volwassen kinderen elders
verblijven en geen recht hebben op gezinsvereniging.
Leugens
Die regels golden ook voor de moeder en het is zeker dat ze
dat heeft geweten. De reden om een valse naam aan te nemen was om te verbergen
dat ze hier familie had en de op haar van toepassing zijnde regels over
gezinshereniging wilde ontwijken. Om dat spel vol te kunnen houden heeft ze bij
haar asielverzoek feiten en omstandigheden aangevoerd die haar zelfstandig
recht zouden kunnen geven op asiel. Die zijn onvoldoende gebleken. Haar
asielverzoek werd afgewezen. Acht rechtszaken die daarna plaats vonden wijzen
op de vastbeslotenheid van de moeder om voor asiel in aanmerking te komen. Zo
wees ze bij een van de hernieuwde asielaanvragen op onoverkomelijke fysieke
problemen. In acht rechtszaken werd alles herhaaldelijk afgewezen. Dan blijft er
nog maar één middel over: zet de kinderen in.
Geworteld zijn is
geen argument
Het ‘geworteld’ zijn van de kinderen werd het publicitaire
schaakstuk om de zorgvuldig te achten rechtsgang te verslaan. Het werd een
emotionele achtbaan, waarin half Nederland zijn gezond verstand verloor. Bij
enig nadenken had dat argument kritisch onder handen kunnen worden genomen.
Duizenden ‘gewortelde’ kinderen krijgen te maken met ontworteling die wél
acceptabel wordt geacht. Ouders die emigreren, als expat elders gaan leven of
terugkeren naar het land van herkomst brengen hun kinderen in een situatie
waarbij ze alles wat ze dierbaar is moeten achterlaten en voor een nieuw begin
in een vreemde omgeving staan. Kinderen kunnen dat na verloop van tijd als
regel ook goed aan.
Leugens en hun
gevolgen
De moeder heeft anderen verleid om mee te gaan in leugens en
bedrog. De helpers en belangenbehartigers zien haar niet als een frauderende
asielzoekster en helpen haar mee in het schaakspel om het systeem te verslaan.
Het doel heiligt daarbij de middelen. Dat zet het systeem op achterstand omdat
ze vanwege allerlei regelgeving gebonden is aan zorgvuldigheid,
privacybescherming en moet daarom afzien van publieke tegenzetten. Uiteindelijk
was het niet de geworteldheid van de kinderen die de doorslag gaf bij het
toepassen van de discretionaire bevoegdheid. Het was de dreiging van de moeder
om zichzelf iets aan te doen als de kinderen op het vliegtuig zouden worden
gezet. Dat is chantage waar geen kruid tegen gewassen is en de staatssecretaris
schaakmat zette.
Was het wederom een leugen? De moeder ontkent in een
interview dat ze daarmee heeft gedreigd. Als dat klopt zijn het de helpers en
belangenbehartigers die dat ultieme middel hebben aangewend.
Inmiddels hebben medewerkers van de IND hun ongenoegen geuit
bij de gang van zaken. Ze vrezen precedentwerking. De gang van zaken moedigt
anderen aan om hetzelfde pad op te gaan. Ze wijzen ook op het verlies van
motivatie omdat ze vaak beslissingen moeten nemen omdat de wet dat voorschrijft
en dat soms hard vinden.
Asiel aanvragen betekent dat je een risico neemt. Dat risico
moet bij de aanvrager blijven. Afwijzing betekent ongemak. Als je dat ongemak
handig uitspeelt krijg je altijd helpers en belangenbehartigers achter je die
niet doorzien dat ze worden gemanipuleerd. Het zijn regelgeving, zorgvuldigheid
en gezond verstand die beslissingen moeten schragen. Die blijken te kunnen
worden uitgeschakeld door een emotionele oproep die door de media worden
gesteund en dat is het probleem dat moet worden opgelost. Zonder hardheid kan
geen enkel beleid gehandhaafd worden en wordt de deur open gezet naar anarchie. Er zal altijd ongemak zijn. In de
asielindustrie wordt al genoeg gelogen. De leugens in een enkel geval voorbij
zien betekent dat ze ook in andere gevallen geaccepteerd zouden moeten kunnen worden.
Op naar het kinderpardon.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten