De
werkgevers hebben al wat jaren zonder succes gepleit voor de afschaffing van de
dividendbelasting. Het was Unilever dat de spindoctors en lobbyisten van een
schijnbare noodzaak voorzag. Het concern dat al een paar jaar de strategie
heeft om aandeelhouders stevig te verwennen, wilde beide hoofdkantoren
verenigen in Rotterdam. Er was één probleem. In Engeland bestond er geen dividendbelasting
en dat zou er voor pleiten om Engeland als vestigingsplaats te kiezen. We weten
niet precies hoe Unilever er in is geslaagd om samen met de werkgevers de VVD
voor hun karretje te spannen. Het lijkt er op dat ze de VVD een keuze
opdrongen: dividendbelasting weg of we vertrekken uit Rotterdam. Een
chantagemiddel en de VVD liet zich chanteren.
Het gedoe
over de memo’s was in feite klein bier vergeleken bij het besteden van 1,4
miljard uit overheidsmiddelen om aandeelhouders te plezieren. Weggegooid geld
schrijven de experts van het ministerie van Financiën. Dat was de reden om de
memo’s uit het zicht te houden, want dat zou de discussie in de Tweede Kamer over
het schrappen van de dividendbelasting alleen maar lastig maken.
De discussie
over de memo’s in de Tweede Kamer kan worden gezien als een dieptepunt in de
vaderlandse democratie. Collectief geheugenverlies is zo zeldzaam dat als het
zich voordoet er gedacht moet worden aan opzet. Van de fractieleiders van de
coalitie ging Buma het verst in het spelen van de vermoorde onschuld. Ongeloofwaardig
want bij ieder onderwerp van een coalitieakkoord liggen er altijd wel stukken. Pechtholt
wist zich ook al niks te herinneren, maar probeerde de kamer te brainwashen met
het idee dat de maatregel een weldaad was voor de nationale economie. Een
leugen die de experts van Financiën al onderuit hadden gehaald. Dijkhof relativeerde en Seegers verklaarde dat het dom was geweest om te ontkennen dat
er memo’s waren, vanaf het begin had gezegd moeten worden dat ze niet in het
formatiedossier hoorden.
Er leek een
tweespalt in de coalitie te zijn. CDA en CU leken toe te geven dat ze zich niet
echt lekker voelden bij de maatregel. D’66 liet dat ook doorschemeren, maar
hamerde er op dat ze er heel veel voor teruggekregen hadden en dat het zo
geweldig was voor de economie. Een opportunistisch verhaal dus. Mark R(otte) Leugenaar
keek iedere keer weer vergenoegd op wanneer bleek dat de afgesproken strategie
goed werd nageleefd. De oppositie wist dat ze bedonderd werd, maar kreeg er
geen vat op. De slag is verloren, maar de oorlog nog niet. Voor het schrappen
van de dividendbelasting is er een wet nodig en dat kon wel eens het Waterloo voor
de regering worden.
De opwinding
in de Tweede Kamer over het collectief geheugenverlies was zinvol, maar weinig
doelmatig. Het zou doelmatig zijn geweest om de chantage van Unilever en de
werkgevers aan de orde te stellen en een onderzoek te openen naar de wijze
waarop grote werkgevers regeringen voor hun belangen dwingt te kiezen in plaats
van het algemeen belang. In zo’n onderzoek zou bijvoorbeeld ook gekeken kunnen worden
naar hoe werkgevers een verhoging van de pensioenpremie wisten tegen te houden
en de regering dwongen tot allerlei trucs om dat te realiseren. We zijn een
land geworden waar lonen laag blijven, voorzieningen worden uitgekleed en de
dividenden omhoog geduwd worden.
Nu Unilever
na het regeringsakkoord over de dividendbelasting voor een samengevoegd hoofdkantoor
in Nederland heeft gekozen, hoeft niemand blij te zijn. Unilever produceert
steeds minder in Nederland. De bestedingen van het hoofdkantoor in Nederland zijn
marginaal. CU en CDA kunnen van het besluit van Unilever profiteren. De druk is
weg. Hun reserves bij het dividendbesluit kunnen samen met het ongemak over de
aard van de discussies in de Tweede kamer worden omgezet in een gemotiveerde
poging om de regering te doen afzien van het schrappen van de dividendbelasting.
Een werkbaar scenario voor de twee christelijke partijen die nog voor de
verkiezingen van volgend jaar kunnen bewijzen dat fatsoen bij hen de doorslag
geeft.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten