Volkskrantcolumnist gebruikt waardeloos experiment als overtuigend bewijs van discriminatie

De Volkskrant verluchtigt haar internet-editie op zondag met prikkelende opinies. ‘Opinie op Zondag’ heet de formule. Zondag 19 augustus waren Dirk-Jan van Baar en Keyvan Shahbazi aan de beurt. Over de column van Dirk-Jan van Baar is al het nodige gezegd op diverse internetfora. Daar heb ik weinig aan toe te voegen. De Volkskrant schuwt extreme opinies niet en die van Van Baar was er een van.

Shahbazi is cultureel psycholoog, publicist en medewerker van de politieacademie waar hij waarschijnlijk aankomende politieofficieren laat kennismaken met de culturen van moslimlanden en zijn visie op integratie. De Zondagse column van Shahbazi is niet zo extreem als die van Dirk-Jan van Baarlijke nonsens. Shahbazi vindt Nederland geen etnische gemeenschap meer, maar een waardengemeenschap. Hij onderschrijft wel de Nederlandse (etnische) waarden. Hij gelooft nog in integratie en roept ons op een stap naar de ander te zetten. We moeten onze vooroordelen en stereotypen daarom opzij zetten, betoogt hij. Tot dusver keurig politiek-correct idealisme, waar ze op de politieacademie waarschijnlijk weinig aan hebben. Het soort betoog van Shahbazi past in een patroon. Net als veel andere allochtone schrijvers en publicisten richt hij zich met een bede tot de Nederlandse samenleving alsof die de oplossing in handen heeft om integratie mogelijk te maken.

Van Shahbazi moeten we onze stereotypen en vooroordelen loslaten. Het zijn producten van onze evolutie. Hij komt met een voorbeeld van slangen. Die zien we als gevaarlijk en dat is een  bevooroordeeld stereotypering. Volgens hem hebben we niet de neiging om te onderzoeken of het in een bepaald geval om een onschuldig soort gaat. Met dit voorbeeld begint Shabazi zijn misleiding. De evolutie heeft ons niet alleen een afkeer van slangen gegeven, maar ook de hoogst mogelijke voorzichtigheid bij het zien van vreemdelingen. Dat doen we instinctief. Pas als we een vreemdeling persoonlijk beter leren kennen laten we ons op stereotypering gebaseerd vooroordeel vallen. Maar dat vertelt Shahbazi er niet bij. Dat past niet in zijn betoog.

Om dat betoog te onderbouwen verwijst hij naar een documentaire van “de onvolprezen Sunny Bergman”. Dat bevat volgens hem een klassiek sociaal psychologisch experiment.  In het zicht van “progressief-liberaal’ publiek stelen drie verschillende mannen een fiets met een kinderzitje. Een donkere man, een gekleurde man en een witte man. Bij de eerste twee doet het publiek een beroep op de politie en houdt afstand omdat de betrokkene agressief kan zijn. Bij de laatste ‘witte’ man treedt een ander verschijnsel op. Het publiek neemt aan dat de man zijn sleuteltje verloren heeft en helpt hem zelfs om de fiets weer rijklaar te maken.

We gaan dat ‘klassiek sociaal psychologisch experiment’ hier nog eens over doen. Nu met vijf mannen. Een donkere man, een gekleurde man, een keurige witte man die op het aanwezige publiek lijkt, een witte man die eruit ziet als een zwerver en een witte man die er uit ziet als een volslagen junk. De uitkomst is te voorspellen. Alleen bij nummer drie, de keurige man, wordt de politie niet ingeschakeld en helpt het publiek de betrokkene. Het gaat niet om de kleur alleen. Als een keurig en sportief geklede dertiger met een donker uiterlijk in het experiment zou zijn betrokken, zou die waarschijnlijk ook weinig tot geen onrust oproepen.

Als psycholoog moet Shahbazi weten dat het ‘klassiek sociaal psychologisch experiment’ van Sunny Bergman niet deugt. Toch gebruikt hij het voor dezelfde boodschap als die van Sunny Bergman: we discrimineren als het om mensen met een kleur gaat. “Criminaliteit en huidskleur worden in het klassieke experiment volgens Shahbazi (en Sunny Bergman) gekoppeld. Dat mag niet zegt Shahbazi. Het is discriminatie omdat er onderscheid wordt gemaakt op basis van irrelevante kenmerken. Dat is een strafbaar feit, zegt hij.

Mijnheer Shahbazi is een warhoofd en een verdomd slecht psycholoog. De drang om een boodschap over te brengen is bij hem zo sterk dat hij een rommeltje maakt van de bewijzen die hij aandraagt om zijn punt te kunnen maken. Het zijn geen bewijzen die wetenschappelijk door de beugel kunnen. Zijn inleidend betoog over onze instinctieve afkeer van alles wat een risico of gevaar kan opleveren versmalt hij tot de afkeer voor slangen. Zijn omschrijving van discriminatie deugt niet. In het dagelijks leven maakt iedereen gebruik van vooroordelen en stereotyperingen. Waarom zou het alleen maar discriminatie heten als het om gekleurde mensen gaat. Bij vooroordelen over dikke mensen heet het geen discriminatie immers? Het is een dom betoog en het is een gevaarlijk betoog. Wie geen kaas heeft gegeten van wetenschappelijk onderzoek, valt gemakkelijk voor zijn aanduiding ‘klassiek sociaal psychologisch experiment’.

Helaas is Shahbazi een goed voorbeeld van een politiek correcte wetenschapper. Het doel heiligt de middelen als het doel dat vereist. Politiek correcte wetenschap neemt niet de menselijke natuur zoals die is als uitgangspunt, maar hoe die ideaal gezien zou moeten zijn. Wie aan dat laatste niet voldoet maakt volgens Shahbazi een overtreding waarvoor hij gestraft zou moeten worden

Hebben nieuwkomers een minderwaardigheidscomplex?

                                                                 

Gisteren schreef ik over de beeldenstorm die in Nederland tot grote verdeeldheid leidt. Ik beloofde er vandaag op door te gaan. Het wordt iets anders dan u misschien verwacht. Het gaat niet over de beeldenstorm zelf, maar over degenen die met hun activisme de storm veroorzaken.

Een aantal jaren geleden zat ik samen met een bevriende vluchteling in de trein. We hadden geanimeerde gesprekken die soms verstomden als we door het raam naar het voorbijsnellend landschap keken. Tijdens een van die stiltes kreeg mijn vriend ineens een spontane inval. “Peter”, zei hij, “deze trein is wel van jou, maar niet van mij!” Een hele diepe en het kostte me even tijd om de opmerking te doorgronden. Hij beschouwde zichzelf nog niet als mede-eigenaar van Nederland. Als je voldoende zelfvertrouwen hebt, zoals mijn vriend, komt het wel goed. Maar als je dat zelfvertrouwen niet hebt, kunnen er ernstige problemen ontstaan.

Het zijn herkenbare problemen. Als je als nieuweling in een groep terechtkomt die je nog niet kende, zal zelfvertrouwen je helpen om door de groep geaccepteerd te worden. Als je dat zelfvertrouwen niet hebt, blijf je een buitenbeentje. Dat kan nog versterkt worden als je een kleurtje hebt, heel andere waarden en normen gewend bent en de taal niet voldoende beheerst. Als het mis loopt kan de situatie ontstaan dat je je tegen de groep en de (formele en informele) leiders van de groep gaat afzetten. Je kan dan gaan overcompenseren door de oorzaken niet bij jezelf maar in je omgeving te zoeken. Je eis wordt dat de omgeving op jou gaat lijken zodat je je weer veilig kan voelen.

Overcompenseren als gevolg van gebrek aan zelfvertrouwen kent twee wegen. Narcisme is de eerste en daar schreef ik al eens eerder over. Narcisten willen alles vernietigen wat hen niet aanstaat. Het is een van de redenen voor de beeldenstorm. Het minderwaardigheidscomplex is de tweede oplossing. In die hoedanigheid kies je voor slachtofferschap. Overcompensatie kan dan leiden tot beschuldiging en/of vernedering van anderen die mindere mensen zouden zijn dan degene die overcompenseert.

Bij gebrek aan zelfvertrouwen ontstaat de neiging om de omgeving aan te passen aan je behoeften. Hoe meer de omgeving op jou lijkt, des te veiliger je je voelt.

Deze mechanismen zien we alle dagen aan het werk bij de nieuwkomers van Surinaamse/Caraïbische huize en van islamitische huize. Je ziet het in het soms arrogante individueel gedrag, in het groepsgedrag en bij de woordvoerders. Vooral de laatsten moedigen overcompensatie aan en dat leidt niet zelden ook tot agressief gedrag. De eis is dat Nederland moet veranderen, omdat Nederland niet deugt. Volgens de islamitische woordvoerders is Nederland een decadent racistisch land en volgens de woordvoerders van de donkergekleurden is de blanke mens zelfs tot in zijn onderbewustzijn racistisch. Een van de onwenselijke gevolgen daarvan is de getto-vorming.

Vooral voor linkse stromingen zijn het allemaal slachtoffers, want links bestaat bij de gratie van de aanwezigheid van slachtoffers waarvan de noden verlicht moeten worden. De slachtoffers hebben allemaal te maken met 'racisme' of 'discriminatie'. Die beschuldigingen behoren echter tot de afweermechanismen van narcisten en mensen met een minderwaardigheidscomplex. 

Er is maar één oplossing. De formele en informele leiders en spreekbuizen van minderheidsgroepen moeten worden gecorrigeerd. Van mij mag dat hardhandig door ze te exposeren als exploitanten en manipulatoren van overcompensatie. Ze moedigen het aan en veroorzaken zo veel meer problemen voor de Nederlandse samenleving dan wenselijk is.

Het gevolg is achterblijven in welvaart en welzijn die door een goede integratie vanuit zelfvertrouwen beslist in grote mate had kunnen worden voorkomen.