Je kunt de laatste dagen geen krant openslaan of
praatprogramma aanzetten zonder geconfronteerd te worden met het grote leed dat
de Armeense kinderen wordt aangedaan door het ‘rechtvaardige maar onmenselijke’
systeem van asielrecht.
Gisteren was de
kwestie onderwerp van een hoofdredactioneel commentaar
in de NRC en vandaag in de Volkskrant. De NRC schreef:
Zoals hier al
eerder is betoogd: deze kinderen zet je dus niet uit. Ingeburgerde Nederlandse
kinderen naar een vreemd land verbannen ontwricht hun leven. Zoiets is om
humanitaire redenen onacceptabel. Ze eindigt haar commentaar met: Feiten veranderen, mensen ontwikkelen zich,
kinderen wortelen. Dat heeft gevolgen die in een rechtsstaat erkend mogen
worden, ook om louter morele redenen. Dat is hier aan de orde.
Het is een vreemd commentaar dat gebaseerd is op ‘genade
voor recht’. Des te vreemder omdat in deze kwestie de moeder en haar
belangenbehartigers alle recht hebben genegeerd, onder andere door de kinderen
te laten onderduiken om uitzetting te voorkomen. Daardoor is weerstand opgeroepen. Ook “louter morele redenen” is
niet meer dan een emotioneel argument. Het recht is immers overwegend gebaseerd
op morele en humane gronden en die zijn in deze strijd voortdurend getoetst.
De Volkskrant is realistischer. In het hoofdredactioneel
commentaar ‘Zaak vol cynisme’ (geen link gevonden) gaat het lang over het feit dat de moeder van de
kinderen nooit een sterke zaak had en consequent rechterlijke uitspraken
negeerde. De Volkskrant toont begrip voor de staatssecretaris Harbers en zijn
beleid, maar…….Dat resulteerde vorig jaar al in haar uitzetting en het uiteenvallen
van het gezin. Voor de kinderen was dat het trieste dieptepunt in een toch al
belastende principiële strijd die jarenlang over hun hoofden heen is
uitgevochten. Laat dat nou zo’n
‘specifieke persoonlijke omstandigheid’ zijn waarvoor de discretionaire
bevoegdheid bij uitstek kan worden gebruikt.
Een argument uit het ongerijmde waarin wordt gepleit om de
moeder en haar belangenbehartigers te belonen voor de jarenlange strijd waarvan
de kinderen het slachtoffer zijn geworden. Maar wie heeft ze tot slachtoffer
gemaakt? Dat is niet de overheid die telkens uiterst zorgvuldig is geweest en
heeft toegelaten dat de uiterste rechtsmiddelen werden benut. In het oordeel
van de Raad van State heeft de overheid zorgvuldig gehandeld. De pleidooien in
de media moedigen afgewezen gezinnen om door te vechten tot er sprake is van ‘specifieke
omstandigheden’ die asiel mogelijk maken.
De argumenten in deze kwestie missen de broodnodige
zorgvuldigheid. Neem zo’n zin van de Volkskrant: Voor de kinderen was dat het trieste dieptepunt in een toch al
belastende principiële strijd die jarenlang over hun hoofden heen is
uitgevochten. Dat kan bijvoorbeeld ook worden gezegd over talloze
vechtscheidingen. Of neem het commentaar van de NRC: Feiten veranderen, mensen ontwikkelen zich, kinderen wortelen. Kinderen
wortelen, dat is een feit. Hoe ouder ze zijn bij ontworteling, hoe sterker de
daaruit volgende problematiek. Dat argument is te gebruiken bij een pleidooi om
vluchtelingenkinderen bij voorbaat op te vangen in de eigen regio, binnen het
eigen taalgebied en binnen de eigen cultuur. Hoe geworteld de kinderen Howick
en Lili in feite zijn, weten we niet. Het wordt beweerd, maar daar kan sterk
aan getwijfeld worden. Wortel je als voortdurend uitzetting dreigt? Ook het
argument dat de kinderen geen Armeens zouden spreken, kan ernstig worden
betwijfeld. Ze kwamen hier met hun moeder toen ze twee en drie waren. Ze zijn
opgegroeid met de Armeense taal en het is zeker dat de moeder na haar komst in
Nederland Armeens met ze is blijven spreken. Ze kende immers de Nederlandse
taal niet.
In deze kwestie tonen de media geen nuchterheid en alle
leugens van de moeder en haar belangenbehartigers worden met liefde nagekauwd
en onder het tapijt geveegd. Alle sabotage werd goed gepraat Dat er juridisch
een eindoordeel is, wordt in feite niet geaccepteerd. In feite zijn de media
van slag en gaan ze mee in een opportunistisch en populistisch pleidooi van een
moeder en haar belangenbehartigers die niet wensen op te geven. In plaats van zich kritisch op te stellen, werden ze een laf doorgeefluik voor de moeder en haar belangenbehartigers. Toen de toon eenmaal gezet was, had niemand de moed om de juiste vragen te stellen.
Wie zorgvuldig naar de achtergronden in deze kwestie kijkt
kan zien dat het in feite niet om de twee kinderen zelf gaat. Ze worden ingezet als pionnen voor een pleidooi om ‘gewortelde kinderen’ asiel te verlenen. Dat is een heel
andere discussie die ook op andere wijze gevoerd moet worden. Als
staatssecretaris Harbers bezwijkt onder de druk is een volgende kwestie aan de
orde. Dan hebben ze juridisch recht op gezinshereniging en kan de moeder weer
terugkomen. Dat voortdurend wordt beweerd dat de moeder volstrekt niet in staat
is om de kinderen op te voeden, zal tegen die tijd wel weer vergeten zijn of
rechtgezet worden.
Nb. Bij het schrijven van dit blog werd via
RTL bekend dat de moeder het verzet opgeeft en dat de kinderen zullen
terugkeren. Kennelijk is de situatie in Armenië veel gunstiger dan eerder door
de moeder en haar belangenbehartigers werd voorgespiegeld.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten